نگاهی به فیلم مشمشه، از شاهد احمدلو

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

سینما خر (مشمشه)

شاهد احمدلو است و انتخاب سوژه های متفاوت با زبان خاص خودش. احمدلو که از کودکی در سینما بزرگ شده بهتر از هر کس دغدغه های پشت صحنه را می شناسد و در این فیلم توانسته با زبان طنز به تعدادی از آنها اشاره کند. هر چند که از هر کدام به اندازه ی  اندکس برنداشته اما هر چه باشد مشت نمونه ی خروار است.

یکی از پارادوکس‌های عجیب ما این است که نکات منفی هر کاری را با دقت می بینیم و ایرادات یکدیگر را می گیریم اما معلوم نیست چرا خودمان دقیقا همان اشتباهات را انجام می دهیم؟ احمدلو با زبان کنایه خیلی از اعتراضاتش را بیان کرد اما‌ آیا می توان ایرادات فیلم نامه ی خودش را ندیده گرفت؟ شاید اگر جذابیت حضور "پوریا شکیبایی "و شباهت عجیبش به پدرش نبود و توجه را به خودش جلب نمی کرد، فیلم چندان  جالب نبود. اما بازی خوب شکیبایی و گوشه کنایه های طنز فیلم کمی از خطاها را پوشش می داد. اما واقعا می شود به متن، عنوان فیلم نامه اطلاق کرد؟ زیرا زمانی که از فیلم نامه حرف می زنیم انتظار اتفاقی با معنی داریم اما در اینجا فقط شاهد درگیری مدیر تولید و کارگردان بودیم و حرفی هم در این بین برای عبرت گرفتن پیدا نشد.

سالها پیش مرحوم‌ شکیبایی در فیلمی با همین سوژه بازی کرد‌، فیلم "میکس "ساخته ی داریوش مهرجویی، در نقش کارگردانی که برای رساندن فیلمش به جشنواره چقدر سختی می کشد که هنوز صحنه های فیلم را فراموش نکرده ام. اما این فیلم را با سوژه ای تقریبا شبیه به فیلم میکس فقط تماشا کردم و مطمئنم که خیلی زود نامش را هم‌ فراموش خواهم کرد. پس ای کاش قبل از این که بخواهیم راجع به مشکلات پیش تولید و تولید یک فیلم، فیلم بسازیم، که کاملا هم حق داریم، کمی بیشتر راجع به ابتدایی ترین و مهم ترین عنصر ساخت فیلم یعنی فیلم نامه تدبر کنیم.