معرفی دانشگاه شهید بهشتی

معرفی دانشگاه شهید بهشتی یکی از دانشگاه های دولتی ایران

دانشگاه شهید بهشتی یکی از دانشگاه های دولتی ایران است. دانشگاه شهید بهشتی مانند دیگر دانشگاه های دولتی دارای تاریخچه است. تاریخچه دانشگاه شهید بهشتی شامل زمان تشکیل و وظایف و فعالیت ها و اهداف دانشگاه شهید بهشتی می باشد. اگر می خواهید در مورد دانشگاه شهید بهشتی بیشتر بدانید این بخش آسمونی" href="http://asemooni.com">آسمونی را تا پایان مطالعه نمایید چرا که به معرفی دانشگاه شهید بهشتی و تاریخچه دانشگاه شهید بهشتی و آدرس سایت دانشگاه شهید بهشتی می پردازیم.

تاریخچه دانشگاه شهید بهشتی

دانشگاه شهید بهشتی یکی از دانشگاه‌های دولتی ایران است که در منطقهٔ اوین، غرب ولنجک و شرق درکه در شمال غربی شهر تهران واقع شده‌است. دانشگاه شهید بهشتی دارای 19 دانشکده، 3 پردیس و 16 پژوهشکده و مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی است. در سید حسن صدوق ریاست این دانشگاه را به عهده دارد.

این دانشگاه در سال 1338 با نام دانشگاه ملی ایران به‌دستور محمدرضا پهلوی و توسط علی شیخ‌الاسلام تأسیس شد  و تا پیش از سال 1362 با این نام خوانده می‌شد. علی‌رغم افتتاح رسمی در اسفندماه 1339، پذیرش دانشجو در مهر 1339 و توسط دانشکده‌های معماری و شهرسازی و علوم بانکداری که اولین دانشکده‌های دانشگاه بودند انجام شد. در خرداد 1362 ستاد انقلاب فرهنگی با تغییر نام دانشگاه از «دانشگاه ملی ایران» به «دانشگاه شهید بهشتی» موافقت کرد.

مقدمات تأسیس دانشگاه شهید بهشتی

آذر 1333 شاه سفری به آمریکا انجام داد. در این سفر علی شیخ‌الاسلام به‌عنوان نمایندهٔ دانشجویان ایرانی سخنرانی کرد و پیشنهاد تأسیس دانشگاه ملّی را به‌عنوان راهکاری برای جلوگیری از خروج جوانان ایرانی از کشور برای تحصیل به شاه ارائه کرد که مورد موافقت قرار گرفت.

نام ملّی در زمان حکومت پهلوی به مؤسسات آموزشی اطلاق می‌شد که غیردولتی بودند و به‌وسیلهٔ دریافت شهریه از متقاضیان آموزش و خارج از بودجه دولت اداره می‌شدند.

پس از آن با حکم شاه شیخ‌الاسلام مأمور شد در اروپا و آمریکا دربارهٔ دانشگاه‌های غیردولتی مطالعه کند. در سال 1338 در دیداری که بین شاه و چند تن از استادان دانشگاه که در رأس آن‌ها جهانشاه صالح رئیس دانشگاه تهران قرار داشت، بار دیگر پیشنهاد تأسیس دانشگاه ملی مطرح شد. هر چند از نتایج این مذاکرات اطلاعی در دست نیست. در همین سال شیخ‌الاسلام به ایران بازمی‌گردد و با کسب موافقت نهایی محمدرضا پهلوی دهم آذر 1338 «دبیرخانهٔ دانشگاه ملی» را در خانهٔ خود در خیابان رامسر به‌طور غیررسمی به‌راه می‌اندازد.

29 اسفند 1338 با فرمان شاه و موافقت حسین علا، «وزیر دربار»، دبیرخانهٔ دانشگاه ملی به ساختمانی واقع در خیابان پاستور پلاک 57 منتقل می‌شد. این ساختمان از املاک وزارت دربار بود که در اختیار شجاع‌الدین شفا رئیس کمیتهٔ تهیهٔ مقدّمات جشن‌های 2500 ساله بود. کار دبیرخانه تهیهٔ اطلاعاتی مربوط به‌سوابق تحصیلی فارغ التحصیلان بیکار اروپا و آمریکا و تهیهٔ مقدمات تأسیس دانشگاه بود.

