سال 1367 در حالی که به تازگی جنگ هشت ساله ایران و عراق تمام شده بود، رادیو دست به ابتکاری زد که برای بسیاری از مردم آن زمان، غیرمنتظره بود. نهمین دوره مسابقات جام ملتهای آسیا به میزبانی قطر برگزار می شد و در دورانی که تلویزیون، مسابقات را به صورت زنده پخش نمی کرد، رادیو این کار را در مورد مسابقات قهرمانی آسیا انجام داد.
کار بزرگی بود که شاید اکنون اهمیتش چندان درک نشود. اما در آن دوران، حتی بازیهای جام جهانی فوتبال هم به صورت زنده و کامل پخش نمی شد چون مسوولان سیاسی آن زمان اعتقاد داشتند که نباید هیجان کاذب ایجاد کرد و پخش زنده بازیهای ورزشی، تولید کننده چنین شرایطی است.
ایده پخش زنده بازیها را محمد جهانی داده بود. مردی متولد 9 بهمن 1337 که شش سال پیش وارد رادیو شده بود و تا آن زمان گزارش های اجتماعی و مربوط به جنگ انجام داده بود. انجام ایده جهانی، یک مشکل بزرگ داشت؛ این که گزارشگر فوتبالی در رادیو وجود نداشت. این بود که او خودش تصمیم گرفت کار گزارش مسابقات را انجام دهد.
اولین بازی تیم ملی ایران مقابل قطر بود. در هیاهوی رقابت با میزبان و برتری(2-0) ایران، خیلی ها متوجه حضور یک گزارشگر جدید نشده بودند. اما این کار، شروع شده بود و بعد از آن هم ادامه پیدا کرد.
کار جهانی هم بعد از این مسابقات، خیلی جدی تر شد. برای آموختن بیشتر، دوره ای را در مالزی گذراند و حتی گزارشهایی از عطاالله بهمنش – پیشکسوت گزارشگری مسابقات ورزشی- پیدا کرد؛ تمام 90 دقیقه گزارش های فوتبال بهمنش را، روی کاغذ نوشت و آنها را با گزارشهای خودش مقایسه کرد. حتی با بهمنش تماس گرفت و از او خواست گزارشهایش را گوش بدهد و ایرادات آن را بگیرد.
هشت سال بعد، وقتی درخشش تیم ملی ایران در جام ملتهای آسیا امارات، تازه شروع شده بود، در بازی تیمهای ایران و عربستان، بهرام شفیع گزارشگر تلویزیون- در پخش زنده مسابقه- بعد از دیدن محمد الجهانی( الجحنی) بازیکن تیم ملی عربستان، در گزارشش گفت: «با شنیدن اسم این بازیکن، یاد همکار گزارشگرمان در رادیو می افتم.» هرچند شاید خیلی ها در آن لحظه متوجه اهمیت ماجرا نشدند و روزنامه استقلال جوان هم که متوجه ماجرا ش، ناراحت بود که « چرا شفیع به یاد غفور جهانی مهاجم تیم ملی نیفتاده است(!!)»، اما واقعیت این بود که همین گزارشگر زمینه ساز شرایطی شده بود که بعدها با شکل گیری رادیو ورزش در سال 1378 با ایده او، گسترش هم پیدا کرد و حالا به جایی رسیده که دیگر کمتر رقابتی هست که به صورت زنده پخش نشود؛ چه در رادیو و چه در تلویزیون.
