زبان های رسمی سازمان ملل متحد

سازمان ملل متحد در پی ناتوانی جامعه ملل در جلوگیری از جنگ جهانی دوم به ‌وجود آمد، طوری‌ که کشورهای بزرگ قبل از خاتمه جنگ، طرح تأسیس سازمان جهانی جدیدی را پی ‌ریزی کردند که بتواند حافظ امنیت و صلح بین المللی باشد. به‌علت اهمیت این سازمان، به ‌طور خلاصه به مبانی تأسیس آن اشاره می ‌شود:

1- منشور آتلانتیک1941 :

در بخش آخر این منشور به لزوم ایجاد یک سیستم دائم امنیت دسته جمعی اشاره شده است.

2- اعلامیه ملل متحد1942 :

که توسط سران کشورهای آمریکا، انگلستان، شوروی و چین در واشنگتن امضاء شد؛ و بعداً به امضاء نمایندگان 22 کشور از جمله ایران رسید.

3- کنفرانس مسکو 1943 :

وزیران امور خارجه سه کشور آمریکا، شوروی، انگلستان در آن به لزوم تشکیل سازمان جهانی تأکید کردند.

4- کنفرانس یالتا 1945 :

سران کشورهای آمریکا، شوروی و انگلستان برای آخرین بار تشکیل جلسه دادند و نظر نهائی خود را در مورد اساسنامه سازمان و هم‌ چنین برقراری حق وتو برای کشورهای بزرگ اعلام کردند.

5- کنفرانس سان فرانسیسکو 1945 :

این کنفرانس با شرکت نمایندگان 50 کشور در سان فرانسیسکو تشکیل و در طی آن منشور ملل متحد تصویب شد. منشور یا اساسنامه سازمان ملل متحد، مشتمل بر یک مقدمه و 111 ماده و یک ضمیمه 70 ماده‌ای مربوط به اساسنامه دیوان بین ‌المللی دادگستری است. این منشور از نظر حقوقی نسبت به معاهدات بین‌المللی اولویت دارد. مقر سازمان ملل متحد در ساختمان مخصوص در شهر نیویورک می ‌باشد. امروزه بیش از 190 کشور جهان عضو سازمان ملل متحد هستند.

زبان‌های رسمی سازمان ملل متحد شش زبان هستند که در ملاقات‌ها و جلسه‌های سازمان ملل متحد استفاده می‌شوند و تمامی اسناد رسمی سازمان ملل، معمولاً و زمانی که بودجه اجازه دهد، به آن‌ها نوشته می‌شوند.

این زبان‌ها به ترتیب حروف الفبای فارسی عبارتند از :

1- اسپانیایی

2- انگلیسی

3- چینی

4- روسی

5- عربی

6- فرانسوی

مرکز اطلاعات و آگاه‌سازی عمومی سازمان ملل متحد (UN Department of Public Information)، برای بزرگ‌داشت گوناگونی زبان‌ها و آگاه‌سازی دربارهٔ ارتباطات بین فرهنگی، روزی که هر یک از شش زبان رسمی به عنوان زبان رسمی پذیرفته شده‌اند را به عنوان روز آن زبان معرفی کرده‌است.