یا حسین مظلوم

مظلومیت امام حسین (ع) در تمام دنیا مثال زدنی است و با اینکه سالهای زیادی از آن واقعه می گذرد اما هنوز هم شیعیان جهان محرم هر سال را با سوز و گذاز بیشتری عزاداری می کنند. پورتال آسمونی در ادامه این مقاله مطالب بسیار خواندنی در مورد امام حسین (ع) عنوان می کند. همراهمان باشید

بنابرقول مشهور حسین بن علی علیه السلام در روز سه شنبه سوم ماه شعبان سال چهارم هجری در مدینه متولد شد. پس از ولادت، آن حضرت را نزد جد بزرگوارش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم آوردند. آن حضرت با دیدن او بسیار مسرور شده و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفتند و روز هفتم تولدش گسفندی برای او عقیقه کرده و فرمودند: سرش را بتراشید و به وزن موهایش نقره صدقه دهید.

 آن حضرت شش سال و چند ماه با جد بزرگوارش رسول خدا و پس از آن بیست و نه سال و یازده ماه با پدرش امیرالمومنین علیه السلام و پس از آن حدود ده سال با برادرش امام حسن علیه السلام و حدود ده سال پس از شهادت امام حسن علیه السلام زندگی کرد. کنیه امام حسین علیه السلام ابوعبدالله است. لقب های فراوانی به آن حضرت داده اند و از آن جمله، ایشان را سیدالشهدا خواندند چنان که این لقب قبل از شهادت آن حضرت هم به پیامبران قبل اعلام شده بود.

خبر از شهادت هنگام تولد  

هنگامی که امیرالمومنین علی علیه السلام به طرف صفین می رفتند در راه از کربلا گذشتند. در آن جا توقفی کرده و چنان گریستند که زمین را از اشک خیس کرد آن گاه فرمودند: روزی خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم رسیدم . دیدم حضرت گریه می کند، گفتم: پدر و مادرم فدایت یا رسول الله چرا گریه می کنید؟ فرمودند: هم اکنون جبرییل این جا بود، او به من خبر داد که پسرم حسین در کنار شط فرات در زمینی به نام کربلا کشته خواهد شد و مشتی از خاک آن جا را برایم آورد تا ببویم و من نتوانستم از گریه خودداری کنم. و سپس آن حضرت علیه السلام فرمودند: این جاست اقامتگاه و بارانداز ایشان، این جاست که خونشان را می ریزند، گروهی از آل محمد در این صحرا کشته می شوند که زمین و آسمان به حالشان گریه خواهند کرد.

گوشه ای از فضایل و مناقب

امام علی علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم روایت کرده است که فرمودند: «حسن و حسین آقای جوانان اهل بهشت هستند.»

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به میهمانی در خانه یکی از اصحاب دعوت شده بود. همرا ه با یاران به راه افتاد، در حالی که جلوتر از دیگران راه می رفت حسن و حسین با کودکانی چند در کوچه به بازی مشغول بود. رسول خدا به سوی او رفت تا او را بگیرد و او به این سو آن سو می گریخت. پیامبر در حالی که متبسم بودند او را دنبال کرده تا او را گرفتند یک دست را در زیر سر و دست دیگر را در زیر چانه حسین گذاشت و لب مبارکش را بر دهان حسین نهاد و بوسید و فرمودند: «این دو گل های زیبای من در دنیا هستند، هر کس مرا دوست بدارد باید آنان را دوست بدارد.»

روزی امام حسین علیه السلام چند کودک را دید که تکه نانی را با هم می خوردند، از حضرت خواستند که از نان آن ها بخورد حضرت دعوت ایشان را پذیرفت و از تکه نانشان خورد. آن گاه آنان را با خود به منزل آورده، غذا داد و لباس نو پوشانید و به اطرافیان فرمودند: «اینان از من سخاوتمندترند زیرا تمام آن چه را داشتند بخشیدند و من فقط مقداری از آن چه داشتم به آن ها بخشیدم.»

امام حسین علیه السلام در طول عمر شریف خود بیست و پنج بار پیاده به حج مشرف شد، در حالی که همراه ایشان اسب های اصیل را بدون سوار می بردند. آن حضرت در حالی که از امکانات کافی برخوردار بودند و می توانستند از وسایل موجود آن زمان بسیار بهره مند شوند به خاطر بندگی و خضوع و خشوعی که در پیاده رفتن وجود دارد راه خانه خدا را پیاده می پیمودند.

