معرفی ژیمناستیک ریتمیک
ژیمناستیک ریتمیک یک ورزش تک نفره یا گروهی دو نفره یا بیشتر است که توسط توپ، حلقه و یا ربان و طناب‌های مخصوص ژیمناستیک انجام می‌شود.
آسمونی : این ورزش تلفیقی از ژیمناستیک، رقص و رقص‌های باله است که حرکاتی منظم و ریتمیک حاصل آن است.
در سالهای 1800، ژیمناستیک ریتمیک به شکل ژیمناستیک گروهی وجود داشته‌است و می‌توان در آن نشانه‌هایی از طراحی رقص ابتدایی را پیدا کرد. پیشرفت این ورزش تا سالهای 1930 که در اولین دوره مسابقات ورزش تجربی در اروپای شرقی معرفی شد، بسیار کند بود.
زمانی که کمیته بین‌المللی المپیک به این ورزش علاقه‌مند شد، مدتها بود که حرکات پیچیده زمینی ژیمناستیک ریتمیک، توجه و علاقه تعداد زیادی از ژیمناست‌های زن را جلب کرده بود.
در سال 1961 این ورزش توسط کمیته جهانی المپیک به عنوان یک رشته رسمی پذیرفته شد و دو سال بعد در سال 1963، مسئولان ورزش بوداپست یک برنامه مسابقه جهانی برای این رشته بر‌گزار کردند. لودمیلا ساوینکووا از شوروی اولین قهرمان جهان در این رشته‌است. این مسابقات در سری اول تنها شامل 28 شرکت کننده از ده کشور اروپایی بود.
این ارقام به سرعت افزایش پیدا کرد و این رشته در تمام جهان علاقه‌مندان فراوانی پیدا کرد. اولین حضور ورزشکاران ژیمناستیک ریتمیک در مسابقات المپیک در سال 1984 بود و به سرعت توجه عموم را به خود جلب نمود و تماشاگران و دست اندرکاران به سرعت به امکانات آن پی بردند.
این رشته که با کمک وسایل خاص انجام می‌شد یک رشته ورزشی مختص بانوان بود. دختران جوان و زنان در هر سنی می‌توانستند به این ورزش بپردازند و آن را به صورت تفریحی یا حرفه‌ای دنبال کنند.
نحوه برگزاری
در مسابقات انفرادی، شرکت کنندگان با 4 یا 5 وسیله چند برنامه اجرا می‌کنند و در مسابقات تیمی، تیمهای 5 نفره یک بار با میل برنامه اجرا می‌کنند و یک بار به این صورت که دو نفر از آنها به حلقه و سه نفر به روبان مجهز هستند.
در برنامه‌های گروهی، کار بر اساس قابلیتهای ورزشکاران در انجام حرکات هماهنگ و هم گام و توانایی آنها در به کار بردن ابزارها ارزش گذاری می‌شود. هرقدر بده بستان بین ورزشکاران بیشتر باشد، تماشاگران بیشتر محو زیبایی، هیجان و مهارت گروه می‌شوند.
فواید
یکی از برتری‌های این رشته ورزشی به دست آوردن توانایی‌های اولیه در شناخت ریتم و اجرای حرکات موزون مانند: انعطاف پذیری، حفظ تعادل، قدرت بدنی، چالاکی و هماهنگی بین حرکات دست و چشم است که می‌تواند در ورزشهای دیگر نیز بسیار کارآمد باشد. با تعلیم صحیح، قابلیتهای کودکانی که در کلاسهای معتبر ژیمناستیک ریتمیک شرکت می‌کنند بسیار افزایش می‌یابد
با آموختن مهارتهای اولیه ژیمناستیک ریتمیک، کودک به حس دقیق تری از تعادل، خودآگاهی و هماهنگی حرکات دست می‌یابد
ژیمناستیک ریتمیک بر پایه آموزش تدریجی حرکات از ساده به پیچیده قرار دارد. هنگامی که کودک می‌آموزد حرکات پیچیده را انجام دهد، این پیشرفت به او اعتماد به نفسی می‌دهد که در تمام رفتارهای او موثر خواهد بود.
کودک در حین آموزش یاد می‌گیرد که اگر کاری را با قانون و آداب خاصی انجام دهد، موفق خواهد شد و رسیدن به این برنامه به انضباط نیاز دارد. مفرح بودن این ورزش، خود بهترین مشوق برای ادامه دادن منظم آن خواهد بود.
ژیمناستیک به کودکان امکان می‌دهد تا به روشهای خاص خودشان ابراز وجود کنند. قسمت مهمی از ژیمناستیک به کشف حرکات و فرم‌های تازه اختصاص دارد. کودکان مدام به فکر تجربه حرکات جدید و رسیدن به شیوه‌های ابداعی برای انجام آنها هستند.
