چه نمازی مورد قبول خداوند قرار می گیرد

آیا می دانید جه نمازی مورد قبول خداوند قرار می گیرد؟ اگر می خواهید در این مورد بیشتر بدانید این بخش آسمونی را تا انتها مطالعه نمایید چرا که مطالب بسیار مفید و کاملی در مورد نماز مورد قبول خداوند برای شما عزیزان تهیه و تنظیم کرده است.

1. نماز کسانی که در همه حال به یاد خداوند بوده و روزیشان را از خداوند بخواهند.

2. نماز کسانی که در نماز به فکر امور دنیوی خود نباشند.

3. نماز کسانی که عاق والدینشان نبوده و رضایت مشروع پدرو مادر را کسب نمایند.

4. نماز کسانی که در مقابل خدا متواضع و فروتن باشند.

5. نماز کسانی که اهل تقوا و پرهیزکار باشند.

6. نماز کسانی که غیبت مؤمنی را نکرده و آبروی او را نبرند.

7. نماز کسانی که ولایت اهل بیت را قبول داشته و از دشمنان دین برائت کنند.

8. نماز کسانی که از شهوات نفسانی، به خاطر خدا دوری کنند.

9. نماز کسانی که به بندگان خدا، فخرفروشی نمی کنند.

10. نماز کسانی که به خاطر خدا، در مقابل خلق، تعظیم نکنند.

11. نماز کسانی که گرسنه ها را غذا و اطعام دهند.

12. نماز کسانی که برهنه ها را بپوشانند.

13. نماز کسانی که زکات و خمس واجب خود را پرداخت نمایند.

14. نماز کسانی که از خوردن راب و غذای حرام پرهیز کنند.

15. نماز کسانی که در حالت نیاز به دفع و غایط ، نماز نگذارند.

16. نماز کسانی که غریب ها را پناه دهند.

17. نماز کسانی که در نماز حضور قلب داشته باشند.

بر اساس آیات شریفه قرآن و روایات معتبره روشن شد که خداوند مهربان بر مبنای مصلحت‏خواهی و عشق به انسان و رشد و کمال او، مسئله نماز را به عنوان یک فریضه و واجب حتمی از بندگانش خواسته و در این زمینه هیچ امت و ملتی استثنا نشده است.

نماز، امر خداست و امر مسئله‏ای نیست که از طرف انسان، ساده و سبک انگاشته شود.

آمر این امر خداست، خدای رحیم و کریم و رحمان و خالق و باری و مصور و رزاق و جلیل و قهار و ودود و غفور..

ارزش این امر به تناسب ارزش آمر اوست و عظمت بزرگی این امر در ارتباط با عظمت و بزرگی آمر است.

پیروی از امر این آمر واجب و لازم است، چون تجلی صلاح و دور بودن فساد و به پا بودن نظام متین و نظم دقیق حیات، مرهون پیروی از امر اوست.

مسئله تجلی نظم و صلاح در حیات که محصول پیروی انسان از امر مولاست، اختصاص به انسان ندارد، بلکه برپایی نظام احسن هستی، در کل جهان خلقت و در ذره ذره ساختمان کوچک‏ترین عنصر، تا گسترده‏ترین موجود، معلول پیروی و اتباع از امر الهی است!!

 [ثُمَّ اسْتَوی‏ إِلَی السَّماءِ وَ هِیَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَ لِلْأَرْضِ ائْتِیا طَوْعاً أَوْ کَرْهاً قالَتا أَتَیْنا طائِعِینَ* فَقَضاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ فِی یَوْمَیْنِ وَ أَوْحی‏ فِی کُلِّ سَماءٍ أَمْرَها]

آن گاه آهنگ آفرینش آسمان کرد، در حالی که به صورت دود بود، پس به آن و به زمین گفت: خواه یا ناخواه بیایید. آن دو گفتند: فرمانبردار آمدیم.* پس آن‏ها را در دو روز به صورت هفت آسمان به انجام رسانید و [محکم و استوار ساخت‏]، و در هر آسمانی کار آن را وحی کرد.

مسئله تجلی نظام در سایه امر الهی نه تنها در زندگی انسان و آسمان و زمین معلوم است، بلکه در اصناف موجودات هستی اعم از غیب و شهود، این برنامه هم چون آفتاب روشن است.

حقیقت امر الهی‏

اصولًا می‏توان گفت که نظام دقیق وجود هر موجودی از اتم و هسته ‏های آن گرفته تا عرش خدا، در حقیقت همان امر خداست!

