نگاهی به فیلم روزی روزگاری در هالیوود ساخته کوئنتین تارانتینو

دوشنبه 28 بهمن 1398

فیلم شخصی تارانتینو درباره هالیوود

نوشته نرگس خرقانی پست اختصاصی آسمونی

فیلم اخیر تارانتینو را می‌توان یکی از تارانتینویی ترین فیلم‌های این کارگردان مطرح هالیوودی دانست. فیلمی که بیشتر یک پروژه شخصی برای کارگردانش است. در واقع تارانتینو با این فیلم مانیفست خود درباره هالیوود را به شیوه خودش بیان می‌کند. یعنی اگر با سینمای تارانتینو آشنا نباشید و بدون دانستن نام کارگردان و دیدن تیتراژ اول فیلم به تماشای آن بنشینید پس از چند سکانس خیلی سریع متوج می شوید که این فیلمی از تارانتینو است. فیلم روزی روزگاری در هالیوود همه مولفه‌های شناخته شده کارگردانش را دارد. با لحنی طنز به بیان اتفاقات خود می‌پردازد و در بخش های مختلف فیلم موج می‌زند البته خشونتی که خیلی هم آزار دهنده نیست. به شیوه فیلم‌های قبلی این کارگردان این فیلم نیز به تاریخ وفادار نیست و داستان را همانطور که تارنتینو دوست داشته که اتفاق بیافتد به پایان می رساند! تارانتینو که همواره علاقه و ارادت خود را به فیلم‌های وسترن و خصوصا وسترن‌های ایتالیایی نشان داده است، در این فیلم نیز به سراغ داستان یک ستاره فیلم‌‌های وسترن آمریکایی رفته است. لئوناردو دیکاپریو در نقش ریک دالتون یک بازیگر فیلم‌های وسترن حضور دارد که در اواخر دهه 60 میلادی تبدیل به یک ستاره تاریخ گذشته شده است و به همین دلیل مرتبا در نقش‌های منفی به کار گرفته می‌شود.

به پیشنهاد یک تهیه کننده هالیوودی ماروین شوارتز با نقش آفرینی آلپاچینو تصمیم می‌گیرد که به ایتالیا برود و برای احیای دوباره خودش در وسترن‌های اسپاگتی بازی کند. کاری که او خیلی دوست ندارد زیرا می داند که پایانش خیلی زود فرا رسیده است. مهمترین دوست این ستاره به آخر خط رسیده بازیگر بدلش کلیف بوث با نقش آفرینی براد پیت است. این را در همان اولین سکانس می‌بینیم و همین شوخی بامزه تارانتینو نشان می‌دهد که فیلم چه فضایی دارد. براد پیت که چند سالی است به عنوان بدلکار کم کار شده است و بیشتر تبدیل شده است به دوست ریک دالتون و کارهای او را انجام می‌دهد و راننده اش نیز است. جذاب‌ترین شخصیت فیلم نیز کلیف است. مردی چهل و چند ساله و جذاب آمریکایی که با خونسردی هرچه تمامتر کارهایش را انجام می‌دهد. او بسیار جذاب تر از ریک به نظر می رسد اما به ریک وفادار است. بازی بسایر خوب براد پیت در این نقش موفقیت های زیادی را برایش به همراه داشت از جمله اینکه او بالاخره موفق به دریافت جایزه اسکار شد!

سکانسی که کلیف (براد پیت) به محل زندگی هیپی‌ها می‌رود بسیار شبیه به یک کاوبوی تنهاست که باید به تنهایی تمام بدمنهای فیلم را از سر راه بردارد. با این تفاوت که این بار شخصیت‌ها مردان کاوبوی و مست نیستند. بلکه بیشتر زنان و دختران هیپی هستند که برای دیگران دردسر درست می‌کنند. در اینجا به خوبی نظر تارانتینو را درباره هیپی‌ها می‌توان دید. کسانی که مدتی بعد به خانه ریک دالتون حمله می‌کنند که در همسایگی رومن پولانسکی و همسر جذابش شارون تیت است. تارانتینو داستان شارون تیت با نقش آفرینی مارگو رابی را به روایت خودش بیان می‌کند. چیزی شبیه به پایان بندی فیلم حرامزاده‌های لعنتی که اتفاقا در آن فیلم هم براد پیت حضور داشت و تاریخ را به شکل دیگری رقم زد. در واقع براد پیت همان کاوبوی نجات دهنده است که با وجود خشونتی که دارد اما باعث می‌شود که داستان به خوبی و خوشی به پایان برسد. یکی از نکات جالب توجه درباره فیلم نیز همین است که علی‌رغم خشونت باورنکردنی اما هر که داستان غم انگیز شارون تیت را بداند این خشونت برایش حتی لذتبخش خواهد بود. در پایان باید گفت فیلم روزی روزگاری در هالیوود همانطور که از نامش پیداست، برای کسانی مناسب است که شناختی از سینمای هالیوود خصوصا در دهه 50 و 60 میلادی داشته باشند و داستان شخصیتها و فیلم‌هایی که در این فیلم به آنها اشاره می‌شود را بدانند. به بیان بهتر این فیلم برای عشاق سینما خصوصا کسانی که پیگیر سینمای هالیوود هستند قابل درک است و در غیر این صورت فیلم جذابی برای مخاطب نخواهد بود.