فتومدل های معروف خارجی

فتومدل های معروف خارجی

به گزارش آسمونی فتومدل، مدلینگ و مدل فردی است که شغلش نمایش نوعی تمثال از حالت فیزیکی بدن ایدئال انسان در حیطه هنر و تجارت و طراحی البسه است.

هنر فتومدل، مدلینگ و مدل معمولاً به معنی پوشیدن و نمایش لباس‌های جدید طراحی شده توسط طراحان لباس و شرکت‌های تولید پوشاک است. به افرادی که در کار خود موفق‌تر و مشهورتر هستند سوپرمدل می‌گویند.

افرادی که برای نقاشی، مجسمه‌سازی، عکاسی و سایر هنرهای تجسمی الگوی هنرمندان می‌شوند نیز فتومدل، مدلینگ و مدل نامیده می‌شوند.

استفاده از فتومدل

به گزارش آسمونی شبکه فرانسوی فرانس 24 بیشترین مدعیان فشن در ایران را دخترانی معرفی کرده‌است که فقط برای گرفتن «لایک» و کسب شهرت، به رایگان جلوی دوربین عکاسان می‌روند.

فتومدل و تبلیغات

از تصویر فتومدل، مدلینگ و مدل ها در پوسترهای تبلیغاتی و مجله‌های مُد و زیبایی استفاده می‌شود.

به گزارش آسمونی در تبلیغات وابسته به مُد بیشتر عکاسی گلامور برای جذب مخاطب به کار می‌رود. البته عکاسان برای داشتن کارهای متفاوت از ایده‌های بسیار متفاوت و البته تکنیک‌های بسیاری برای نشان دادن ویژگی خاص خود بهره می‌برند. با توجه به توانایی ظاهری مدل‌ها که گاه دارای جذابیت‌های ویژه‌ای جهت جذب مخاطبین هستند، عکس‌هایی برای تقویم‌ها، تبلیغات عامه پسند (پین-آپ)، تبلیغات محیطی مانند بیلبوردها و استندها، تبلیغات مارک‌ها و لیبل‌های لباس و لوازم جانبی و البته مجلات مد مانند اِل (elle)، وِگ (vogue) و نومرو گرفته می‌شود و از این جهت مدل‌ها شغلی تبلیغاتی پیدا می‌کنند که در محبوبیت‌شان نقش به سزایی دارد. در تبلیغات برای مارک‌ها بیشتر برای لباس فصول یا ادکلن‌ها و عطرها و سایر مواردی که نیاز به جذب مخاطب دارند یک چهرهٔ جدید (فرش فیس - fresh face) انتخاب می‌شود که بیشتر از تازه واردان به عرصه مدلینگ هستند و چهره شدن برای مارک‌ها از سوی مدل‌ها موفقیتی چشمگیر در جهت سوپر مدل شدن محسوب می‌شود. هرچند همهٔ مدل‌ها به این موفقیت نمی‌رسند، ولی داشتن درآمد از سوی تبلیغات مُد با چهرهٔ مدل‌ها گاه آنقدر مهم است که با از دست دادن سایز مناسب مدل بودن نیز چهره‌های شناخته شده به کار گرفته می‌شوند و حتی در برخی مواقع سوپر مدل‌های خارج از سایز جهت داشتن چهره‌ای شناخته شده در تبلیغات وابسته به مد دعوت به کار می‌شوند. در سال‌های اخیر تصاویر فرش فیس‌هایی مانند لیندسی ویکسون (Lindsey Wixson) (شناخته شده برای لب‌های غنچه‌ای، نگاه خاص و دندانهای بزرگ) و اگنس دین (با صورتی پسرانه و خاص) برای دو مارک معروف ورساچه و ژامپل گوتیه در بدو ورودشان به عرصه مُد موفقیت‌هایی چشمگیری برای این دو مدل تازه‌وارد به همراه داشت.

نمایش‌های ویژه فتومدل ها

به گزارش آسمونی با اجرای مدل‌ها نمایش‌هایی ویژهٔ نمایش لباس، کفش، جواهر و سایر محصولات برپا می‌شود و مدل‌ها این محصولات را به نمایش می‌گذارند. در این نمایش‌ها به طرز راه رفتن مدل‌ها دفیله یا گربه‌رو (Cat walk) (راه رفتن مانند گربه) می‌گویند.

نمایش‌ها با توجه به رویکرد طراحان و سبک آن‌ها و همچنین نوع دسته‌بندی لباس‌ها متفاوتند. تولید لباس در سه دسته‌بندی بزرگ قرار می‌گیرد:

نمایش برای لباس‌های گروه اول: دسته‌بندی لباس «اوت کوتور» (شخصی‌دوزی یا لباس‌های با کیفیت دوخت و طراحی بالا) به علت سبک اینگونه لباس‌ها که بیشتر با شکوه و همراه با کار دست هستند و همچنین پارچه‌های بسیار ارزشمند و گران‌قیمت دارند به نوعی نمایشی با شکوه است و راه رفتن مدل‌ها بر صحنه با نوعی وقار همراه است و زمان بیشتری برای نمایش هر لباس صرف می‌شود.

