گزیده ای از اشعار فردوسی

چو گفتـــــار بیهــوده بسیــار گشت                       سخنگوی در مردمی خوار گشت

به نایـافت رنجه مـکن خـــــویشتن                          که تیمـار جان باشد و رنج تـن

*********

زدانش چو جان تـــرا مـــایـه نیست                    به از خامشی هیچ پیرایــه نیست

توانگر شد آنکس که خرسنـــد گشت                  از او آز و تیمار در بنـــد گشت

*********

بـه آمــوختن چون فــروتن شـــوی                            سخن هــای دانندگــان بشنوی

مگوی آن سخن، کاندر آن سود نیست                       کز آن آتشت بهره جز دود نیست

*********

بیــــا تا جهــــان را به بــد نسپریم                   به کوشش همه دست نیکی بریم

نبــاشد همی نیک و بـــد، پــــایدار                   همـــــان به که نیکی بود یادگار

*********

همــــان گنج و دینار و کاخ بلنـــــد                نخواهــــد بدن مرترا ســـودمند

فــریــدون فــرّخ، فرشته نبـــــــود               بــه مشک و به عنبر، سرشته نبود

به داد و دهش یــافت آن نیگـــــوئی

  تو داد و دهش کن، فریدون توئی

**********

سپاه شب تیره

شبی چون شَبَه روی شسته به قیر

نه بهرام پیدا ، نه کیوان ، نه تیر

*********

دگرگونه آرایشی کرد ماه

بسیچ گذر کرد بر پیشگاه

شده تیره اندر سرای درنگ

میان کرده باریک و دل کرده تنگ

ز تاجش سه بهره شده لاژورد

سپرده هوا را به زنگار و گَرد

*********

سپاه شب تیره بر دشت و راغ

یکی فرش گسترده از پّر زاغ

نموده ز هر سو به چشم اهرمن

چو مار سیه ، باز کرده دهن

*********

چو پولاد زنگار خورده سپهر

تو گفتی به قیر اندر اندود چهر

فرو ماند گردون گردان به جای

شده سست خورشید را دست و پای

*********

سپهر اندر آن چادر قیرگون

تو گفتی شدستی به خواب اندرون

نَبُد هیچ پیدا نشیب از فراز

دلم تنگ شد زان شب دیریاز