15 بهمن ، جشن میانه زمستان

15 بهمن ماه در روزگاران قدیم در نیمه زمستان نیاکان ما جشنی برگزار می‌کردند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند. چون کمر غول سرما شکسته می‌شد و به اصطلاح زمین دوباره زنده می‌شد و شروع به نفس کشیدن می‌کرد.

جشن میانه زمستان

جشن میانه زمستان، بخشی از جشن‌های تقسیم‌شده فصلی سال (ورشیم یا فرشیم) است. ایرانیان در روز ۱۵ بهمن برای پشت سر گذاشتن نیمی از زمستان سخت و نزدیک شدن به بهاری دل‌انگیز و پربار پایکوبی می‌کردند. در گذشته‌های دور که گاه‌شماری برای تشخیص روزها و ماه‌ها نبود، ایرانیان باستان برای بخش‌بندی سال، آن را به چهار ورشیم قسمت می‌کردند و هر ورشیم با برگزاری جشن و آیین مخصوص همان دوره، به دو بخش تقسیم می‌شد.

تقسیم‌بندی سالانه اگرچه به‌ظاهر ساده، ولی اقدامی زیرکانه و هوشمندانه‌ برای شمارش روزها بود. همچنین مردم با استناد به آن می‌توانستند آغاز و پایان سال را نیز تخمین بزنند.

یکی از انگیزه‌های برگزاری جشن‌ نیمه بهار، جشن نیمه تابستان، جشن نیمه پاییز و جشن نیمه زمستان این بود که دامداران و کشاورزان بتوانند برای کشت‌وکار و امور مربوط به مشاغل خود برنامه‌ریزی داشته باشند. 

در ایران باستان، جشن‌های فصلی با نام دیگر «گاهنباری» نیز شناخته می‌شدند. باور پژوهشگران بر این است که جشن‌های گاهنباری شامل هشت جشن بودند که «موبدان» (نام بزرگترین پیشوای روحانی آیین زرتشتی) ساسانی با تحریف آیین‌های کهن، دو جشن از آن‌ها را حذف کردند. این حذف نیز با این قصد انجام شد که گاهنبارها تبدیل به ۶ گاه شوند و با ۶ گام آفرینش در تقویم مزدیسنا (مزدا پرستی) و برخی باورهای دینی موبدان هماهنگ باشد؛ علاوه بر این تلاش می‌کردند که به جشن‌های فصلی، ریشه دینی بدهند.