در گروه دوم لباس «لباس‌های آمادهٔ پوشیدن» (ready to wear) با توجه به سبک لباس‌ها و البته سلیقهٔ کارگردان نمایش گربه رو و طراح لباس، راه رفتن‌ها سریع تر از نمایش اوت کوتور است؛ که هر سال، دو بار در دو فصل سرد و گرم، توسط هفته‌های مد، مجموعه‌ها (کالکشن‌ها) به نمایش عموم در می‌آیند. هر چند دامنه‌ای بسیار متفاوت و سلیقه‌ای در این نمایش‌ها از سوی طراحان دیده می‌شود، ولی شباهت این نمایش‌های گروه دوم سرعت بیشتر است.

گروه سوم لباس‌ها یعنی لباس‌های عامه که تولیدی انبوه دارند، ماشینی هستند و عرضه‌ای ارزان‌تر از دو گروه قبل دارند، در مکان‌هایی با معروفیت کمتر، و سرعتی بیشتر از سوی مدل‌ها در راه رفتن به نمایش گذاشته می‌شوند و این به دلیل معمولی بودن و تعداد بالای این لباس‌ها برای تسخیر سلیقه‌های مختلف است. گاه این نمایش‌ها در فروشگاه‌ها و با مدل‌هایی شناخته نشده تر به نمایش گذاشته می‌شوند.

تحصیلات فتومدل ها

به گزارش آسمونی در بسیاری از کشورهای غربی، طراحان، مدیران و دست‌اندرکاران مدل‌ها و صنعت مربوط، مدارس مخصوصی دارند. دانش‌آموختگان این مراکز در این حرفه و فن، حتی دروسی مثل آناتومی بدن انسان، طراحی با نرم‌افزار، و مدیریت را مجبورند بگذرانند.

اما خود مدل‌ها نیز گاهی تحصیلات کلاسیک را با هنر و حرفه خود درمی‌آمیزند. بطور نمونه، بروک شیلدز (همسر سابق آندره آغاسی) که در سن 14 سالگی بر روی جلد مجله وُگ قرار گرفت، فارغ‌التحصیل رشته ادبیات زبان فرانسه از دانشگاه پرینستون است.

بهداشت و تغذیه فتومدل ها

به گزارش آسمونی مدل‌های زن معمولاً مجبورند رژیم‌های غذایی سختی بگیرند تا اندام لاغری داشته باشند. گاهی مدل‌ها برای موفقیت تا حد افراط پیش می‌روند که در مواردی موجب به خطر افتادن سلامتیشان نیز می‌گردد. در سال‌های اخیر پس از مرگ چند دختر جوان مدل بر اثر سوء تغذیه، اعتراض‌های اجتماعی، به خصوص از جانب فعالان حوزهٔ زنان، به وضعیت زندگی این افراد و تأثیر نامطلوب آن‌ها بر جامعه شدت گرفته‌است و کمپین ضدلاغری تشکیل شده‌است. فیلم مستند آمریکایی «آمریکای زیبا» (ساخت 2007) نیز با نگاه انتقادآمیز خود به این مسایل به موضوع افراط در صنعت زیبایی در کشورهای غربی من جمله آمریکا می‌پردازد.

در بعضی از کشورهای اروپایی نیز قوانینی تصویب شده‌است تا مدل‌ها مجبور به داشتن مدرک سلامت پزشکی باشند.

مدل سایز صفر در هفته مد مادرید در سال 2006 مردود اعلام شد؛ هر چند طراحان ایتالیایی مانند ورساچه، پرادا و جورجیو آرمانی در آغاز مخالف بودند، ولی یکسال بعد توسط هیئتی انگلیسی در مورد سلامت مدل‌ها متقاعد شدند تا جایی که آرمانی برای جلوگیری از بیماری انورکسیا (anorexia) برای مدل‌های فوق لاغر بسیار تلاش کرد. بعد از منع سایز صفر، سایز آمریکایی 14 و 16 به عنوان لاغرترین سایزها اعلام شد و همچنین مدل شدن زیر 16 سال ممنوع شد و جهت جلوگیری از استرس حفظ سایز صفر و اختلالات خورد و خوراک در میان مدل‌ها تلاش‌هایی انجام شد. در سال 2010 ویکتوریا بکهام در هفته مد نیویورک به کل سایز صفر را مردود اعلام کرد و 12 مدل را بسیار لاغر (too skinny) خواند. او اعلام کرد مدل‌ها باید تن‌درست و واقعی به نظر برسند و عکس‌هایی با انرژِی داشته باشند تا بر نوجوان‌ها (teens) تأثیری مثبت داشته باشند.