امام حسین علیه السلام را دیدند که در مسجد مدینه صورت بر خاک نهاده می گوید:«الهی اگر به خاطر گناهانم بازخواستم کنی به کرمت توسل می جویم و اگر با خطاکاران مرا جمع کنی به آن ها خواهم گفت تو را دوست دارم. آقای من اطاعت من برای تو نفعی ندارد و معصیتم زیانی به تو نمی رساند، پس اگر آن چه را که نفعی برایت ندارد به جا نیاورم بر من ببخش و اگر آن چه را که زیانی به تو نمی رساند مرتکب شدم در گذر، که تو ارحم الراحمین هستی.»

قیام حسینی

یزید پس از معاویه بر تخت حکومت اسلامی تکیه زد و خود را امیرالمؤمنین خواند و برای این که سلطنت ناحق و ستمگرانه اش را تثبیت کند, مصمم شد برای نامداران و شخصیتهای اسلامی پیامی بفرستد و آنان را به بیعت با خویش بخواند. به همین منظور, نامه ای به حاکم مدینه نوشت و در آن یادآور شد که برای من از حسین (ع )بیعت بگیر و اگر مخالفت نمود بقتلش برسان .

حاکم این خبر را به امام حسین (ع )رسانید و جواب مطالبه نمود. امام حسین (ع ) چنین فرمود: انا لله و انا الیه راجعون و علی الاسلام السلام اذا بلیت الامة براع مثل یزید.(17) آن گاه که افرادی چون یزید, (شرابخوار و قمارباز و بی ایمان و ناپاک که حتی ظاهر اسلام را هم مراعات نمی کند) بر مسند حکومت اسلامی بنشیند, باید فاتحه اسلام را خواند.(زیرا این گونه زمامدارها با نیروی اسلام و به نام اسلام , اسلام را از بین میبرند.)

امام حسین (ع ) می دانست اینک که حکومت یزید را به رسمیت نشناخته است,اگر در مدینه بماند به قتلش می رسانندش, لذا به امر پروردگار, شبانه و مخفی از مدینه به سوی مکه حرکت کرد. آمدن آن حضرت به مکه , همراه با سرباز زدن او از بیعت یزید, در بین مردم مکه و مدینه انتشار یافت , و این خبر تا به کوفه هم رسید.

کوفیان ازامام حسین (ع ) که در مکه به سر می برد دعوت کردند تا به سوی آنان آید و زمامدار امورشان باشد. امام (ع ) مسلم بن عقیل , پسر عموی خویش را به کوفه فرستاد تا حرکت و واکنش اجتماع کوفی را از نزدیک ببیند و برایش بنویسد. مسلم به کوفه رسید و با استقبال گرم و بی سابقه ای روبرو شد, هزاران نفر به عنوان نایب امام (ع ) با او بیعت کردند, و مسلم هم نامه ای به امام حسین (ع ) نگاشت و حرکت فوری امام (ع ) را لازم گزارش داد.

هر چند امام حسین (ع ) کوفیان را به خوبی می شناخت , و بی وفایی و بی دینیشان را در زمان حکومت پدر و برادر دیده بود و می دانست به گفته ها و بیعتشان با مسلم نمی توان اعتماد کرد, و لیکن برای اتمام حجت و اجرای اوامر پروردگار تصمیم گرفت که به سوی کوفه حرکت کند.با این حال تا هشتم ذیحجه , یعنی روزی که همه مردم مکه عازم رفتن به منی بودند (18) و هر کس در راه مکه جا مانده بود با عجله تمام می خواست خود را به مکه برساند, آن حضرت در مکه ماند و در چنین روزی با اهل بیت و یاران خود, از مکه به طرف عراق خارج شد و با این کار هم به وظیفه خویش عمل کرد و هم به مسلمانان جهان فهماند که پسر پیغمبر امت , یزید را به رسمیت نشناخته و با او بیعت نکرده ,بلکه علیه او قیام کرده است .

