معرفی فیلم آستیگمات

آستیگمات فیلمی به کارگردانی و تهیه‌کنندگی مجیدرضا مصطفوی و نویسندگی پیام کرمی و مجیدرضا مصطفوی محصول سال 1396 است. این فیلم به مسائل بلوغ و نوجوانان می‌پردازد. آسمونی در این بخش به معرفی فیلم آستیگمات می پردازد.

معرفی فیلم آستیگمات

بازیگران فیلم آستیگمات

محسن کیایی

مهتاب نصیرپور

باران کوثری

هادی حجازی‌فر

حسین پاکدل

سیامک صفری

بهنوش بختیاری

حسام محمودی

محمد شاکری

نیکی کریمی

داستان فیلم آستیگمات

مهران ( مصطفی کیایی ) که توانسته اعتیادش را ترک کند، به همراه همسرش ( باران کوثری ) و پسرشان در منزل مادری شان ( مهتاب نصیر پور ) زندگی می کنند و با مشکلات فراوانی مواجه هستند تا اینکه پدر مهران ( سیامک صفری ) که فردی معتاد بوده و از مادرش جدا شده، بحث بازپس گیری منزلی که آنها در آن سکونت دارند را مطرح می کند و...

نقد فیلم آستیگمات

فیلم « آستیگمات » یکی از آثار بازمانده از جشنواره فیلم فجر بود که در کمال تعجب نتوانست در این رقابت حضور یابد. این در حالی بود که در جشنواره سال گذشته آثار به مراتب ضعیف تری از این عنوان به نمایش درآمدند که تا به امروز نیز وضعیت اکران شان در هاله ای از ابهام قرار دارد. « آستیگمات » دومین فیلم کارنامه هنری محمد مصطفوی به شمار می رود. فیلم قبلی این کارگردان به نام « انارهای نارس » فیلم معمولی با مشکلات فراوان در روایت قصه بود که زودتر از آنچه که انتظار می رفت فراموش شد. اما دومین فیلم مصطفوی شرایط بهتری نسبت به ساخته قبلی اش دارد و در اینجا لکنت در روایت قصه به چشم نمی خورد.

در « آستیگمات » ما با خانواده ای مواجه هستیم که در یک بحران تمام عیار قرار دارند. پسر خانواده که بحران اعتیاد را پشت سر گذاشته و زندگی کاملاً نابسمانی دارد. عروس خانواده نیز بی خیال شرایط زندگی ست و در انجام مسئولیت هایش ناتوان و مادر خانواده که عاقل ترین فرد این خانواده است و با تمام مشکلات روحی و جسمی که دارد، سعی می کند مشکلات را مدیریت نماید. مصطفی در « آستیگمات » به خوبی توانسته در بحث شخصیت پردازی، تک تک آدمهای داستان را به شخصیت تبدیل کند تا مخاطب آنها را باور کند. آنها رفتار خارج از چارچوب انسانهای درمانده ندارند و این موضوع نشان می دهد که مصطفوی به خوبی جنس آدمهای داستانش را شناخته و سپس آنها را خلق کرده است.

کارگردان در اینجا به درستی زمان کافی برای مطرح کردن قصه آدمهای داستان در اختیارشان قرار داده تا مخاطب نیز پس از بررسی ابعاد گوناگون شخصیت شان، آنها در قالب یک خانواده در کنار هم قرار دهد و سپس به یک داستان واحد که از دست دادن منزل است، بپردازد. اما ایرادی که می توان در این بخش به « آستیگمات » وارد دانست در همین بخش قرار دارد. یعنی زمانی که فیلم در حال ایجاد موضوع محوری است تا تمام شخصیت های داستان را حول محور آن قرار دهد اما این موضوع با ایراد همراه می شود چراکه خرده پیرنگ هایی که به فیلم اضافه می شوند، فاقد کشش لازم در پیشبرد درام هستند و اصولاً نمی توانند کمک قابل توجهی به موضوع اصلی فیلم نمایند.

موضوعات فرعی مانند ماجرای معلم و ارتباط پنهانی مادربزرگ خانواده، از جمله مواردی هستند که ما به ازای اجتماعی آنها وجود دارد و قطعاً مخاطب آن را می پذیرد اما اتصال این خرده پیرنگ ها به ماجرای اصلی، یکی از دلایل ضعف قصه جدید مصطفوی می باشد. اما ذکر این نکته نیز ضروری است که شخصیت پردازی و تسلط مصطفی به فضایی که در « آستیگمات » خلق کرده چنان محکم و قابل توجه بوده که از اثر بخشی این ضعف ها کاسته است و به مخاطب این اجازه را می دهد که دنیای ویران آدمهای این داستان را دیده و در کنارشان قرار بگیرد.

در بخش بازیگری، « آستیگمات » اثری برجسته و قابل ستایش است. مصطفی کیایی که در چند سال اخیر در آثار کمدی به بازی پرداخته و به نظر می رسید تبدیل به کلیشه شود، در « آستیگمات » بازی خوب و کنترل شده ای را از خود به نمایش گذاشته و نشان داده که می توان به عنوان یک بازیگر غیر کمدی نیز از او نام برد. مهتاب نصیر پور هم که پس از سالها به سینما بازگشته، مطابق انتظار بهترین بازی را از خود به نمایش گذاشته است. باران کوثری هم شخصیتی را ایفا کرده که طی چند سال اخیر بارها نمونه مشابه آن را در سینما به تصویر کشیده بوده و برای همین، خیلی کار سختی در شناخت سمیرا نداشته است.

در مجموع باید گفت که « آستیگمات » درامی پر تنش اما کنترل شده است که می تواند پیام خود را به مخاطب انتقال دهد. لحن اول شخص داستان اگرچه با عدم حضور پسرک به عنوان راوی در برخی صحنه ها داستان را دچار نوعی بحران کرده، اما شخصیت پردازی به حدی قانع کننده است که بتواند این ایرادات را تا حد زیادی بپوشاند. پسرک کوچک خانواده علاقه ای به استفاده از عینک ندارد چراکه با عینک می توانند مشکلات خانواده را همانطور که هست ببیند و رنج بکشد. نام « آستیگمات » اشاره به وضعیت پسرک و کلیت این خانواده دارد که بهترین اسم برای اثر نیز محسوب می شود.