سکوی قهرمانی از چه زمانی وارد دنیای ورزش شد؟

یک سکوی قهرمانی با حضور سه ورزشکار برتر یک تورنمنت. این تصویر را به قدری دیده ایم که شاید به فکرمان هم نرسد که زمانی در مسابقات ورزشی، خبری از سکوی نفرات برتر نبود.

در این شرایط، قهرمانان چه کار می کردند؟ پاسخ ساده است. هر سه نفر برتر کنار هم قرار می گرفتند، جایزه به آنها اعطا می شد و بعد از گرفتن عکسی یادگاری، همه چیز تمام می شد.

اما سال 1930 در مسابقات امپراتوری بریتانیا- که اکنون با نام مسابقات کشورهای مشترک المنافع برگزار می شود- بود که برای نخستین بار، سه نفر برتر هر مسابقه روی سکوی قهرمانی رفتند؛ سکویی که قهرمان، بالاتر از نفرات دوم و سوم می ایستاد.

این ابتکار به قدری مورد توجه قرار گرفت که دو سال بعد، هم در المپیک زمستانی لیک پلیسید و هم در المپیک تابستانی لس آنجلس، قهرمانان روی سکو رفتند و از آن پس سکوی قهرمانی از مسابقات ورزشی حذف نشد.

اما در آن زمان تیمهایی که قهرمان یک تورنمنت می شدند، چگونه روی سکو می رفتند؟

تا مدتها کسی به فکرش نرسید که طول سکو را بیشتر کند تا همه اعضای یک تیم بتوانند روی سکو بروند. به همین خاطر فقط کاپیتان های تیمها روی سکو می ایستادند و سایر نفرات هم در یک صف، پشت سر کاپیتان می ایستادند؛ البته روی زمین.

برای مدتی در سکوها، جایگاه نفر سوم را پایین تر از نفر دوم قرار می دادند. اما این سکوی ناموزون، شکل زیبایی نداشت و بعد از مدتی کنار گذاشته شد.

ایده های بعدی هم مدتی کوتاه استفاده شدند و جواب هم ندادند. مثلا آمریکایی ها در رقابت های کشتی داخلی کشور خود در دهه 80 میلادی، سکویی درست کردند که مثل هرم بود و حتی نفرات پنجم و ششم هم روی سکو می رفتند.

در مسابقات جهانی کشتی در دهه 80 هم از سکویی استفاده شد که نفر دوم و سوم، یک طرف می ایستادند اما نفر دوم، جایگاهش پایین تر از نفر اول بود و بالاتر از نفر سوم.

این سکو هم هیچ جذابتی نداشت و به سرعت فراموش شد.

اکنون در تونمنت هایی مثل المپیک و بازیهای آسیایی، نفرات برتر روی همان جایگاه کلاسیک و قدیمی می ایستند و اگر مسابقه ای تیمی بود، جایگاهها بزرگ تر می شوند. چه مسابقه ای چهار نفره باشد( مثل دوهای امدادی) و چه رقابتی با حضور تیمهای والیبال، بسکتبال، هاکی یا فوتبال.

دیگر هیچ برنده مدالی روی زمین نمی ایستد!