یزید که حرکت مسلم را به سوی کوفه دریافته و از بیعت کوفیان با او آگاه شده بود, ابن زیاد را (که از پلیدترین یاران یزید و از کثیفترین طرفداران حکومت بنی امیه بود) به کوفه فرستاد.ابن زیاد از ضعف ایمان و دورویی و ترس مردم کوفه استفاده نمود و با تهدید وارعاب , آنان را از دور و بر مسلم پراکنده ساخت , و مسلم به تنهایی با عمال ابن زیاد به نبرد پرداخت , و پس از جنگی دلاورانه و شگفت , با شجاعت شهید شد.(سلام خدا بر او باد).و ابن زیاد جامعه دورو و خیانتکار و بی ایمان کوفه را علیه امام حسین (ع ) برانگیخت , و کار به جایی رسید که عده ای از همان کسانی که برای امام (ع ) دعوتنامه نوشته بودند, سلاح جنگ پوشیدند و منتظر ماندند تا امام حسین (ع ) از راه برسد و به قتلش برسانند.

امام حسین (ع ) از همان شبی که از مدینه بیرون آمد, و در تمام مدتی که در مکه اقامت گزید, و در طول راه مکه به کربلا, تا هنگام شهادت , گاهی به اشاره , گاهی به صراحت , اعلان میداشت که :

مقصود من از حرکت , رسوا ساختن حکومت ضد اسلامی یزید وبرپاداشتن امر به معروف و نهی از منکر و ایستادگی در برابر ظلم و ستمگری است وجز حمایت قرآن و زنده داشتن دین محمدی هدفی ندارم

و این مأموریتی بود که خداوند به او واگذار نموده بود, حتی اگر به کشته شدن خود و اصحاب و فرزندان و اسیری خانواده اش اتمام پذیرد.

رسول گرامی (ص) و امیرمؤمنان (ع) و حسن بن علی (ع) پیشوایان پیشین اسلام, شهادت امام حسین (ع) را بارها بیان فرموده بودند.حتی در هنگام ولادت امام حسین (ع ),رسول گرانمایه اسلام (ص ) شهادتش را تذکر داده بود. (19) و خود امام حسین (ع ) به علم امامت میدانست که آخر این سفر به شهادتش می انجامد, ولی او کسی نبود که در برابر دستور آسمانی و فرمان خدا برای جان خود ارزشی قائل باشد, یا از اسارت خانواده اش واهمه ای به دل راه دهد. او آن کس بود که بلا را و شهادت را سعادت می پنداشت . (سلام ابدی خدا بر او باد) .

خبر شهادت حسین (ع ) در کربلا به قدری در اجتماع اسلامی مورد گفتگو واقع شده بود که عامه مردم از پایان این سفر مطلع بودند. چون جسته و گریخته, از رسول الله (ص ) و امیرالمؤمنین (ع ) و امام حسن بن علی (ع ) و دیگر بزرگان صدر اسلام شنیده بودند. بدین سان حرکت امام حسین (ع ) با آن درگیری ها و ناراحتی ها احتمال کشته شدنش را در اذهان عامه تشدید کرد.

به ویژه که خود در طول راه می فرمود: من کان باذلا فینا مهجته و موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا. (20) هر کس حاضر است در راه ما از جان خویش بگذرد و به ملاقات پروردگار بشتابد,همراه ما بیاید. و لذا در بعضی از دوستان این توهم پیش آمد که حضرتش را از این سفر منصرف سازند، غافل از این که فرزند علی بن ابی طالب (ع ) امام و جانشین پیامبر, و از دیگران به وظیفه خویش آگاه تر است و هرگز از آنچه خدا بر عهده او نهاده، دست نخواهد کشید.

باری امام حسین (ع ) با همه این افکار و نظریه ها که اطرافش را گرفته بود به راه خویش ادامه داد, و کوچکترین خللی در تصمیمش راه نیافت .سرانجام  رفت, و شهادت را دریافت. نه خود تنها, بلکه با اصحاب و فرزندان که هر یک ستاره ای درخشان در افق اسلام بودند, رفتند و کشته شدند,و خون هایشان شن های گرم دشت کربلا را لاله باران کرد تا جامعه مسلمانان بفهمد یزید (باقیمانده بسترهای گناه آلود خاندان امیه) جانشین رسول خدا نیست , و اساسا اسلام از بنی امیه و بنی امیه از اسلام جداست.

راستی هرگز اندیشیده اید اگر شهادت جانگداز و حماسه آفرین حسین (ع) به وقوع نمی پیوست و مردم یزید را خلیفه پیغمبر (ص ) می دانستند, و آن گاه اخبار دربار یزید و شهوت رانی های او و عمالش را می شنیدند, چقدر از اسلام متنفر می شدند, زیرا اسلامی که خلیفه پیغمبرش یزید باشد, به راستی نیز تنفرآور است ... و خاندان پاک حضرت امام حسین (ع ) نیز اسیر شدند تا آخرین رسالت این شهادت رابه گوش مردم برسانند.

