مقداد ، صحابی مورد علاقه پیامبر

از جمله کسانی که از همان ابتدای دعوت پیامبر اسلام (ص) به دین اسلام گروید و جزء مسلمانان اولیه قرار گرفت و با رشادتها و شجاعتهای که در حفظ اسلام از خود نشان داد و مورد لطف و محبت رسول اکرم قرار گرفت، مقداد است. آسمونی در این بخش مطالب جالب و خواندنی در مورد مقداد صحابی مورد علاقه پیامبر برای شما عزیزان تهیه کرده است که در ادامه می خوانید.

ابوسعید مقداد بن عمرو بن ثعلبه بن مالک بن ربیعه بن عامر بن مطرود البهرائی الکندی (زادهٔ 585پ. م) که سپس‌تر وی را مقداد بن اسود هم خواندند، از صحابه حضرت محمد پیامبر اسلام بود. او با حضرت محمّد از مکّه به مدینه هجرت کرد و در غزوات در سپاه اسلام می‌جنگید.

در یکی از جنگ‌های دوران جاهلیت پای مردی از قبیله کنده را مجروح ساخت و به مکه گریخت و الاسود بن عبد یغوث الزُهری وی را به پسرخواندگی پذیرفت و وی حلیف (هم‌پیمان) قبیلهٔ بنو زهره شد. او ازجمله هفت نفر نخستی است که با میل خود اسلام آورد. وی به همراه دیگر مسلمانان به حبشه هجرت کرد. در همهٔ غزوات شرکت داشت و گاه از تیراندازان بود. در غزوهٔ بدر از معدود سواره‌ها، در احد به همراه حمزه بن عبدالمطلب از فرماندهان و در غزوه غابه فرمانده سوارکاران بود. پس از مرگ وی را به مدینه بردند.

با رحلت حضرت محمّد (ص)، مقداد پسر اسود، به پیروی از علی بن ابی طالب از بیعت با ابوبکر سرباز زد امّا پس از بیعت کردن علی با ابوبکر، او نیز بیعت نمود. او در نزد شیعیان و اهل سنت از احترام برخوردار است. مقداد، در میان اهل سنت با لقب «حارس رسول الله» به معنی نگهبان فرستاده خدا، مشهور است. مقداد در سال 33 هجری در هفتاد سالگی جزف نزدیک مدینه مرد و در مدینه دفن شد.

مقداد از مردم حضرموت بود. حضرت محمد دختر عموی خود (ضباعه) دختر زبیر بن عبدالمطلب را به ازدواج او درآورد. مقداد پسری داشت به نام معبد که در جنگ جمل در سپاه عایشه بود و کشته شد.

مقداد که از اصحاب خاص پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ بود، از مردمان حضرت موت بوده. قبل از بعثت پیامبر در دورة جاهلیت بخاطر اختلافاتی که میان هم قبیله های خود داشت و منجر به درگیری شده بود. منطقه حضرت موت را ترک کرده به مکه آمد و در مکه با قبیله بنی زهره هم پیمان شد و به فرزند خواندگی اسود بن عبد یغوث زهری درآمد و به همین خاطر است که او را پسر اسود می دانند در حالی که پدر واقعی وی، اسود نبوده بلکه کسی دیگر پدر او بوده.[1] نام پدر واقعی مقداد عمرو بهرائی بود.

و چون مقداد با قبیله بنی زهره هم پیمان بود او را مقداد بن اسود زهری نیز می گفتند. بنابه گفته دانشمندان، مقداد یکی از هفت نفری است که در ابتدای بعثت رسول اکرم حضرت محمد ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ اسلام آورد و مسلمان شد و یکی از بزرگان اصحاب پیامبر گشت، او مردی فاضل و دانشمند و شجاع بود. در حدیثی از پیامبر هست که حضرت فرمودند: «بهشت مشتاق دیدار چهار نفر از اصحاب من است و آنها عبارتند از: 1. علی ـ علیه السّلام ـ 2. سلمان 3. ابوذر 4. مقداد بن اسود».

مقداد به فرمان پیامبر هنگام مهاجرت گروهی از مسلمانان به حبشه که به خاطر آزار و اذیت بت پرستان مکه بود، به همراه آنان به حبشه رفت و بعد از اینکه دوران هجرت تمام شد و به پیش پیامبر برگشتند در اکثر جنگهای پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ با مشرکان و بت پرستان با شجاعت تمام در کنار پیامبر از اسلام و پیامبر اسلام با جان و دل دفاع می کرد.

مقداد در یکی از جنگها به پیامبر گفت: یا رسول الله ما مثل قوم بنی اسرائیل نیستیم که بگوئیم تو و خدایت به جنگ بروید و ما ایستاده ایم، بلکه ما از هر طرف به نبرد و حمایت از تو و دین خدا خواهیم پرداخت و لحظه ای از این پایمردی عقب نخواهیم نشست.

و باز از حضرت امام صادق ـ علیه السّلام ـ نقل است که فرمودند: در میان اصحاب و یاران پیامبر کسی به جلالت قدر و رفعت شأن سلمان فارسی و ابوذر و مقداد نبودند.

در اینکه چرا پیامبر مقداد را دوست می داشت باید گفت: که پیامبر اکثر صحابی را که ایمان خالص و تقوی داشتند و در همه حال صادق و راستگو بودند دوست میداشت و امّا برخی اصحاب پیامبر را نه تنها پیامبر دوست می داشت، بلکه خداوند هم از آنها راضی و خشنود بود.

در حدیثی از پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ نقل است که فرمودند: خداوند عزوجل مرا امر کرده به دوست داشتن چهار نفر که آنها را باید دوست داشته باشم و آنها کسانی نیستند جز علی ـ علیه السّلام ـ ، مقداد، ابوذر و سلمان فارسی.

بعد از رحلت پیامبر اسلام اکثر مسلمانان به راهی رفتند که موجب ناخشنودی علی و اهلبیت پیامبر را فراهم کردند. ولی افرادی مثل سلمان و ابوذر و مقداد قدمی کج برنداشتند و همیشه رضایت امام علی ـ علیه السّلام ـ را عین رضایت خدا می دانستند و در همه حال پیرو آن حضرت بودند. و در ایمانشان بعد از رحلت پیامبر ذره ای تردید نکردند و همچون آهن محکم و استوار در راه اسلام واقعی باقی ماندند.

مقداد بعد از پیامبر سالهای متمادی در کنار علی زیست و در نهایت در سال 33 هجری در نزدیکی مدینه بدرود حیات گفت و جنازه آن بزرگوار را به قبرستان بقیع برده و در آن جا به خاک سپردند.

پس با توجه به مطالبی که از امامان ـ علیهم السلام ـ و پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ در رابطه با مقداد و سلمان و ابوذر گفته شد، بطور خلاصه می توان گفت این دوستی به خاطر 1. خواست خداوند بود 2. ایمان خالص خلل ناپذیر این افراد بود 3. این افراد از ارکان اصلی یاران پیامبر بودند و به خاندان اهلبیت ـ علیهم السلام ـ عشق می ورزیدند. و تا دم مرگ لحظه ای از ایمان خود دست برنداشتند.