جنگ سانتیاگو؛ جنجالی ترین دیدار تاریخ جام جهانی

یه مسابقه  فوتبال به دنبال چه اتفاقاتی به یک جنگ تمام عیار تبدیل می شود؟ آیا نبردهای فیزیکی و خشونت در میانه میدان برای درگیری بازیکنان دو تیم کفایت می کند؟ یا این که برای تبدیل مسابقه به جنگ، باید درگیری ها قبل از شروع مسابقه آغاز شده باشد؟ برای 66057 تماشاگری که ساعت 15 روز دوم جولای 1962  در « استادیوم ناسیونال» شهر سانتیاگو شیلی حضور پیدا کرده بودند، جنگ شیلی میزبان مقابل ایتالیا، از مدتها قبل شروع شده بود.

زمانی که میزبانی جام جهانی به کشور فقیری مثل شیلی اعطا شد، روزنامه های ایتالیایی به شدت به این انتخاب اعتراض کردند. خبر انتقادهای ایتالیایی ها خیلی زود به شیلی رسید و مردم این کشور را به شدت خشمگین کرد.

شیلی قبل از جام جهانی در اثر یک زلزله هولناک، خسارت های زیادی دیده بود و جام جهانی می توانست موجب تسکین هواداران فوتبال این کشور شود. اما به دنبال نوشته های روزنامه های ایتالیایی و همگروهی دو تیم شیلی و در دور گروهی جام، مردم و رسانه های شیلی هم تصمیم گرفتند مقابله به مثل کنند.

رسانه های شیلی خاطرات جنایات پیراهن قهوه ای های فاشیست در خارج از ایتالیا و در قاره آفریقا را یادآوری کرده و به رخ کشیدند.

هر چه جام جهانی نزدیک تر می شد، تنش ها هم بالاتر می رفت. از بد حادثه، هر دو تیم با آلمان مدعی همگروه بودند و به نظر می رسید فقط یکی از دو تیم در کنار آلمان شانس صعود به مرحله بعد را خواهند داشت.

وقتی دو تیم وارد استادیو ناسیونال شدند، انبوهی هوادار خشمگین شیلیایی آماده بودند که انتقام تمام نوشته های رسانه های ایتالیایی و حتی جنایتهای فاشیست ها را از بازیکنان تیم ملی ایتالیا بگیرند.

به محض ورود آتزوری به میدان، بارانی از سنگ، ناسزا و آب دهان به سمت آنها پرتاب شد.

با تمام احوال، یک داوری بی طرف و مقتدر در مسابقه دو تیم، می توانست مانع از بروز جنجال درون میدان شود. شاید به همین خاطر بود که کمیته داوران فیفا، کن آستون داور مشهور انگلیسی را برای قضاوت مسابقه انتخاب کرد.

اما انبوه تماشاگرای خشمگین، حتی روی چنین داور مشهوری هم تاثیر گذار بودند؛ شاید هم داور ماموریت داشت که مانع از حذف میزبان مسابقات شود.

عجیب بود که در آن روز آستون فقط خطای ایتالیایی ها را می دید و از خطاهای بازیکنان شیلی چشموشی می کرد. ایتالیایی ها هم آن چنان عصبی بودند که اصلا نیازی به تحریک از طرف بازیکنان و هواداران حریف نداشتند.

دقیقه 8 وقتی داور دستور داد که « جیورجیو فرینی» از زمین خارج شود، بازیکن اخراج شده از رفتن به خارج میدان، خودداری کرد تا جایی که پلیس مجبور شد دخالت کرده و فرینی را از زمین بیرون ببرد.

در ادامه خشونت ادامه پیدا کرد. در دقیقه 41، وقتی ماریو دیوید مدافع راست ایتالیا، به بهانه گرفتن توپ، لگد زدن به پای لئونل سانچز، را آغاز کرد، مهاجم شیلیایی از جا بلند شد و به یاد پدر بزرگ بوکسور خود، مشت محکمی نثار بازیکن خطاکار ایتالیا کرد.

عکس العمل داور چه بود؟ چشم پوشی از مشت بازیکن شیلی. اما در عوض بازیکن ایتالیا رو اخراج کرد!

در نیمه دوم، ایتالیای 9 نفره حرفی برای گفتن نداشت. خِیم رامیرز(73) و خورخه تورو(87) دو گل برای شیلی زدند. گلهایی که صعود شیلی و حذف ایتالیا را رقم می زد.

در تمام این لحظات، درگیری بازیکنان دو تیم ادامه پیدا کرد؛ حتی بعد از سوت پایان مسابقه.

ژان فیلیپ روتاکر سردبیر روزنامه اکیپ درباره اتفاقات این مسابقه نوشت:« فوتبال باید از وجود خود، برای خلق چنین صحنه های زشتی شرمسار باشد. این مسابقه نبود، بلکه مشت، لگد، ناسزا و تُف بود. داور دست کم باید دو بازیکن ایتالیا را بعد از دقیقه دهم اخراج می کرد. اینها واقعا وحشیانه بازی می کردند و گوشه هایی از بازی قدیمی کالچو را با تمام خشونتهایش به تصویر کشیدند.»

از آن زمان به بعد، کلمه« جنگ سانتیاگو» وارد فرهنگ فوتبال جهان شد. جنگی که روزنامه ها آغازگر آن بودند و هواداران در روی سکوها آتش آن را شعله ور کردند. داوری ضعیف و غیرمنصفانه و عصبانیت بی دلیل بازیکنان هم دست به دست هم دادند و نبردی که می توانست یکی از جذاب ترین دیدارهای جام جهانی باشد را، به یکی از زشت ترین مسابقات تاریخ فوتبال تبدیل کردند.