سهیل محمودی، شاعر و مجری برنامه های فرهنگی

متولد : 27 دی 1339

سمت :  شاعر،نویسنده و مجری

زندگی : 

سید حسن ثابت محمودی که اغلب با نام سهیل محمودی شناخته می‌شود.

محمودی در 27 دی سال 1339 در حوالی میدان خراسان در شهر تهران به دنیا آمد. وی در محله‌های قدیمی تهران، از کودکی با چاوشی خوانی حاجیانی که از مکه می‌آمدند آشنا شد.

پس از فراغت از تحصیل به کار مطبوعاتی روی آورد،وی که به گفتهٔ خودش در فضای پیش از انقلاب و با توجه به سن کم او، جایی برای کار مطبوعاتی نداشت، پس از انقلاب در 18 سالگی به یاری اشخاصی چون منوچهر آتشی، پرویز خرسند و محمود گلاب‌دره‌ای به فضای مطبوعاتی وارد شد. وی سپس به کمک شهید مجید حداد عادل به صدا و سیما و با حضور میرحسین موسوی در روزنامه جمهوری اسلامی وارد این روزنامه شد.

ورود او به عرصهٔ شعر و آشنایی با رموز آن در پی آشنایی با مهرداد اوستا صورت گرفت. وی تخلص سهیل را برای خود برگزید و هرچند اغلب با این نام شناخته می‌شود، کم‌تر از آن در شعر استفاده می‌کند. ترانه‌های سهیل محمودی توسط خوانندگانی چون: علیرضا افتخاری، شادمهر عقیلی، محمد اصفهانی، مانی رهنما، ناصر عبد اللهی، حمید حامی، حمید غلامعلی، مهران مدیری و... خوانده شده است.

فعالیت رادیویی و تلویزیونی

محمودی سابقهٔ نویسندگی برنامهٔ ادبی و فرهنگی در انتهای شب را در کنار افرادی چون علی موسوی گرمارودی، ساعد باقری، محمدنبی خسروی، محمدرضا محمدی نیکو و کامران کاظم‌زاده را دارد. نخستین کار رادیویی او نیز در مقام نویسندگی و گویندگی، ویژه برنامهٔ دری به باغ نور در ماه رمضان است. همچنین تاکنون اجرای برنامه‌های ضیافت در ماه رمضان و کاروان و نغمهٔ بهاران در نوروز را نیز برعهده داشته است.

سهیل محمودی در ایران بیشتر با برنامهٔ با کاروان شعر و موسیقی شناخته شد که از شبکهٔ 2 سیما پخش می‌شد.

دیدگاه‌ها

وی تا مدت‌ها به اجرای برنامه‌های ادبی می‌پرداخت و چندین دوره نیز مجری همایش چهره‌های ماندگار بود که از سوی صدا و سیما برگزار می‌شد، اما از سال 1388 و در پی حوادث پس از انتخابات، پس از امضای نامهٔ جمعی هنرمندان در حمایت از موج سبز و مردم،همکاری او با صدا و سیما متوقف و وبلاگ او نیز از سوی بلاگفا قطع شد.

سهیل محمودی در حال حاضر با همراهی ساعد باقری مشغول گردآوری مجموعه صدسال شعر فارسی است، که توسط انتشارات امیرکبیر چاپ و عرضه می‌شود. گفتنی است تا کنون 19 مجلد آن منتشر شده است.

محمودی از جمله 140 هنرمند ایرانی بود که با امضاء طوماری در مورخ 22 خرداد 1392، همراه با سایر اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان، ضمن قدردانی انصراف عارف به نفع روحانی، از نامزدی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری 1392 حمایت علنی کرد.

آثار

از شلوغی پیاده‌روها؛ شعرهای سال 1386 (نشر نگاه، 23 خرداد 1389)

حالا هر دو تنهاییم (نشر ثالث،19 خرداد 1389)

دختری که می‌خواست پرنده باشد (کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، 4 بهمن 1388)

بهار ادامهٔ پیراهن توست (نشر ثالث، 13 آبان 1388)

خانه هنوز سیاه است (نگاه، 6 خرداد 1388)

رویای درخت ریشه‌دار است (نشر ثالث، 26 اردیبهشت 1388)

پیش از تو یاس نام گلی بود (انجمن شاعران ایران، 14 اسفند 1387؛ دفتر شعر جوان، 2 اسفند 1388)

سپید، غزل، ترانه (انجمن شاعران ایران، 14 اسفند 1387)

شاعر مردم: گزیده اشعار شهریار به اهتمام سهیل محمودی (همشهری، 12 شهریور 1387)

شادی ستاره‌ها (ثانی، 10 تیر 1386)

شهر دیریست که رفته‌ست به خواب: مجموعهٔ شعر (نشر ثالث، 5 آذر 1386)

خانه‌ای روی ابرها (فردوس برین، 18 تیر 1384)

پرنده‌ها یک‌دیگر را دوست دارند (فردوس برین، 18 تیر 1384)

خانهای روی ابرها (فردوس برین، 18 تیر 1384)

سوگند من به نام شماست (نقش سیمرغ، 1 مهر 1383)

می‌خواهم عاشقانه‌تر بخوانم (نقش سیمرغ، 1 مهر 1383)

با کاروان شعر عاشورا (تاریخ و فرهنگ، 1383)

حرف آخر من و تو (نقش سیمرغ، 21 مهر 1382)

عاشقانه در پاییز، گزیده شعر، دفتر اول (نقش سیمرغ، 4 تیر 1381)

عشق ناتمام، مجموعه غزل (نقش سیمرغ، 1380؛ برگ زیتون، 14 مهر 1383)

ترانه‌ها ( 1379)

فصلی از عاشقانه‌ها (جمهوری، 1369)

دریا در غدیر (حوزه هنری، آبان 1364)

ویژگی آثار

این شاعر با گرایش به زبان و بیانی که مروج مهربانی و محبت است، تمایز خود را با شاعران هم عصرش نشان داد. در نخستین مجموعه شعر خود (دریا در غدیر) به دوبیتی و رباعی نیز پرداخته است که موضوع عمدهٔ دوبیتی‌های وی شهید و شهادت است و در آثار او، بیش‌تر شعرهایی که رنگ حماسه به خود گرفته‌اند، در قالب رباعی سروده شده‌اند.

سهیل محمودی از شاعرانی است که در شکل‌گیری زبان شعر انقلاب نقش به سزایی را ایفا کرده است و در زبانش کلمات کلیشه‌ای غزل فارسی جایی ندارد. تلاش وی این بوده است که کلمات روزمره را لباس شاعرانه بپوشاند و در واقع می‌توان گفت که غزل‌های این شاعر، راهگشای غزل در دههٔ هفتاد است.

هم‌چنین برخی سایه‌ای از یأس و حرمان را به دلیل دشواری‌های زندگی در شعر او مستتر می‌دانند.