آسمان چیست و چگونه به وجود آمده است؟

آسمان چیست و چگونه به وجود امده است؟ پورتال آسمونی در این بخش اطلاعات جالب و مفیدی در مورد معنی آسمان و همچنین معنی هفت آسمان را برای شما عزیزان تهیه کرده است که دعوت می کنیم تا پایان همراهمان باشید.

واژه آسمان در کتاب مقدس

واژهٔ «آسمان» در کتاب مقدّس سه مفهوم متفاوت دارد:‏

1. آسمان قابل رؤیت
2. عالم غیرمادی 
3. جایگاه بلند و رفیع

در هر مورد،‏ از روی مضمون متن می‌توان مفهوم درست این واژه را درک کرد.‏

• آسمان قابل رؤیت

منظور فضای بالای زمین است که در آنجا باد می‌وزد،‏ پرندگان پرواز می‌کنند،‏ ابرها باران و برف تولید می‌کنند و صاعقه ایجاد می‌شود.‏‏ این آسمان می‌تواند به معنای فضای بالای جو زمین نیز باشد؛‏ جایی که «خورشید و ماه و ستارگان» در آن واقع‌اند

• عالم غیرمادی

واژهٔ آسمان همچنین به عالم غیرمادی اشاره دارد که فراسوی عالم مادی،‏ زمین و کائنات است.‏ یَهُوَه خدا که «روح» است و فرشتگانش در عالم غیرمادی به سر می‌برند.‏ گاه «آسمانها» مظهر فرشتگان وفادار خداست.‏
به علاوه،‏ واژهٔ آسمان در کتاب مقدّس می‌تواند به مفهوم بخشی از عالم غیرمادی باشد که در واقع «سکونتگاه» یَهُوَه است.‏ برای نمونه،‏ طبق پیشگویی کتاب مقدّس شیطان و فرشتگان شریر از این آسمان بیرون افکنده شدند و دیگر اجازه ندارند که در درگاه یَهُوَه حاضر شوند،‏ اما آنان هنوز در عالم غیرمادی به سر می‌برند.‏ ‏

• جایگاه بلند و رفیع

گاه در کتاب مقدّس واژهٔ «آسمان» مظهر جایگاهی بلند و رفیع است که معمولاً در ارتباط با حکمرانی و فرمانروایی به کار می‌رود.‏ توجه کنید که در هر یک از موارد زیر «آسمان» مظهر چه کسانی یا چه حکومتی است.‏

• یَهُوَه خدا که قادر متعال است

• پادشاهی خدا یعنی حکومتی که جایگزین تمام حکومت‌های بشری می‌شود.‏ کتاب مقدّس این حکومت را «آسمان‌هایی جدید» می‌خواند.‏

• مسیحیانی که امید حکمرانی در آسمان را دارند.

• حکومت‌های بشری که جایگاهی والاتر از تابعین خود اختیار کرده‌اند

• فرشتگان شریر که اکنون بر دنیا تسلّط دارند.‏

‏آسمان چگونه در کتاب مقدس به تصویر کشیده شده است؟‏

در عالم غیرمادی صدها میلیون فرشته که کلام یَهُوَه خدا را به جا می‌آورند دائم به فعالیت‌های گوناگون مشغولند.
کتاب مقدّس توصیف می‌کند که نوری بس درخشان در آسمان وجود دارد.‏ حِزْقیال پیامبر در رؤیایی از آسمان،‏ نوری درخشان دید.‏ دانیال نیز رؤیایی دید که در آسمان «نهری از آتشْ» جاری است.‏
تصویر کلّی‌ای که کتاب مقدّس از آسمان به ما می‌دهد،‏ موجب حیرت و شگفتی‌مان می‌شود.‏ ‏ اما نباید فراموش کرد که درک کامل عالم غیرمادی برای ما انسان‌ها غیر ممکن است؛‏ زیرا این امر ورای حواس پنج‌گانهٔ ماست.‏