کدام آمر بالاتر و برتر از خداست، مگر نه این است که وجود مقدس او مالک ملک هستی و پروردگار عالمیان است؟

مگر نه این است که، مهندس و بانی و به وجود آورنده کل هستی حضرت اوست و مصلحت تمام موجودات در اختیار جناب اوست و کسی جز حضرتش صاحب هستی نیست؟

مگر نه این است که تمام هستی مملوک او و در ید قدرت و در آغوش رحمت و عنایت اوست؟

آیا جز حضرت او کسی سزاوار امر کردن به موجودات است و آیا موجودات جهان هستی حق دارند از امر کسی جز او پیروی کنند؟!

انبیای گرامی و ائمه طاهرین و اولیای کامل الهی، در خط سیر نبوت و امامت و ولایت جز تبلیغ امر و نهی حضرت او برنامه‏ای نداشتند؛ آن بزرگواران، مأمور رساندن امر حق به خلق بوده و تکلیف داشتند زمینه برپا شدن امر او را در تمام شؤون زندگی بشر اعم از عبادت، سیاست، اقتصاد، اخلاق، اجتماع و خانواده فراهم آورند.

در زمینه اوامر حضرت حق نسبت به انسان، آن هم در میان احکام شرعیه هیچ امری شدت و اهمیت و عظمتش هم چون امر به نماز نیست.

نماز، امر خداست؛ نماز، خواسته پروردگار عالم، عادل و حکیم است؛ نماز، بر اساس مصلحت‏خواهی او نسبت به انسان امر شده است.

پیروی از این امر ضامن سعادت و باعث خیر دنیا و آخرت و عامل رشد و کمال آدم است و بر هر مرد و زن و عالی و دانی اطاعت از این امر واجب و لازم و سرپیچی از آن مایه خواری و ذلت در دنیا و آتش و عذاب در عالم آخرت است.

نماز، برنامه‏ای است الهی که برای انسان سود مادی و معنوی دارد و برای حل بسیاری از مشکلات زندگی به منزله بهترین کلید است؛ پیروی از این امر پر اهمیت، پاک کننده صفحه حیات از انواع رذایل و پلیدی‏ها و آلودگی‏هاست.

امر الهی به نماز

نمونه‏ای از آیات قرآن که در آن امر به نماز شده، لازم است از نظر شما بگذرد:

 [وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ ارْکَعُوا مَعَ الرَّاکِعِینَ‏]

و نماز را بر پا دارید، و زکات بپردازید، و همراه رکوع‏کنندگان رکوع کنید [که نماز خواندن با جماعت محبوب خداست‏].

[وَ إِذْ أَخَذْنا مِیثاقَ بَنِی إِسْرائِیلَ لا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَ بالْوالِدَیْنِ إِحْساناً وَ ذی الْقُرْبی‏ وَ الْیَتامی‏ وَ الْمَساکِینِ وَ قُولُوا لِلنَّاس حُسْناً وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِنْکُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُونَ‏]

و [یاد کنید] زمانی که از بنی‏اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خدا را نپرستید، و به پدر و مادر و خویشان ویتیمان ومستمندان نیکی کنید، و با مردم با خوش زبانی سخن گویید، و نماز را بر پا دارید، و زکات بپردازید، سپس همه شما جز اندکی [از پیمان خدا] روی گردانیدید و شما [به طور عادت‏] روی گردان هستید.

[حافِظُوا عَلَی الصَّلَواتِ وَ الصَّلاةِ الْوُسْطی‏ وَ قُومُوا لِلَّهِ قانِتِینَ‏]

بر تمام نمازها و به خصوص نماز میانه [که بر اساس پاره‏ای از روایات، نماز ظهر است‏] محافظت و مراقبت کنید، و [در حال طاعت و عبادت‏] فروتنانه برای خدا بپا خیزید.

[فَأَقِیمُوا الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ کِتاباً مَوْقُوتاً]

نماز را [به صورت معمولش‏] اقامه کنید. مسلماً نماز همواره در اوقاتی‏ مشخص و معین وظیفه‏ای مقرّر و لازم بر مؤمنان است.

[وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بالصَّلاةِ وَ اصْطَبرْ عَلَیْها لا نَسْئَلُکَ رِزْقاً نَحْنُ نَرْزُقُکَ وَ الْعاقِبَةُ لِلتَّقْوی‏]

و خانواده‏ات را به نماز فرمان بده و خود نیز بر آن شکیبایی ورز؛ از تو رزقی نمی‏طلبیم، ما به تو روزی می‏دهیم و عاقبت نیک برای پرهیزکاری است.

[فَأَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ اعْتَصِمُوا باللَّهِ هُوَ مَوْلاکُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلی‏ وَ نِعْمَ النَّصِیرُ]

پس نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و به خدا تمسّک جویید. او سرپرست و یاور شماست؛ چه خوب سرپرست و یاوری و چه نیکو یاری‏دهنده‏ای است.

در سوره‏های نور آیه 56 و عنکبوت آیه 45 و روم آیه 31 و احزاب آیه 33 و جمعه آیه 9 نسبت به نماز امر مؤکّد شده و به طور جدی و قاطع از همه مرد و زن خواسته شده که نماز را بپا دارند و مواظب باشند از این حکم حکیمانه حضرت حق غفلت نورزند.

نماز مقبول‏

اکنون که عظمت نماز در پرتو امر حضرت ذوالجلال روشن شد و موقف و موضع این برنامه حیاتی در میان احکام و اوامر خداوند معلوم گردید، جای این سؤال است که در میان اجراکنندگان این امر و عمل کنندگان به این مسئله، عمل‏

کدام طایفه از میان همه عمل کنندگان مورد پذیرش خداست و نماز کدام دسته از نمازگزاران به مرحله قبولی حضرت حق می‏رسد؟

در این زمینه باید گفت:

بر اساس آیات کتاب خدا و روایات و اخبار، نمازی که مقرون به سه شرط است بدون شک مورد قبول خداست:

1- ایمان.

2- تقوا.

3- جمع بودن شرایط ظاهری و باطنی نماز در حد وسع مکلف، از قبیل طهارت صحیح، نیت خالص، وقت، مکان مباح، صحت قرائت، ترتیب، موالات، طمأنینه، قبله و سایر شرایط.

نماز کسی که اعتقاد صحیحی به حق و قیامت و نبوت و کتاب و ملائکه ندارد قابل قبول نیست.

نماز کسی که از گناه و پلیدی و ظلم و ستم و پایمال کردن حقوق ابا ندارد قبول نیست:

[إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ‏]

خدا فقط از پرهیزکاران می‏پذیرد.

عزیزان! توجه داشته باشید که به هنگام نماز، به پیشگاه چه آقایی قرار می‏گیرید و در برابر کدام مولا می‏ایستید و آقا و مولای شما چه می‏خواهد! آیا نمازی که شما می‏خواهید، یا دلخواه شماست باید تقدیم محضر او کنید، یا نمازی که او می‏خواهد و به آن امر کرده باید بجا آورید؟!

آن نمازی که او به آن امر فرموده، به جا آوردنش باید انسان را از همه فحشا و منکرات باز دارد و آدمی را تا پیشگاه قرب حضرتش رهنمون گردد و برای دین و ایمان انسان به منزله عمود خیمه باشد و باطن آدمی را به معراج برده و به نقطه وصل برساند.

در روایتی از رسول اسلام آمده:

خداوند به نمازی که قلب نمازگزار با بدنش هماهنگ نباشد، نمی‏نگرد

و در جای دیگر فرموده:

خشوع زینت نماز است‏

نمازگزاران واقعی‏

عارف معارف الهی مرحوم ملکی تبریزی در کتابش به چند روایت که نمایان‏گر حال نمازگزاران واقعی است به این مضمون اشاره فرموده:

ابراهیم علیه السلام به وقت نماز، سینه‏اش هم‏چون دیگ جوشان در اضطراب بود.

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله به وقت نماز حال عجیبی داشت که کسی را به‏آن حال ندیده بودند.

یکی از همسران حضرت می‏گوید:

پیامبر با ما سخن می‏گفت و ما با آن جناب حرف می‏زدیم، ولی به محض رسیدن وقت نماز، گویی اصلًا ما را نمی‏شناسد و ما هم او را نمی‏شناسیم.

امیرالمؤمنین علیه السلام وقتی وضو می‏گرفت، رنگ چهره‏اش از خوف خدا تغییر می‏کرد و به وقت نماز بدنش می‏لرزید و رنگ می‏باخت. به او می‏گفتند: شما را چه می‏شود؟ می‏فرمود:

وقت ادای امانتی رسیده که خداوند آن را بر آسمان‏ها و زمین و جبال ارائه کرد و آن‏ها از قبول آن امتناع کردند!!

حضرت زهرا علیها السلام به وقت نماز، از هیبت و عظمت حضرت ذوالجلال، نفس نفس می‏زد.

امام مجتبی علیه السلام هرگاه از وضو فارغ می‏شد، رنگ به صورتش نبود. می‏پرسیدند:

این چه حال است؟ می‏فرمود:

هر کس بر صاحب عرش وارد شود و به خدمت او رسد، سزاوار است این چنین شود.