با آشکار شدن اندیشهٔ تأسیس دانشگاه ملّی مخالفت‌های زیادی با آن در مجامع دانشگاهی آغاز شد. کسانی مانند «احمد فرهاد» رئیس دانشگاه تهران و «میمندی‌نژاد» رئیس دانشکدهٔ دامپزشکی و عبدالله ریاضی رئیس دانشکدهٔ فنی و رئیس مجلس شورای ملی از مخالفان سرسخت تأسیس این دانشگاه بودند. میمندی‌نژاد در مصاحبه‌ای که در تاریخ 11/12/1338 در روزنامهٔ کیهان منتشر شد فکر تأسیس دانشگاه ملّی را اندیشه‌ای نابجا دانست و گفت: «دانشگاه تهران هنوز کامل نشده‌است اگر ملّت فکر تأسیس دانشگاه ملّی (غیردولتی) هستند که می‌تواند وضع دانشگاهی را بهتر سازد، باید همین دانشگاه موجود را ترّقی و تکامل دهد.»

علی‌رغم مخالفت‌های فراوان با حمایت پهلوی دوم تأسیس دانشگاه ملّی با جدیت پیگیری شد. هیئت مؤتمنین دانشگاه با عضویت وزیر دربار شاهنشاهی - که در آن زمان حسین علا بود - مدیر عامل بنیاد پهلوی، وزیر فرهنگ یک نفر از نمایندگان مجلس سنا، دو نفر از نمایندگان مجلس شورای ملی، مدیر کل بانک ملی ایران رئیس اتاق بازرگانی رئیس دانشگاه ملی ایران و حداقل سه نفر از شخصیت‌های علمی اقتصادی کشور تشکیل شد. در سال 1339 اساسنامهٔ دانشگاه توسط هیئت مؤتمنین تصویب شد. در 8 آبان 1339 این اساسنامه مورد تصویب شورای عالی فرهنگ قرار گرفت.

سال‌های اولیه تاسیس دانشگاه شهید بهشتی

در پی انتشار اساسنامهٔ دانشگاه، خبر پذیرش 200 نفر دانشجو برای اولین سال تحصیلی در دو دانشکده اعلام شد. دانشگاه ملی از نیمهٔ دوم مهر 1339 در یک ساختمان استیجاری نزدیک دوراهی یوسف آباد دانشگاه ملی فعالیت خود را آغاز کرد. در 25 بهمن 1339 مراسم افتتاح دانشگاه ملی با حضور شاه و فرح پهلوی برگزار شد.

در سال‌های اولیهٔ تأسیس دانشگاه ملی دریافت شهریه از دانشجویان مهم‌ترین منبع تأمین هزینه‌های دانشگاه ملّی محسوب می‌شد، اگر چه مبالغی کمک دولتی نیز توسّط دانشگاه دریافت می‌شد.

بعد از چند سال با موافقت شاه و دستور حسن ارسنجانی وزیر کشاورزی وقت یک میلیون و پانصد هزار متر از زمین‌های سعادت آباد و 10 هزار متر از زمین‌های بالای میدان ونک و 70 هزار متر زمین خالصه مجاور اوین درکه برای اجرای ساختمان دانشگاه ملی در نظر گرفته می‌شود. مراسم کلنگ زنی عملیات ساختمانی دانشگاه ملی با حضور فرح پهلوی، علی شیخ‌الاسلام، انوشیروان پویان، هوشنگ نهاوندی و تعدادی از شخصیت‌های علمی کشور در منطقه بالای اوین درکه برگزار شد.

کانون مترقی که حسنعلی منصور در سال 42 تشکیل داد از جمله کانون‌های سیاسی بود که از قبل پی‌ریزی فرهنگی و علمی شده بود.

شیخ‌الاسلام که دانشگاه ملی را بنا گذاشت به تدریج کسانی که در آمریکا تحصیل کرده بودند را به دانشگاه کشاند. اعضای هیئت علمی اولیه این دانشگاه کم و بیش دانش‌آموختگان آمریکایی بودند. در این نهاد، شیخ‌الاسلام سعی داشت بخشی از جامعهٔ نخبگان ایرانی را که عمدتاً از طبقه متوسط جامعه بودند به آنجا بکشاند. حالا تصور کنید جامعه علمی دانشگاه ملی عمدتاً دانش‌آموختگان آمریکا بودند، دانشجویان از افراد متمول و طبقهٔ متوسط جامعه در کنار هم گرد آمده بودند که در واقع جامعهٔ جدیدی از طبقهٔ سیاسی آن زمان را تشکیل دادند.

با تمام این مسائل دانشگاه ملی ایران به دلیل نوپا بودن و نیز دریافت شهریه در اولویت‌های مرتبه پایین متقاضیان تحصیلات دانشگاهی (به جز افرادی که از تمکن مالی برخوردار بودند) قرار می‌گرفت.

