درس های اسطوره فوتبال مراکش برای فوتبال ایران

درس های اسطوره فوتبال مراکش برای فوتبال ایران/ اختصاصی آسمونی – مهدی زارعی

شگفتی در جام جهانی با اراده، قدرت و اعتماد به نفس

  به گزارش آسمونی ، فوتبال مراکش در چند سال اخیر تنها چند بار نام خود را بر سر زبان ها انداخت؛ یک بار به علت میزبانی جام جهانی باشگاهها و آن گاه برای میزبانی نافرجام جام ملت های آفریقا؛ مسابقاتی که قرار بود در سال 2015 در این کشور برگزار شود. اما به دلیل شیوع بیماری ابولا میزبانی از این کشور گرفته شد. با این وجود صعود این تیم به جام جهانی 2018 آن هم بدون گل خورده، تمام خاطرات قبلی را از اذهان زدود. در چنین کشوری با چنین آمار موفقی، عشق و علاقه جوانان به فوتبال، نباید چندان عجیب به نظر برسد. بسیاری از کودکان مراکشی به محض این که اجازه یافتند از خانه بیرون بروند، پا به توپ شدند و آغاز کار اکثر ستارگان آینده فوتبال مراکش، این چنین بود.

اولین تصاویر تیم ملی مراکش در صفحه تلویزیون

به گزارش آسمونی ، «عبدالکریم مری» فوتبالیست مراکش در جام جهانی 1986 درباره آغاز کار خود می‌گوید: «هفت ساله بودم که بازی فوتبال را آغاز کردم. در دهه 70 همه فوتبال بازی می‌کردند. خانواده من نیز از این امر مستثنی نبودند. در آن ایام خانواده‌ها به ورزش علاقه‌خاصی داشتند. من هم بازی را در کودکی و در شهر کازابلانکا آغاز کردم و عاشق این رشته شدم. اولین بار در سال 1970 بود که تصویر یک مسابقه فوتبال را از تلویزیون دیدم در آن روزها تیم ملی مراکش در جام جهانی مکزیک بازی می‌کرد و من از دیدن آن بازیها، مات و مبهوت شده بودم. با خودم فکر کردم که «چقدر خوب می‌شود اگر بتوانم فوتبالیست حرفه‌ای شوم.» اما در آن روزها، فوتبالیست شدن بسیار سخت بود. زیرا لازم بود که به خانواده خود نیز فکر کنم و در کنار فوتبال، به کار و کسب درآمد نیز بپردازم.»

یک مراکشی گلزن در لیگ فرانسه

اما عبدالکریم بازیکن با استعدادی بود و چیزی نگذشت که توسط باشگاه «باستیا» فرانسه جذب شد. عبدالکریم به همراه این باشگاه کوچک فرانسوی به فینال جام یوفا راه پیدا کرد. بعد از آن هم دوران بازی او در لیگ فرانسه ادامه پیدا کرد. او پس از 6 سال حضور در باستیا و به ثمر رساندن 22 گل در 93 مسابقه، راهی لیل شد. جایی که در آن تیم نیز 12 گل در 35 مسابقه به ثمر رساند. آن گاه سال 1982 را در تولوز گذراند و 8 گل در 29 بازی برای این تیم به ثمر رساند. فصل 83-82 فصلی درخشان در کارنامه مری بود و او موفق شد 23 گل در 36 مسابقه برای متز به ثمر برساند. پس از آن راهی استراسبورگ شد و آن گاه فصل بعد را در تورز سپری کرد. او فصل 86- 85 را هم در لوهاور گذراند و 17 گل در 34 بازی برای این تیم وارد دروازه رقبا ساخت.

حضور در جام جهانی؛ پاداشی برای 15 سال تلاش

اما او که با یاد قهرمانان1970 کشورش بزرگ شده است، به شدت مایل بود که به همراه نسل جوان و با استعداد کشورش به جام جهانی راه پیدا کند. سالی که بالاخره موفق شدند در سال 1986، رویای خود را محقق سازند. عبدالکریم درباره شرایط مراکش در جام جهانی سیزدهم، چنین می‌گوید: «حضور در جام جهانی 1986 مکزیک به همراه تیم ملی کشورم، رویایی بود که در سر داشتم و به واقعیت پیوست. گویی معجزه شده بود. فوق‌العاده بود! با خودم فکر می‌کردم که حضور در جام جهانی پاداش 15 سال زحمت کشیدن به عنوان یک فوتبالیست حرفه‌ای است. حضور در جام جهانی و تجربه فضای فوق‌العاده‌ای که در مکزیک وجود داشت، واقعاً بی‌نظیر بود. شرکت در جام جهانی، رویای همه کشورهاست. بزرگانی چون آلمان، انگلستان، لهستان، آرژانتین، فرانسه و البته کشورهای کوچکی چون همسایگان مراکش.

رحمت به روح ژوزه فاریا!

به گزارش آسمونی ، تیم مراکش ترکیبی بود از بازیکنان لیگ این کشور و 5 بازیکن شاغل در لیگهای سوییس و فرانسه. به جز مری، عزالدین امان الله و مصطفی مری دیگر فروارد تیم در فرانسه توپ می زدند. عزیز بودربالا در سیون سوییس بازی می کرد و مصطفی الحداوی هم در سوییس و در تیم لوزان حضور داشت. عبدالکریم درباره شرایط مراکش در آن رقابت ها می گوید:" مربی ما، گفت که باید ببریم، یا حداقل این که مسابقه را نبازیم. زیرا باید مردم کشور خود را خوشحال می‌کردیم. ما با تیمهای بسیار بزرگی همگروه بودیم اما به هیچ عنوان نترسیده بودیم. ابتدا باید با لهستان بازی می‌کردیم. تیم سوم جام جهانی 1982 که «بونی یک» ستاره یوونتوس را به همراه داشت. همچنین به مصاف انگلستان و پرتغال می‌رفتیم. تیمهایی دیگر از بزرگان اروپا در آن زمان 90 درصد از هم تیمی‌های من، فوتبالیست‌های کاملاً حرفه‌ای نبودند ولی همگی دارای اراده، قدرت و اعتماد به نفس کافی برای بازی در جام جهانی بودند. «مربی ما ژوزه فاریا. بزریلی بود که رحمت خداوند به روح او باد! او حس اعتماد به نفس را به تیم تزریق کرد و همین مسأله باعث شد بازیهای خوبی ارائه دهیم.»  

