نگاهی به فیلمنامه و کارگردانی فیلم تا ابد (بازیگران جور نواقص را می کشند)

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

فضای شهری که داستان در آن پیش می رود خوب ساخته شده و با قصه ی فیلم همخوانی دارد. روایت آدم ها از موضوعات مشترک متفاوت است. کارگردان این فیلم هم روش متفاوتی را برای بیان گرفتاری مالی آدم ها برگزیده است. انتخاب راه های عجیب برای به دست آوردن پول، اتفاقا به فضای فیلم می آید. اما این ها همه ساختار قصه است نه خود قصه.

ما شاهد تلاش آدم هایی برای تهیه ی پول هستیم‌. آنها تا پای جانشان سعی می کنند. نقشه های احمقانه می کشند و شکست می خورند. شاید بتوان بهرنگ علوی و محسن کیایی را به میلاد کی مرام بدهکارند، ربط داد. اما حضور مهرداد صدیقیان دلیل خاصی ندارد. فقط قصه ی یک آدم دیگری ست که برای تهیه ی پول می خواهد یکی از رکوردهای گینس را به نام خود کند.

شاید اگر او نبود داستان منسجم تری داشتیم.

فیلم ساز عمدا چیزهایی را از مخاطب پنهان می کند اما فراموش میکند که یک وقت جوابی به سوالات بدهد. ما هیچ وقت نمی دانیم که چرا علوی و کیایی فرار نمی کنند و چرا آخرین فکری را عملی می کنند که ممکن است به ذهن هر کسی خطور کند؟ آیا دختر واقعا مادرش را کشته بود یا صرفا برای فضاسازی در فیلم، این جمله گفته شد‌؟

یا آن پسر بچه ی خرابکار دقیقا چه مرحله ای از فیلم نامه را جلو می راند؟

گفتن و نگفتن هنری است که نیاز به تمرین زیاد دارد. این که مخاطب را در بی خبری مطلق نگه داریم دال بر حرفه ای گری نیست. به نظر من اتفاقابرعکس یا اینکه خودمان هم جواب را نمی دانیم.

متاسفانه مثل همیشه بیشتر به کارگردانی فیلم توجه شده بود تا فیلم نامه.

داستان‌ بهرنگ و محسن مشخص بود و حداقل سرانجامی‌ داشت، بعد از آن همه تقلا فرشته ی نجات می رسد و طلبکار را می کشد. اما قسمتی که مربوط به مهرداد صدیقیان بود نه ربطی به داستان داشت نه خود این خرده پیرنگ، سرانجامی داشت.

طبق معمول هم بازیگران بودند که جور نواقص دیگر فیلم را کشیدند البته به جز پسری که همسرش را گروگان گرفته بودند، که معلوممان نشد عمدا انقدر بد بازی می کند یا چیز دیگر؟!