- آسمونی
- مجله اینترنتی
- تقویم تاریخ
- شب بیست و دوم محرم
شب بیست و دوم محرم
معاویه ابن‌ابو‌سفیان که از زمان خلافت عمر ابن‌خطاب به حکومت شام منصوب شده بود، در عصر خلافت عثمان ابن‌عفان به خاطر رابطه خویشاوندی با وی و اموی بودن هر دو، از موقعیت ممتازی برخوردار و به یک حاکم مقتدر و مستبد تبدیل شد.
پس از آن‌که امام علی(ع) با رأی آزاد و مستقیم مردم به خلافت رسید و درصدد زدودن نابکاری‌‌ها، تبعیضات، و ستمگری‌های حاکمان پیشین برآمد، و برای این منظور بسیاری از عاملان و حاکمان نالایق را برکنار نمود. و هنگام عزل معاویه ابن ابوسفیان از حکومت شام، با مخالفت‌ها و سرپیچی‌های وی روبه‌رو گردید، و ارسال نامه‌های متعدد و رفت‌و‌آمد پیک‌های مختلف، تأثیری بر یاغی‌گری‌های معاویه نگذاشت، تا آن‌که به نبرد و جنگی بزرگ تبدیل گردید.
نبرد بزرگ سپاهیان اسلام به فرماندهی امام علی(ع) و سپاهیان شام به‌سرکردگی معاویه ابن‌ابو‌سفیان، در سرزمینی میان شام و عراق، معروف به صفین، در کنار رود فرات به وقوع پیوست.
امام علی(ع) پس از گردآوری نیروهای رزمنده و جهادگر، در روز بیست و دوم محرم سال 37 هجری وارد سرزمین صفین گردید و به طلایه‌داران سپاه خویش، به فرماندهی مالک اشتر نخعی پیوست.
معاویه ابن‌ابو‌سفیان نیز در همین ماه وارد صفین شد و به طلایه‌داران سپاه خویش به فرماندهی ابوالأعور سلمی ملحق شد.
به حرمت ماه محرم، طرفین از جنگ و نبرد با یکدیگر در این ماه خودداری کردند، ولی با پایان یافتن محرم و آغاز ماه صفر، نبرد میان طرفین آغاز، و تعداد فراوانی از هر دو طرف، کشته، زخمی، و اسیر گردیدند، ولی تلفات شامیان چند برابر شهدا و زخمیان سپاه امام علی(ع) بود.
سرانجام با دسیسه‌های معاویه و عمرو ابن‌عاص، در واپسین مراحل جنگ، سپاهیان شامی برای گریز از هجوم بی‌امان سپاهیان امام علی(ع)، قرآن‌ها را بر روی نیزه کرده و خواستار صلح و حکمیت قرآن شدند.
همین نیرنگ، موجب فریب‌خوردگی برخی از متحجران و مقدس‌مآبان سپاه امام علی(ع) شد، و اختلاف و پراکندگی آنان را به‌دنبال داشت، و موجب آن شد که نبرد پیروزمندانه سپاه امام علی(ع)، بدون نتیجه پایان پذیرد، و طرفین خاتمه جنگ را به حکمیت واگذارند.
سالروز وفات عالم جلیل القدر شیخ طوسی
شیخ طوسی(ره) اولین کسی بود که حوزه مبارکه نجف اشرف را پایه‌گذاری نمود و مرکز علم قرار داد.
ابو جعفر محمد بن حسن بن علی طوسی مشهور به شیخ طوسی از اکابر علمای امامیه و از ثقات و اعیان فرقه حقه بود. ایشان فقیه اصولی و محدث و رجالی و کلامی و مفسر و ادیبی کم نظیر بود.
این عالم فقیه، قریب به سی و هفت کتاب نوشته که از آن جمله می‌توان: تهذیب ـ استبصار ـ تبیان در تفسیر ـ عدة الاصول ـ فهرست ـ اختیارات الرجال ـ غیبت شیخ طوسی ـ مبسوط ـ مختصر المصباح در ادعیه ـ ما یعلل و ما یعلل در علم کلام ـ ما لا یسع المکلف الاخلال به در اصول و فروع، را نام برد.
شیخ طوسی(ره) در رمضان سال 385 هجری قمری متولد شد و در 22 محرم سال 460 هجری قمری در نجف اشرف وفات نمود و سه تن از شاگردانش او را غسل داده و طبق وصیت خود ایشان وی را در خانه خودشان دفن نمودند.
