هواداران کاغذی و قدمتی سه دهه ای

در دورانی که مسابقات ورزشی بدون تماشاگر برگزار می شد، ایده های مختلفی به ذهن مسوولان باشگاهها رسید تا به هر شکل ممکن، ورزشگاهها را مملو از تماشاگر نشان بدهند. چه برای بیننده های تلویزیونی و چه برای بازیکنانی که اولین بار در زندگی شان بود که باید در استادیوم هایی خالی از تماشاگر بازی می کردند.

ایده ها متنوع بودن و به شکلی همزمان به ذهن باشگاههای مختلف تو سراسر دنیا رسیدند. کره جنوبی در هشتم می( 19 اردیبهشت) زودتر از سایر نقاط دنیا، لیگ خود را بعد از شیوع کرونا شروع کرد و اولین ایده ها در این لیگ، اجرا شد. وقتی تیم اف. سی سئول می خواست اولین بازی خانگی خود را برگزار کند، شرکتی به اسم «دالکوم» پیشنهاد کرد که این تیم در جایگاه تماشاگرها از عروسک هایی با اندازه انسان استفاده کند. به این ترتیب 25 عروسک دختر و 5 عروسک پسر خریداری شدند و در جایگاههای استادیوم خانگی تیم قرار گرفتند. به گفته باشگاه اف سی سئول، این تماشاگرهای پلاستیکی« مدل های حرفه ای» بودند. هرچند که بعدها معلوم شد این عروسک ها استفاده جنسی دارند و همین امر موجب عذرخواهی باشگاه سئولی شد.

اما در همین زمان باشگاههای دیگر هم ایده های خودشان را اجرایی کردند. تیم آرهوس کپنهاگ در دانمارک، از اولین تیمهایی بود که با استفاده از مونیتورهای بزرگ در کنار زمین و 500 میتینگ در برنامه های ویدئو کنفرانس، تماشاگران مجازی را وارد استادیوم ها کرد. این ابتکار در لیگ های مختلف تکرار شد و مورد استقبال هم قرار گرفت.

البته کار ساده تری هم می شد کرد. مونشن گلادباخ در آلمان از تماشاگرهای مقوایی استفاده کرد؛ یک نیم تنه از هواداران با لباس باشگاه یا هر تیپی که خود آنها دوست داشتند. در سوپرجام ترکیه در بازی فنرباغچه و کایزری اسپور هم، مقواهای مربوط به کارکنان بیمارستان ها، پزشکها و پرستارها مورد استفاده قرار گرفت تا به نوعی از فعالیت های این مشاغل تقدیر شود.

در ایران، به کار گیری این هواداران مقوایی آسان تر و کم هزینه تر صورت گرفت. یک مدل ثابت با لباس باشگاه که  فقط سر هوادارها در قسمت بالایی مدلها با همدیگر تفاوت داشت؛ هوادارانی که همگی مرد بودند.

با این وجود، انجام چنین کارهایی و استفاده از تماشاگرهای این چنینی، ابتکاری مربوط به دوران کرونا نیست و اولین بار، سه دهه پیش بود که طرفداران فوتبال در انگلیس، استادیومی را دیدند که در بخشی از آن، به جای هواداران واقعی، تصویر تماشاگرها دیده می شد.

فصل 93-92، فصلی بود که نخستین قدمهای لیگ برتر انگلیس برداشته شد. تیمهای مختلف، تغییرات فراوانی را در استادیوم های خود به وجود آوردند و بعضی از آنها، با تخریب بخشی از استادیوم خود، شروع به بازسازی ورزشگاه و افزایش ظرفیت آن کردند. از جمله این تیمها آرسنال بود که جایگاههای پشت دروازه را که « بانک استریت» نامیده می شد، تخریب کرد.

تا آن زمان، وقتی بخشی از استادیومی تخریب می شد، مسابقات در آن، در شرایطی برگزار می شد که همه شاهد بودند چطور دیوارها و داربست ها در بخش تخریب شده، تصویر نه چندان زیبایی را به وجود می آورند. در این شرایط بود که « دیوید دین» معاون رئیس باشگاه پیشنهاد داد عکسهایی از آن جایگاه در حالی که پر از تماشاگر هست، در اندازه های غول آسا تهیه شوند و به شکل دیواره ای پشت دروازه ها نصب گردند. به طوری که قسمتهای تخریب شده دیگر به چشم نیایند. این کار انجام شد و تا مدتها تیمهای مهمان ورزشگاه هایبری، با تماشاگرهایی رو به رو می شدند که واقعی نبودند.

هرچند که کیفیت دوربین ها و عکسها با امروز متفاوت بود و بزرگ شدن تصاویر از کیفیت آنها کم کرد. تا جایی که خود دین هم گفت که ایده اش احمقانه بوده.

اما بعد از سه دهه مشخص شد که این کار نه تنها احمقانه نبوده، بلکه به اندازه سه دهه هم از زمان خودش جلوتر بود.

استادیوم های خالی سال 2020، این را به خوبی نشون داد.