قوانین
طناب از جنس کنف یا مواد مصنوعی ساخته شده‌است و اندازه آن متناسب با قد ورزشکار انتخاب می‌شود و دو سر آن گره زده شده‌است. فرمها و فیگورهای تکنیکی که با طناب اجرا می‌شود با یک یا دو دست اجرا می‌شود و طناب می‌تواند به حالتهای کشیده یا آزاد قرار بگیرد. طناب غالباً به شکل یک موجود مار مانند حمله کننده به نظر می‌رسد و به دور ژیمناست می‌پیچد.
اما نرمی و انعطاف بدن ورزشکار با ظرافت از چنبره آن خارج می‌شود.
حلقه از چوب یا پلاستیک ساخته می‌شود و محکم و غیر قابل انعطاف است. قطر داخلی آن بین 80 تا 90 سانتیمتر و وزن آن حداقل 300 گرم است. مقطع حلقه می‌تواند به اشکال مختلف باشد، از جمله دایره، مربع، لوزی وغیره.
حلقه، معرف یک فضا است و این فضا باید تا حد امکان توسط ژیمناست، که در درون آن حرکت می‌کند، به کار گرفته شود. به کار بردن حلقه باید همراه با تغییر مکان مداوم جای دست بر روی آن باشد و شکل حلقه اجرای حرکاتی چون غلطیدن، معلق و وارو زدن و حرکاتی چون طناب زدن را می‌طلبد. اصل مهم دراین حرکات، هماهنگی صحیح و دقیق حرکات است.
توپ از جنس پلاستیک ساخته می‌شود، قطر آن بین 18 تا 20 سانتیمتر بوده و حداقل وزن آن 400 گرم است. توپ تنها ابزاری است که نباید محکم گرفته شود. به این معنا که رابطه بین ابزار و بدن ورزشکار باید بسیار وابسته حس لامسه و حرکات نرم ومماس بدن باشد. توپ با هماهنگی کامل با بدن حرکت می‌کند. پرتاب‌های ناگهانی با کنترل زمان و گرفتن به وقع توپ، از عوامل ایجاد کننده هیجان برنامه هستند.
میل‌ها از چوب یا پلاستیک ساخته می‌شوند و طول آنها بین 40 تا 50 سانتیمتر و وزن هرکدام حداقل 150 گرم است. میل از سه قسمت بدنه (قسمت پیازی شکل)، گردن (قسمت باریک) و سر (قسمت کروی کوچک) تشکیل شده‌است. قطر قسمت سر نباید از 3 سانتمتر بیشتر باشد.
ژیمناست از میل‌ها برای انجام حرکات نامتقارن چون چرخاندن، پرتاب کردن و گرفتن و تمام حرکات تردستانه ممکن استفاده و آنها را با فیگورهای ژیمناستیک ترکیب می‌کند. تمرین و اجرای برنامه با میل احتیاج به حس بسیار تقویت شده ریتم، زمان بندی، هماهنگی حواس و دقت فراوان دارد. بیش تر ورزشکارانی که قدرت دست راست و چپ آنها یکسان است، معمولاً از میل استفاده می‌کنند.
دسته از چوب، پلاستیک یا فایبرگلس ساخته می‌شود. قطر آن حداکثر 1 سانتیمتر و طول آن همراه با حلقه بین 50 تا 60 سانتیمتر است.
روبان از پارچه ساتن یا هر نوع پارچه آهار نخورده و لغزان ساخته می‌شود. عرض آن بین 4 تا 6 سانتیمتر و طول آن حداقل 6 متر است و وزن روبان حداقل 35 گرم است. این بخش باید یک سره باشد و قسمت انتهایی آن برای اتصال به حلقه دسته می‌تواند تاب بخورد. یک لبه محکم کننده حداکثر 5 سانتیمتری، می‌تواند داخل دو لایه سر آزاد روبان قرار بگیرد تا انجام حرکات را ساده تر کند.
روبان ابزاری بلند و سبک است و می‌توان آنرا به هرسو پرتاب نمود. حرکات زیبای آن با ساختن فرمها و اشکال در فضا به وجود می‌آید. پرواز آن در هوا اشکال و تصاویری از هر نوع ممکن و هر اندازه‌ای به وجود می‌آورد و می‌تواند تداعی کننده ریتم‌های مختلف موسیقی و حرکت ورزشکار باشد. حرکات حلزونی، ماری و پرتاب‌ها از جمله حرکات اصلی کار با ربات هستند.
