نقد فیلمنامه و شخصیت پردازی در فیلم آستیگمات

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

فیلم روان و کامل آستیگمات با قهرمان های دسته جمعی اش، استانداردهای یک فیلم نامه خوب را داراست.

هیچ کدام‌ از کاراکترها قهرمان‌اصلی داستان نیستند. اما همگی هدفمند و در پی آرزوهایشان هستند. همگی ضعف ها و نیازهایی دارند و همگی از وضعیت بد به بدتر می رسند.
محسن کیایی که به تازگی مصرف الکل را ترک کرده همه ی هدفش برگرداندن سمیرا ( باران کوثری) به زندگی و بهبود شرایط مالی خانواده است. او زالو پرورش می دهد و در رویاهای خودش قرار است به زودی پولدار شود.
انتخاب زالو، کاملا هوشمندانه بود زیرا به سبک زندگی کیایی در فیلم طعنه میزند که مانند زالو به زندگی مادرش ( مهتاب نصیرپور) چسبیده و مانع تحقق آرزوهای مادرش می شود.

نکته بسیار مهم در این فیلم این است که فیلمساز اگر هم میخواهد چیزی را به مخاطب گوشزد کند، این کار را در قالب پند و اندرز نکرده بلکه در دل داستان گنجانده.
تمام حرف فیلم این است که پدر و مادرها الگوی همیشگی فرزندانشان هستند و اینکه چقدر میتوانند بر آینده و سرنوشت فرزندشان اثر بگذارند... همانطور که پدر کیایی در فیلم ( سیامک صفری) برای پسرش بود و همانطور که او برای پسر کوچکش الگوی بدی بود.

نکته ی پایانی این که: همه ی قهرمان ها مسیری را برای رسیدن به آرزوهایشان طی می کردند که در واقع داشته آنها را از هدف اصلیشان دور می کرده. حالا همگی در موقعیتی بدتر از شروع داستان قرار گرفته اند و ما قهرمان ها را در حالی که میدانیم امیدی به بهتر شدن اوضاعشان نیست، ترک میکنیم.