دیدار مرگ و زندگی با پرتغال

به گزارش آسمونی ، مراکش در اولین مسابقه به مصاف لهستان رفت و یک تساوی(0-0) به دست آورد. مراکشی‌ها در دومین دیدار مقابل انگلستان نیز به تساوی(0-0) رضایت دادند و در آخرین دیدار رو در روی پرتغال ایستادند. تیمی که دو سال پیش از آن، به مرحله نیمه نهایی جام ملت‌های اروپا رسیده بود. قبل از برگزاری دیدارهای روز آخر گروه، لهستان3، پرتغال و مراکش2 و انگلستان یک امتیاز داشتند و پیروزی مراکش در آخرین نبرد، صعود این تیم به مرحله دوم را قطعی می‌ساخت. اگر این اتفاق رخ می‌داد، مراکش نخستین تیم آفریقایی می‌شد که به چنین افتخاری دست می‌یافت. در آن دوره مراکشی‌ها شکست ناپذیر به نظر می‌رسیدند. عبدالکریم درباره آن مسابقه می‌گوید: «دروازه‌بان از دروازه بیرون آمده بود و من توپ را وارد دروازه کردم آن گل فوق‌العاده بود. زیرا برای به ثمر رساندن آن، ده پاس پیاپی داده بودیم. پاسهایی که از دروازه‌بان تیم آغاز شد و سرانجام منجر به گلی زیبا شد. حرکت از خط دفاع شروع شد، به خط میانی رسید و در نهایت نوبت به تمام کردن کار توسط مهاجمان رسید. «تیمومی» بازیکن فوق‌العاده‌ای بود و پاسی بی‌‌نظیر به من داد. هنوز هم از این که توانستم توپ را به خوبی کنترل کرده و گل سوم تیم را به ثمر برسانم بسیار خوشحال هستم آن تصویر را هرگز فراموش نمی‌کنم. زیرا برای زدن گل، بارها و بارها به هم پاس دادیم و آن گل، پیروزی(3-1) مراکش را سبب شد.

مراکش بالاتر از سه قدرت اروپایی

مراکش بالاتر از سه تیم اروپایی، صدرنشین گروه خود شد و با صعود به مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی، افتخاری کسب کرد که تا آن زمان، هیچ تیم آفریقایی بدان دست نیافته بود. «آن روز خدا را شکر کردم از این که در شادی مردم مراکش نقش داشته‌ام. ما پیروز شدیم، اما مهم‌ترین اتفاقی که رخ داد، این بود که تمام اعراب و به‌خصوص مراکشی‌ها به خیابان‌ها آمده و به جشن و پایکوبی پرداختند. پدر و مادرم می‌گفتند که چنین چیزی را برای اولین‌بار در عمرشان دیده‌اند. برای نخستین‌بار مردم به خیابانها ریختند تا موفقیت تیم ملی کشورشان را جشن بگیرند. فوتبالیست‌های حرفه‌ای نماینده کشور، مردم و خانواده‌های خود هستند و زمانی که کارشان را به خوبی انجام می‌دهند، مردم از آنها حمایت می‌کنند. پس از آن موفقیت، مردم مراکش برای من و تیم ملی احترام زیادی قائل شدند و من به این خاطر خدا را شکر می‌کنم.»

پیشکسوتی در خدمت کودکان

به گزارش آسمونی ، البته مراکش از مرحله دوم فراتر نرفت و با یک ضربه کاشته که در واپسین دقایق بازی به ثمر رسید، (1ـ0) مغلوب آلمان شدند. با این که مراکش دو بار دیگر در سال‌های 1994 و 1998 نیز به جام جهانی صعود کرد، اما هیچ‌گاه نتوانست مثل مسابقات مکزیک بدرخشد. با این حال، مراکش استعدادهای فوتبالی زیادی دارد. عبدالکریم دربارة کودکانی که امروز به آنها تعلیم می‌دهد، می‌گوید: «بچه‌ها از محلات مجاور می‌آیند، برخی از آنها نیز از طرف مدارس خود، معرفی می‌شوند. 30 درصد این کودکان یتیم هستند و نمی‌توانند هزینه‌ آمدن به این جا را تأمین کنند. اما ما به آنها کمک می‌کنیم زیرا این کودکان نیز حق دارند که فوتبال بازی کنند. این امر، مسئولیت ملی ما است. دوست دارم همه کودکان ـ حتی آنها که توان مالی کافی ندارند ـ فوتبال بازی کنند. کودکان 5 تا 17 ساله به این آکادمی می‌آیند و در رده‌های سنّی مختلف بازی می‌کنند. هر رده سنی مربی خود را دارد و روی هم رفته، این آکادمی شرایط مناسبی دارد.» هیچ دلیلی وجود ندارد که آینده فوتبال مراکش به اندازه گذشته فوتبال این کشور، درخشان نباشد. شاید جام جهانی روسیه، شروعی مجدد باشد بر قدرت گیری مراکشی ها در سطح جهانی..