نگاهی به فیلم جشن دلتنگی از چکاوک‌شیرازی

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

فیلم به اینترنت و فضای مجازی و مشکلاتی که همراه هر پدیده ی جدیدی بین جامعه مانند ویروس پخش می شود، پرداخته است. همه ی ما می دانیم که استفاده ی نا به جا از فضای مجازی چه مضراتی برای شخص و جامعه دارد. اما چرا کسی تا به حال از این محیط دست نکشیده؟ مثلا چرا کسی تا به حال نگفته که " چون در رادیو راجع به مضرات استفاده ی زیاد از گوشی همراه گفته بودند من دیگر از آن استفاده نمیکنم" یا چرا در حالی که گوشی همراه دستمان است به بغل دستیمان گوشزد میکنیم که ضرر دارد و در ادامه هر دو با عذاب وجدان به کارمان ادامه می دهیم؟

چون هرگز راه حل بهتری ارائه نشده‌‌.

جشن دلتنگی هم همین کار را کرده، تمام مطالبی که تا حالا خوانده، دیده و شنیده شده از مضرات زندگی در فضای مجازی را تصویری کرده. همه ی این ها را خودمان از خیلی قبل تر میدانستیم. آیا این فیلم راه حلی هم ارائه می دهد؟ آیا بعد از دیدن فیلم گوشی را کنار می گذاریم و همسر و فرزندمان را در آغوش می کشیم یا به دیدن پدر و مادرمان می رویم؟

نکته ی خوب فیلم اشاره به این موضوع بود که اگر بخواهیم‌ میتوانیم روش زندگی مان را تغییر دهیم. وقتی فیلم راجع به زندگی” بهنام تشکر” و “پانته آ پناهی ها “حرف می زند، می‌بینیم ‌که آنها نتوانستند مشکل را حل کنند اما زوج “بابک حمیدیان” و “مینا ساداتی” توانستند به زندگی شان را سر و سامان بدهند...‌اما آیا واقعا به همین سادگی ست؟

فیلم خواسته به معایب و محاسن استفاده از فضای مجازی، یک جا اشاره کند. در جایی از فیلم سونوگرافی فرزندشان را در تلگرام می بینند وتنهاییشان را با دوستان مجازی پر می کنند. اما در جایی دیگربه سردی زندگی ها و دوری و تنهایی مضاعف آدم ها می پردازد. 

در کل نمیتوان نمره ی ردی به فیلم داد. اکثر دیالوگ ها هم به جا و کاربردی بودند. به طور کلی فیلم متوسطی بود که مخاطب را به پیگیری داستان ترغیب می کرد. هرچند که بعضی از مسائل را خیلی گل درشت مطرح کرده بود. مانند تصادف “حمیدیان “و تحول ناگهانی اش.