درباره حضرت سجاد علیه السلام آمده:

هرگاه وضو می‏گرفت، رنگ از چهره مبارکش می‏پرید. به آن جناب می‏گفتند:

چرا در وقت وضو این چنین می‏شوی؟ می‏فرمود: می‏دانید در مقابل چه کسی می‏خواهم قرار بگیرم؟

روزی در حال نماز ردا از دوش مبارکش افتاد و آن جناب اعتنا نکرده تا از نماز بیرون شد. عرضه داشتند: چرا جلوی افتادن ردا را نگرفتی؟ فرمود: می‏دانید در مقابل چه کسی ایستاده بودم؟! بدان که نماز عبد جز به همان مقدار که دارای توجه بوده قابل قبول نیست. راوی می‏گوید: به حضرت عرض کردم: فدایت شوم پس همه ما در هلاکت هستیم؟ فرمود: نه، خداوند از باب رحمت و لطفش این نمازهای ناقص را با نوافل و نمازهای مستحبی کامل می‏سازد.

از حضرت صادق علیه السلام نقل شده:

هرگاه علی بن الحسین علیه السلام به نماز می‏ایستاد، رنگ از چهره‏اش می‏رفت و هرگاه سر به سجده می‏گذاشت تا عرق از سر و رویش جاری نمی‏شد، سر از سجده برنمی‏داشت.

و نیز در روایت آمده که امام فرمود:

پدرم علی بن الحسین علیهما السلام هرگاه برای نماز برمی‏خاست، چنان بود که گویا شاخه درختی است که جز آنچه که باد حرکت می‏دهد، حرکتی از خود ندارد.

از ما دعوت نمی‏کنند که وضو و نماز ما به تمام معنی مانند نماز آن بزرگواران باشد، بلکه از ما می‏خواهند که در وسع خود پس از ایمان و تقوا، حداقل به شرایط صحت نماز و مقدمات و مقارنات آن پای‏بند بوده و نمازی در خور لیاقت مولای خود به جای آریم، تا پس از اتمام آن به مهر قبولی آن جناب برسد.

درباره طائفه‏ای که نمازشان مورد قبول خداوند مهربان است، حدیثی قدسی در کتاب «المحاسن» نقل شده است که لازم است به متن عالی آن اشاره شود:

انَّما اقْبَلُ الصَّلاةَ لِمَنْ تَواضَعَ لِعَظَمتَی وَیَکُفُّ نَفْسَهُ عَنِ الشَّهَواتِ مِنْ اجْلی وَیَقْطَعُ نَهارَهُ بذکْری وَالْزَمَ قَلْبَهُ خَوْفی وَکَفَّ نَفْسَهُ عَنِ الشَّهَواتِ مِنْ اجْلی وَلا یَتَعاظَمُ عَلی‏ خَلقی وَیُطْعِمُ الْجائِعَ وَیَکْسُو الْعاری وَیَرْحَمُ الْمُصابَ وَیُؤوی الْغَریبَ فَذلِکَ یُشْرِقُ نَورُهُ مِثْلَ الشَّمْس اجْعَلُ لَهُ فی الظُّلُماتِ نُوراً وَفی الْجَهالَةِ عِلْماً اکْلَأُهُ بعِزَّتی وَاسْتَحفِظُهُ مَلائِکَتی یَدْعُونی فَالَبیّهِ یَسْالُنی فَاعْطِیَهُ فَمَثَلُ ذلِکَ عِنْدی مَثَلُ الْفِرْدَوْس لایَسْمُو لَمَرُها وَلا یَتَغَیَّرُ وَرَقُها «11»:

نماز را از کسی قبول می‏کنم که برای بزرگی من تواضع کند و به خاطر من از شهوات شیطانی خویشتن‏دار باشد و روزش را به یاد من تمام کند و دلش ملازم خوف از من باشد و نفسش را از شهوات، برای خاطر من حفظ نماید و بر خلق من بزرگی نکرده و گرسنه را سیر کند و برهنه را بپوشاند و به مصیبت زده‏ ترحم آرد و غریب را پناه دهد؛ نور چنین آدمی همانند نور خورشید می‏درخشد، من برای او در تاریکی‏ها نور قرار می‏دهم و جهلش را مبدل به علم کرده و به عزتم پناهش می‏دهم و به وسیله ملائکه از حوادث نگاهش می‏دارم؛ دعا می‏کند دعایش را اجابت می‏نمایم، از من طلب حاجت می‏کند، حاجتش را می‏دهم، او نزد من مانند فردوس است که میوه‏اش از دسترس خارج نمی‏شود و برگش تغییر پیدا نمی‏کند.