در مدت پنج سال ریاست شیخ‌الاسلام علاوه بر دانشکدهٔ اقتصاد و معماری دانشکده پزشکی 1340 زبان‌های خارجی 1341، علوم 1342، دندانپزشکی 1344، راه‌اندازی شد. پس از شیخ‌الاسلام، عبدالعلی جهانشاهی و سپس علی اکبر بینا به ریاست دانشگاه ملی منصوب شد. در زمان ریاست بینا دانشکدهٔ حقوق راه‌اندازی شد. پس از وی محمد علی مجتهدی (مؤسس دانشگاه صنعتی شریف) و سپس انوشیروان پویان به ریاست دانشگاه ملی منصوب شدند. پس از پویان نیز به ترتیب احمد هوشنگ شریفی، عباس صفویان و احمد قریشی ریاست دانشگاه را بر عهده گرفتند. در این سال‌ها دانشکدهٔ علوم زمین و دانشکده جامع انفورماتیک و دانشکدهٔ روان‌شناسی ساخته و وارد دایرهٔ مراکز علمی کشور شد.

مهمترین تحول در تاریخ دانشگاه در سال 1353 رقم خورد، هنگامی که دولت وقت به پشتوانهٔ درآمدهای نفتی اقدام به پرداخت شهریهٔ موسسات آموزشی ملی (خصوصی) و رایگان کردن آن‌ها نمود. این امر سبب شد تا بافت دانشجویی دانشگاه از انحصار طبقهٔ مرفه و بالای جامعه خارج شده و دانشجویان از طبقات مختلف و شرایط گوناگون از طریق کنکور سراسری وارد این دانشگاه شوند و بدین ترتیب دانشگاه عملاً به صورت یک دانشگاه عمومی مانند سایر دانشگاه‌ها درآمد.

تغییرات دانشگاه شهید بهشتی پس از انقلاب اسلامی

پس از انقلاب اسلامی در سال 1358 به موجب قانونی که در شورای انقلاب تصویب شد دانشگاه ملی، دانشگاهی دولتی اعلام شد (قبل از انقلاب اسلامی دانشگاه غیردولتی و خصوصی محسوب می‌شد) و در خرداد 1362 ستاد انقلاب فرهنگی وقت با تغییر نام دانشگاه از «ملی ایران» به «شهید بهشتی» موافقت کرد.

در سال 1364 براساس مصوبهٔ دولت جمهوری اسلامی مبنی بر تأسیس وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی، مراکز درمانی و دانشکده‌های پزشکی و پیراپزشکی از دانشگاه منفک و بعد از ادغام با برخی از مراکز آموزشی دیگر و با نام دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی فعالیت خود را آغاز کردند.

جایگاه دانشگاه شهید بهشتی در رتبه‌بندی‌های معتبر بین‌المللی

براساس جدیدترین رتبه‌بندی دانشگاه‌های دنیا و بر اساس نظام رتبه‌بندی (کاکارلی سیموندز) QS، دانشگاه شهید بهشتی توانست در دو سال متوالی 2017 و 2018 پس از دانشگاه‌های شریف، علم وصنعت، امیرکبیر و تهران، در رتبه پنجم ملی و به ترتیب در رتبه‌های 701+ و 1000–801 قرار گیرد.

همچنین بر اساس نظام رتبه‌بندی تایمز (Times Higher Education) در سال 2016–2017، دانشگاه شهید بهشتی توانست در رتبه 801+ قرار گیرد. همچنین بر اساس آخرین نتایج نظام رتبه‌بندی سال 2016 لایدن که در کشور هلند انجام می‌شود، 14 دانشگاه ایرانی میان 750 دانشگاه برتر جهان مورد رتبه‌بندی قرار گرفته‌است. در سال 2014 و 2015 دانشگاه شهید بهشتی به ترتیب در رتبه‌های 668 و 584 قرار گرفت. این میزان رشد (84 پله رشد در یکسال) بالاترین میزان جهش علمی در دانشگاه‌های کشور محسوب می‌شود. در نظام کل بین 3٪ تا 8٪ از انتشارات دانشگاه‌های ایران در زمره 10٪ انتشارات پراستناد درمقایسه با سایر انتشارات حوزه موضوعی مربوط به خود و سال انتشار یکسان قرار دارند و از این نظر به ترتیب دانشگاه‌های صنعتی امیر کبیر 8٬4٪ (رتبه جهانی 504)، شهید بهشتی 8٫2٪ (رتبه جهانی 525) و صنعتی شریف 7٫4٪ (رتبه جهانی 601) در صدر دانشگاه‌های ایران قرار دارند.

