صلح دو ابرقدرت، تهدید منافع ایران

95/06/21

به گزارش آسمونی به نقل از شهرخبر:

روزنامه آفرینش نوشت:

براساس اعلام و گزارش خبرگزاری‌ها، گویا آمریکا و روسیه برای آتش بس در سوریه به توافق اولیه رسیده‌اند و وزرای خارجه دوکشور در این زمینه بایکدیگر بحث و گفتگو کرده‌‌اند. براساس گفته‌های جان کری وزیرخارجه آمریکا، «توافق شده تا حکومت سوریه حملات هوایی علیه غیرنظامیان را متوقف کند. این توافق در نهایت منجر به انتقال سیاسی در سوریه و پایان جنگ در این کشور می شود. همچنین قرار است آمریکا و مسکو مرکز مشترکی را برای جنگ با گروه داعش و جبهه النصره ایجاد می کنند».

اگرچه همگان به اتفاق نسبت به ضرورت یک توافق سیاسی برای حل و فصل بحران سوریه اعتقاد دارند، اما باید زوایای مختلف این توافق مورد بررسی قرار گیرد تا مشخص شود از بابت این توافق سیاسی چه اتفاقاتی برای تحولات میدانی سوریه رخ خواهد داد و چه سرنوشتی در انتظار حکومت این کشور خواهد بود.

هرچند که برای مختومه دانستن بحران سوریه و یا اجرایی شدن توافقات این چنینی بسیار زود و غیرمحتمل است، اما باید توابع آن برای ایران به عنوان اصلی ترین عنصر حاضر در تحولات نظامی سوریه مورد بررسی قرارگیرد. درحال حاضر ایران و روسیه برای حمایت از نظام بشار اسد درکنار هم قرار دارند و با تقسیم جنگ هوایی و زمینی بین خود در مقابل گروه‌های تروریستی ایستاده‌اند.

تاهمین جای کار نیز شاهد برخی چرخش‌ها و عقب نشینی‌های روس‌ها در جنگ سوریه بوده‌ایم. در مقطعی که گمانه‌زنی‌ها درمورد توافق با آمریکا برای تبادل اطلاعات در سوریه مطرح شد، شاهد بودیم که روس‌ها نیروهای نظامی خود را از سوریه خارج و جنگنده‌های خود از پایگاه لاذقیه را منتقل کردند و معدود نیروهای خود را برای انجام امور باقی گذاشتند.

اما پس از اینکه روس‌ها دیدند آمریکا و متحدانش، در تقسیم کیک سوریه سهم قابل توجهی به آنها اختصاص نمی‌دهند بار دیگر پا به عرصه میدان گذاشتند و اینبار سعی کردند با پیشروی‌های نظامی و دستاوردهای بزرگتری همچون محاصره حلب به برگ امتیاز مفیدتری دست یابند و در مذاکرات دست برتر را داشته باشند.

این موضوع را می‌توان در حال حاضر مشاهده کرد. روس‌ها به کمک دیگر نیروهای نظامی حامی نظام سوریه توانستند طی ایام اخیر تلفات سنگینی بر تروریست‌ها وارد کنند و تا آستانه دروازه‌های حلب پیش روی کنند. همچنین برای نشان دادن جدیت خود در امر پیشروی نظامی در مقطعی از پایگاه نوژه همدان برای حملات جنگنده بمب افکن‌های خود استفاده کردند تا آمریکا و متحدان غربیش را از دست قدرت خود در سوریه و همراهی ایران، مطلع نمایند.

این نمایش روس‌ها کافی بود تا غرب برای مذاکرات بعدی خود را آماده کند تا روس‌ها را با خود همراه سازد. چرا که روس‌ها نیاز به همراهی غرب دارند، ودرمسئله اوکراین و تحریم‌های گسترده مالی آمریکا و اروپا به شدت تحت فشار هستند. البته این بار روس‌ها تجربه ضربه خوردن از توافقات قبلی و آتش‌بس‌های این چنینی در دفعات قبلی که موجب پیشروی تروریست‌ها و حوادثی همچون خانطومان گردید، را به یاد دارند و احتمالا با احتیاط بیشتری حرکت خواهند کرد.

اما با تمام این اوصاف، قدرمسلم صلحی که این دوابرقدرت تولید کنند نفع چندانی برای ایران و دیگر نیروهای مقاومت نخواهد داشت.

ممکن است جز اندکی آرامش مقطعی در جبهه‌ها حاکم شود، اما نمی‌توان انتظار تساوی میان خواسته‌های ایران و غرب در مسئله سوریه را داشت! تجربه نشان داده همواره قدرت‌های بزرگ منافع خودرا در تیتر اولویت‌ها قرارمی دهند .

البته دولت سوریه می تواند منافع مارا در زمره منافع خود مطرح کند تا به این وسیله ماهم دست پر میدان را ترک کنیم . اما مسلماً منافع دو ابرقدرت جایی برای تحقق خواسته‌های ایران را باقی نمی‌گذارد. علی الخصوص که درحال حاضر روس‌ها خود را سردمدار جنگ وتعیین تکلیف نهایی سوریه قلمداد می کنند. بحران پیچیده سوریه پیش بینی‌ها را بسیار سخت ساخته است و نمی‌توان موضوع قطعی را برای آینده این کشور درنظر گرفت. به هرحال ایران به عنوان تاثیر گذار ترین نیروی حاضر درمعادلات سوریه نباید در توافقات میان ابرقدرت ها نادیده گرفته شود. اگر این چنین شود عملاً هزینه‌ها و فشارهایی که از بابت جنگ برایران و نیروهای مقاومت وارد شده، دست مایه‌ای برای روس‌ها خواهد شد تا از آن برای امیال جهانی و منطقه‌ای خود بهره ببرند.