
رشته کوه های ایران

رشته کوه همانطور که از اسم آن پیداست به سلسله کوه هایی گفته می شود که در دامنه آن ها سکونت گاه هایی به وجود می آید. رشته کوه های ایران به چهار رشته شمالی، زاگرس، مرکزی و باختری (شرقی) تقسیم می شوند. آسمونی در این بخش مطالب مفیدی در مورد رشته کوه های ایران برای شما عزیزان تهیه کرده است.
رشته شمالی یا البرز که درازای آن به 950 کیلومتر بالغ می شود و مساحتی معادل 51500 کیلومتر مربع یا حدود سه درصد مساحت کشور را زیر پوشش قرار داده است، بخشی از چین خوردگی های بزرگ آلپ و هیمالیا است. این رشته از استان اردبیل شروع شده و رو به شرق از جنوب دریای خزر می گذرد و در شمال خراسان به کوه های شرقی ایران می پیوندد. بلندترین نقطه ایران یعنی کوه دماوند با بلندی 5671 متر در این رشته جای دارد. کوه های دیگری چون علم کوه (4650 متر)، سیاهلان (4175 متر)، پالون گردن (4375 متر) و شاهوار (3945 متر) نیز در همین رشته قرار دارند.
کوه های خاوری (شرقی) ایران، رشته کوه های ناپیوسته ای هستند که از شمال خراسان آغاز می شوند و رو به جنوب تا استان سیستان و بلوچستان یا کوه های مکران ادامه می یابند. کوه تفتان با ارتفاع 3941 متر بلندترین کوه این رشته محسوب می شود و کوه های بزمان (3503 متر)، باقران (2595 متر)، آهنگران (2831 متر)، چهل تن (3013 متر)، بینالود (3211 متر) و هزار مسجد (3040 متر) از دیگر کوه های مهم آن به شمار می روند. علاوه بر رشته کوه های چهارگانه بالا، کوه های دیگری به طور پراکنده در گوشه و کنار کشور وجود دارد که عمده ترین آنها رشته کوه های نسبتاً مرتفعی هستند که دشت کویر را از کویر لوت جدا می کنند. کوه نای بند با ارتفاع 3009 متر بلندترین قله این گروه به حساب می آید.