دانش آموختگان سرشناس دانشگاه شهید بهشتی

میرحسین موسوی - پنجمین و آخرین نخست‌وزیر ایران از سال 1360 تا 1368

زهرا رهنورد - نویسنده، روزنامه‌نگار و هنرمند اهل ایران و رئیس دانشگاه الزهرا (1385–1377)

نسرین ستوده -حقوقدان، وکیل دادگستری و فعال اجتماعی که از 13 شهریور 1389 تا 27 شهریور 1392 به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی»، در بازداشتگاه اوین به سر برد.

معصومه ابتکار - معاون رئیس‌جمهور و ریاست سازمان حفاظت محیط زیست در دولت‌های هفتم، هشتم و یازدهم است.

محمدجواد آذری جهرمی - سیاست‌مدار و مدیر ارشد اجرایی ایرانی است، که هم‌اکنون در دولت دوازدهم به عنوان وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات فعالیت می‌کند. وی دانش‌آموخته کارشناسی مهندسی برق از پردیس فنی و مهندسی شهید عباسپور است.

فاضل نظری - دکترای مدیریت، مدیر عامل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و شاعر سرشناس معاصر است.

شهیندخت مولاوردی - حقوق‌دان، فعال سیاسی اصلاح طلب، پژوهشگر و فعال امور زنان، دستیار ویژه رئیس‌جمهور ایران در امور حقوق شهروندی در سال ابتدایی دولت دوازدهم، دبیرکل جمعیت حمایت از حقوق بشر زنان، مسئول کمیته حقوقی ائتلاف اسلامی زنان، عضو جبهه مشارکت ایران اسلامی و معاون سابق امور زنان و خانواده رئیس‌جمهوری ایران است.

حسن سبحانی - دکترای علوم اقتصادی، استاد تمام اقتصاد دانشگاه تهران و نماینده دوره‌های پنجم، ششم و هفتم مجلس شورای اسلامی

آزاده نامداری - مجری تلویزیون صدا و سیمای ایران

سید محمد بهشتی شیرازی - رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، عضو شورای عالی میراث فرهنگی و گردشگری و رئیس کمیته ملی ایکوم ایران است.

عبدالعلی بازرگان - روزنامه‌نگار، نویسنده آثار سیاسی و مذهبی، عضو نهضت آزادی و از منتقدان حکومت پهلوی و جمهوری اسلامی ایران است.

محسن سازگارا- فعال سیاسی، روزنامه‌نگار و پژوهشگر دانشگاه است که در دهه 1380 دو بار به دلیل اقدام علیه امنیت ملی زندانی شد و سپس به آمریکا مهاجرت کرد.

جواد اطاعت - سیاستمدار و دانشیار گروه علوم و اندیشه سیاسی دانشگاه شهید بهشتی است. وی هم‌اکنون معاون پشتیبانی، مالی و مدیریت منابع دانشگاه می‌باشد.

علی نوبخت حقیقی - پزشک ایرانی و نماینده تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس، در مجلس شورای اسلامی است که ریاست کمیسیون بهداشت و درمان مجلس را برعهده دارد. او برادر محمدباقر نوبخت، سخنگوی دولت یازدهم و رئیس سازمان برنامه و بودجه ایران است.

کوروش یغمایی - آهنگساز، آواز خوان، نوازنده و تنظیم‌کنندهٔ ایرانی و نوازندهٔ گیتار الکتریک و بنیان‌گذار موسیقی راک در ایران است. وی همچنین در رشتهٔ جامعه‌شناسی تحصیل کرده‌است.

مرتضی شهبازی‌نیا رئیساتحادیه سراسری کانون‌های وکلای دادگستری ایران و رئیس دانشکده حقوق دانشگاه تربیت مدرس

علیرضا دبیر - کشتی‌گیر آزادکار ایرانی و قهرمان سابق جهان و المپیک بوده و همچنین عضو دوره سوم و چهارم شورای شهر تهران است.

فریدون عباسی - فیزیکدان ایرانی و رئیس سابق سازمان انرژی اتمی جمهوری اسلامی ایران است. وی عضو هیت علمی دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی می‌باشد.

غلامرضا تاجگردون- اقتصاد دان-معاون سازمان برنامه و بودجه در دولت اصلاحات… نماینده مردم گچساران و باشت و رئیس کمیسیون بودجه در مجلس نهم و دهم

غلامعلی سلیمانی- کارآفرین و مدیر اهل ایران و بنیان‌گذار هلدینگ سولیکو است که شرکت فراورده‌های لبنی کاله بزرگترین و مطرح‌ترین آن محسوب می‌شود.

علیرضا قربانی- خوانندهٔ موسیقی سنتی ایرانی است.

سایت دانشگاه شهید بهشتی

www.sbu.ac.ir