هفت آسمان چیست؟

منظور از هفت آسمان، هفت چیزی است که در بالای سر ما قرار دارد.
دربارۀ هفت آسمان، نظرات گوناگونی بیان شده است. هنگامی که این نظرات را به آیات قرآن کریم بازگردانیم، هیچ کدام نمیتواند با همۀ آیات منطبق باشد؛ جز یک نظر که امکان هماهنگی آن با آیات قرآن وجود دارد. در اینجا تنها به این نظریه اشاره میکنیم.
میدانیم که در فضا بالا و پایین وجود ندارد؛ مگر اینکه ما نسبتی را در نظر بگیریم و یا مرکزیتی را قرارداد کنیم. پیش از بیان مسئله، به نکاتی دربارۀ هفت آسمان از متن قرآن اشاره میکنیم.

• قرآن کریم میفرماید:

قُلْ أَ إِنَّکُمْ لَتَکْفُرُونَ بالَّذی خَلَقَ الْأَرْضَ فی‏ یَوْمَیْنِ وَ تَجْعَلُونَ لَهُ أَنْداداً ذلِکَ رَبُّ الْعالَمینَ
وَ جَعَلَ فیها رَواسیَ مِنْ فَوْقِها وَ بارَکَ فیها وَ قَدَّرَ فیها أَقْواتَها فی‏ أَرْبَعَةِ أَیَّامٍ سَواءً لِلسَّائِلینَثُمَّ اسْتَوی‏ إِلَی السَّماءِ
وَ هِیَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَ لِلْأَرْضِ ائْتِیا طَوْعاً أَوْ کَرْهاً قالَتا أَتَیْنا طائِعینَ
فَقَضاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ فی‏ یَوْمَیْنِ وَ أَوْحی‏ فی‏ کُلِّ سَماءٍ أَمْرَها وَ زَیَّنَّا السَّماءَ الدُّنْیا بمَصابیحَ وَ حِفْظاً ذلِکَ تَقْدیرُ الْعَزیز الْعَلیمِ (فصلت/12-9)

بگو: آیا به آن خدایی کافر میشوید که کرۀ خاک را ظرف دو روز آفرید؟ آیا برای او همتا میتراشید، همان که پروردگار عالمیان است؟ و در این ـ کرۀ خاکی ـ کوههای پا برجا از بالای آن قرار داد و در این ـ کره ـ برکت و آبادانی نهاد و خوراکیهای آن را در همان مقدر فرمود، ظرف چهار روز تمام؛ پاسخی یکسان برای همگان. سپس به سوی آسمان استوا یافت و آسمان تودهای بود از دود و گاز. خداوند به آن دود و به زمین گفت: «با من بیایید خواه و ناخواه.
گفتند: «می آییم خواهان». پس خداوند آن دودها را به هفت آسمان بیاراست، در دو روز، و وظیفۀ هر آسمانی را به آن وحی کرد و پیام داد؛ و آسمان نزدیکتر را با چراغهای شبتاب زینت بخشیدیم و در حفاظت قرار دادیم .این است تقدیر خدای عزتمند دانا

در این آیات نکات زیر درخور توجه است:

• طولانی تر بودن آماده سازی زمین

خدای رحمان، زمین را در دو روز یا دو برهه آفرید و در دو روز هم پرداخت نمود و آن را آبادان کرد تا برای زندگی بشر فراهم شود. بنابراین، پرداختن به زمین در مجموع چهار روز طول کشید که با دو روزی که آسمان در آن آفریده شد، شش روز میشود که در آیات 39 سورۀ ق و 6 سورۀ هود بر این شش روز تصریح شده است.
بنابراین، خلقت زمین و ساختار آن در مجموع بیش از هفت آسمان زمان برده است. پس زمین و آسمان باید اموری مشابه و با یکدیگر قابل مقایسه باشند.
نکته: یوم به معنای برهه ای از زمان است و روز زمینی ما ( 24 ساعت) مصداقی از آن است؛ همچنانکه ساعات به معنای برهه ای کوتاه از زمان است و نه شصت دقیقۀ ما.

