نگاهی به فیلم پسرکشی، پسرکشی یا پدرکشی؟

چهارشنبه 30 بهمن 1398

اختصاصی آسمونی نوشته لاله عالم

فیلم "پسر کشی "ششمین ساخته "محمدهادی کریمی" در مقام کارگردان شروع خوبی دارد، مخاطب را با خود همراه می کند و با داستانی شروع می شود که شاید خیلی از خانم ها بتوانند با آن همذات پنداری کنند. داستان ‌پسرکشی درباره زنی است که چهار فرزند دختر به دنیا آورده و همسرش فرزند پسر می خواهد، گرچه تاریخ فیلم به سال 1340 بر می گردد اما شاید هنوز هم قصه خیلی ها باشد، به خصوص در روستاها و شهرستان ها و جوامع سنتی تر . مخاطب می تواند با شخصیت زن که بازیگر آن "ژاله صامتی "است، همذات پنداری و همدردی کند و رنج او را  بفهمد. خصوصا که مرد به بهانه فرزند پسر با یک زن زیبا و جوان ازدواج می کند ‌و عملا زن اول باید تنها و بدون پشتوانه عاطفی زندگی کند. فیلم دو بخش دارد، در قسمت های ابتدایی فیلم سرنوشت این زن (با بازی ژاله صادقی)  و شوهرش و همسر دوم زن  نشان داده می شود و در بخش بعدی که  30 سال بعد آن دوران است، زندگی کنونی زن به همراه ماجراهایی دیگر که در ارتباط با داستان گذشته اوست به نمایش گذاشته می شود. قسمت هایی از فیلم که مربوط به گذشته می شود، هم جذاب تر از کار درآمده و هم قابل قبول تر است. بازی های بازیگران قسمت اول مثل "سهیل قاصدی "در نقش همسر زن ، "شهناز نصرتی "در نقش دایه ، "نسیم ادبی " خواهر شوهر  و‌ "صحرا اسدالهی "همسر دوم گیراتر از بازی های ، بازیگران قسمت دوم که اکثرا نیز معروف هستند، از کار در آمده. به نظر می رسد، فیلم دو پاره شده قسمت های گذشته چه به لحاظ بازی، گریم، طراحی صحنه و لباس قوی تر است. اما زمانی که فیلمساز می خواهد، موقعیت کنونی قهرمانان داستانش را روایت کند، فیلم ریتم کند به خود می گیرد و از حوصله تماشاگر خارج می شود. البته بازی ژاله صامتی چه در قسمت اول و چه در قسمت دوم بسیار عالی است و در حقیقت  حضور وی دو بخش فیلم  را به هم مرتبط می سازد. اگر حضور وی تنها در بخش گذشته بود، می توانست هر قسمت ساز خودش را بزند، زیرا فیلم موضوع یا هدف واحدی را دنبال نمی کند، مخاطب نمی داند قصد کارگردان ترسیم یک واقعیت بوده یا نقد وضعیت زنان، می خواسته یک فیلم اجتماعی بسازد یا فیلمی معما گونه، یا حتی در ارتباط با میراث فرهنگی و تاریخ خانه های قدیمی، هر چند پیدا شدن استخوان های قدیمی مدفون در خانه نیز و برداشت هایی از آن، مخاطب را یاد خانه پدری کیانوش عیاری نیز می اندازد. در هر صورت به نظر می رسد، کارگردان و عوامل فیلم حوصله، دقت  و زمان بیشتری برای قسمت اول فیلم صرف کرده اند. البته موضوع فیلم جالب است و تاکنون به آن کمتر پرداخت شده، خصوصا قضیه پسرکشی. پسر کشی می توانست فیلم اجتماعی بسیار تاثیر گذاری باشد، اگر رفت و آمدهای بی خودی نقش هایی که "بهاره کیان افشار"  و "آرمان درویش "به عهده گرفته بودند، طولانی نمی شد و به جای طرح معما، به بعد اجتماعی سوژه می پرداخت. به هر حال توقع مخاطب از فیلمی که بازیگران مطرح مانند ژاله صامتی و لیلا زارع، نسیم ادبی و فرخ نعمتی در آن حضور دارند و یکی از نویسندگان آن مجید برزگر است، بیش از این هاست. فیلم پسرکشی، فیلم مناسبی برای حضور در جشنواره فجر نبود، به خصوص به عنوان جایگزین برای فیلم خورشید، در صورت نرسیدن. آیا جایگزین های بهتری در لیست فیلم ها نبود؟!!