و شنیدیم و خواندیم که در شهرها, در بازارها, در مسجدها, در بارگاه متعفن پسر زیاد و دربار نکبت بار یزید, هماره و همه جا دهان گشودند وفریاد زدند, و پرده زیبای فریب را از چهره زشت و جنایتکار جیره خواران بنی امیه برداشتند و ثابت کردند که یزید سگباز وشرابخوار است, هرگز لیاقت خلافت ندارد و این اریکه ای که او بر آن تکیه زده جایگاه او نیست. سخنانشان رسالت شهادت حسینی را تکمیل کرد, طوفانی در جانها برانگیختند, چنان که نام یزید تا همیشه مترادف با هر پستی و رذالت و دنائت گردید و همه آرزوهای طلایی و شیطانیش چون نقش بر آب گشت.

نگرشی ژرف میخواهد تا بتوان بر همه ابعاد این شهادت عظیم و پرنتیجه دست یافت.از همان اوان شهادتش تا کنون , دوستان و شیعیانش , و همه آنان که به شرافت و عظمت انسان ارج می گذارند, همه ساله سالروز به خون غلتیدنش را, سالروز قیام و شهادتش را با سیاهپوشی و عزاداری محترم می شمارند, و خلوص خویش را با گریه بر مصایب آن بزرگوار ابراز میدارند.

پیشوایان معصوم ما, هماره به واقعه کربلا و به زنده داشتن آن عنایتی خاص داشتند. غیر از این که خود به زیارت مرقدش می شتافتند و عزایش را بر پا می داشتند, در فضیلت عزاداری و محزون بودن برای آن بزرگوار, گفتارهای متعددی ایراد فرموده اند.

ابوعماره گوید: روزی به حضور امام ششم صادق آل محمد (ع ) رسیدم , فرمود اشعاری درسوگواری حسین برای ما بخوان . وقتی شروع به خواندن نمودم صدای گریه حضرت برخاست , من می خواندم و آن عزیز می گریست , چندان که صدای گریه از خانه برخاست . بعد از آن که اشعار را تمام کردم , امام (ع ) در فضلیت و ثواب مرثیه و گریاندن مردم بر امام حسین (ع ) مطالبی بیان فرمود.

نیز از آن جناب است که فرمود: گریستن و بی تابی کردن در هیچ مصیبتی شایسته نیست مگر در مصیبت حسین بن علی , که ثواب و جزایی گرانمایه دارد. (22) باقرالعلوم , امام پنجم (ع ) به محمد بن مسلم که یکی از اصحاب بزرگ او است فرمود: به شیعیان ما بگویید که به زیارت مرقد حسین بروند, زیرا بر هر شخص باایمانی که به امامت ما معترف است , زیارت قبر اباعبدالله لازم میباشد.

امام صادق (ع ) می فرماید: ان زیارة الحسین علیه السلام افضل ما یکون من الاعمال . همانا زیارت حسین (ع ) از هر عمل پسندیده ای ارزش و فضیلتش بیشتر است . زیرا که این زیارت در حقیقت مدرسه بزرگ و عظیم است که به جهانیان درس ایمان و عمل صالح می دهد و گویی روح را به سوی ملکوت خوبی ها و پاکدامنی ها و فداکاری ها پرواز می دهد.

هر چند عزاداری و گریه بر مصایب حسین بن علی (ع ), و مشرف شدن به زیارت قبرش و بازنمایاندن تاریخ پرشکوه و حماسه ساز کربلایش ارزش و معیاری والا دارد, لکن باید دانست که نباید تنها به این زیارت ها و گریه ها و غم گساریدن اکتفا کرد, بلکه همه این تظاهرات , فلسفه دینداری, فداکاری و حمایت از قوانین آسمانی را به ما گوشزدمینماید, و هدف هم جز این نیست , و نیاز بزرگ ما از درگاه حسینی آموختن انسانیت و خالی بودن دل از هر چه غیر از خداست میباشد, و گرنه اگر فقط به صورت ظاهر قضیه بپردازیم , هدف مقدس حسینی به فراموشی می گراید.