• مقدم بودن زمین در آفرینش

در آیات باال به روشنی بیان شده است که خداوند پس از آفرینش زمین و آمادهسازی آن، به آسمان پرداخته است. با این حساب زمین پیش از هفت آسمان بنا شده است و آسمانهای هفتگانه عمری کمتر از زمین دارند. از این مطلب میتوان دریافت که منظور قرآن کریم از هفت آسمان، همۀ کائنات نیست و ستارههای درخشانی که ما در شب میبینیم، نمیتواند از مجموعۀ هفت آسمان باشد؛ زیرا اینها هر کدام خورشیدی کهن هستند که عمر بسیاری از آنها از زمین و منظومۀ ما بسیار بیشتر است.

• همزمانی حرکت

زمین و تودۀ گاز با هم به حرکت درآمده اند، پس حرکت آن تودۀ گاز، باید در مداری مانند مدار زمین شکل گرفته باشد.

• تبدیل به هفت پیکره

آن تودۀ گاز در زمان حرکت به هفت پیکره تبدیل شده و این تبدیل دو روز طول کشیده است.
حال با توجه به آنچه گذشت، فرضیۀ زیر را یادآور میشویم. شایان ذکر است که تنها این فرضیه میتواند با آیات قرآن منطبق باشد. اگر خورشید را مرکزمنظومه بدانیم، کراتی در مدارهای بزرگ و کوچک بر گرد آن در گردشند و هر مداری در فلکی فرضی قرار دارد. بدین ترتیب هرچه از خورشید دورتر شویم مدارها بزرگتر میشود و همچنین فلکها به گونه ای شبیه حلقه های پیاز باالی یکدیگر قرار میگیرند.
زمین سومین کره و مدار آن، سومین مدار است و فلک آن بر فراز فلک عطارد و زهره قرار دارد. اما مریخ بالاتر از زمین است و فلک و مدار آن بر فلک ومدار زمین احاطه دارد؛ از این رو مریخ نخستین آسمان زمین است. آسمان دوم زمین در هم ریخته و به صورت خرده سیارات موجود است و سومین آسمان زمین مشتری است و آسمانهای بعدی آن عبارتاند از: زحل، اورانوس، نپتون و پلوتون.
جالب است که در قرآن کریم سه تعبیر زیر ملاحظه می شود که یک تعبیر به خود کُرات مربوط میشود و تعبیر دیگر به مدارها و تعبیر سوم به فلک آنها.

وَبنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعاً شدَادً ا(نباء/12)

بر فراز شما هفت شیء محکم و سخت آفریدیم.

وَلقد خَلَقْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعَ طَرَائِقَ وَمَا کُ نَا عَنِ اْلخَلْقِ غَافِلِینَ(مؤمنون/17)

ما بر فراز شما هفت راه و مدار را آفریدیم و از خلق بیخبر نیستیم.

ا لذی خَلَقَ سَبْعَ سَمَاواتٍ طِباقاً ...(ملک/3)

آن خدایی که هفت آسمان را طبقه طبقه آفرید.

روشن است که تعبیر«ِشدادا» میتواند به خود کرات بازگردد و «طرائق» به مدارهای آنها و «طباقا» به فلکهای آنها.

با دقت در نظرات گوناگون میتوان دریافت که تنها این نظر میتواند با مجموعۀ آیات مربوط منطبق باشد. آیۀ زیر نیز قرینه ای دیگر در تأیید این نظراست:

أَوَلَمْ یَرَ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ کانَتا رَتْقاً فَفَتَقْناهُما وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ کُلَّ شَیْ‏ءٍ حَیٍّ أَ فَلا یُؤْمِنُونَ (انبیاء/30)

آیا رأی کافران بر این نیست که آسمانها و زمین چسبیده بودند و ما آنها را شکافتیم و جدا کردیم و همۀ موجودات زنده را از آب قرار دادیم، آیا باز هم ایمان نمی آورند.