- آسمونی
- مجله اینترنتی
- چهره ها
- چهره های سینمایی
- شبنم فرشاد جو، بازیگر سینما و تلویزیون
شبنم فرشاد جو، بازیگر سینما و تلویزیون
شبنم فرشادجو از بازیگران خوب و توانمند سینما و تلویزیون ایران است که بیشتر او را در کارهای طنز دیده ایم. شبنم فرشادجو متولد سال 1356 است. او به تازگی با یک مرد آلمانی ازدواج کرده و خبرش در فضای مجازی بسیار داغ شده است. اگر می خواهید از شبنم فرشادجو بیشتر بدانید این بخش آسمونی را حتما تا آخر مطالعه نمایید چرا که بیوگرافی کامل شبنم فرشادجو و همچنین مصاحبه ای که با شبنم فرشادجو انجام شده را منتشر می کنیم.
شبنم فرشادجو | |
زمینه فعالیت | سینما تلویزیون و تئاتر |
تولد | بهمن 1356 تهران |
ملیت | ایران |
پیشه | بازیگر |
شبنم فرشادجو (زاده 1356، تهران) بازیگر تئاتر و سینمای ایران می‌باشد. وی دارای تحصیلات عالیه در رشته‌های هنرهای نمایشی از دانشگاه تهران می‌باشد و سابقه حضور در نمایش‌های تئاتر متعدد و همچنین، تعدادی اجراهای تلویزیونی و سینمایی را در کارنامهٔ هنری خود دارد.
تحصیلات
- فارغ‌التحصیل از آموزشگاه تئاتر با مدیریت حمید سمندریان؛ 1374
- کارشناسی نمایش با گرایش بازیگری؛ 1380
- کارشناسی ارشد نمایش با گرایش کارگردانی از دانشگاه هنر و معماری تهران؛ 1383
- داور جشن بازیگر خانه تئاتر؛ 1389
سینمایی
- آخرین بار کی سحرو دیدی (فرزاد موتمن 1394)
- گذر موقت (افشین هاشمی 1394)
- عملیات مهد کودک (فرزاد اژدری 1391)
- از تهران تا بهشت (ابوالفضل صفاری 91–1390)
- مرد بارانی (ابوالحسن داودی 1378)
مجموعه تلویزیونی
سال | نام مجموعه | کارگردان | پخش |
1394 | در حاشیه | مهران مدیری | شبکه 3 |
1392 | شاهگوش | داوود میرباقری | رسانه تصویری |
1392 | شوخی کردم | مهران مدیری | رسانه تصویری |
91–1390 | خانواده آقای خوشبخت | حامد عقیلی | شبکه آموزش |
1390 | نامه‌ها | حمید لبخنده | شبکه 4 |
نوروز 1392 | آب‌پریا | مرضیه برومند | شبکه 2 |
1387 | آینه‌های نشکن | جواد اردکانی | شبکه 2 |
1385 | میوه ممنوعه | حسن فتحی | شبکه 2 |
1385 | تصادف | منوچهر هادی |
|
1383 | چرخ گردون | کاظم بلوچی | شبکه 2 |
1382 | بانکی‌ها | مهدی مظلومی | شبکه 2 |
فیلم کوتاه
- «گروگان» (منوچهر هادی)؛ 1383
- «وصله کاری» (سعید نوری)؛ 1378
تله‌فیلم
- از آغاز تا آغاز، مهدی گلستانی، 1389
- سایه جنایت،کامبیز کاشفی، مؤسسه رسانه‌های تصویری؛ 1388 *تصادف، منوچر هادی، 1385
- آخرین روز ماه، منوچهر هادی، 1385
- آذر، فرزاد موءتمن، 1389
- نازنین، برزو ارجمند 1390
- چالسیو، بهتاش صناییها، 1390
- زن خوب، علی اسدالهی1392
- . رونوشت، حسن حج گذار، 1392
نمایش
کارگردان
- «آرامش از نوعی دیگر» تهران، تئاترشهر، تالار سایه؛ 1385 ـ تهران، تالار مولوی، پنجمین جشنواره تئاتر بانوان؛ 1385
بازی
- "عشق‌آباد" (داود میرباقری) تهران، تئاترشهر، تالار اصلی؛ 1375
- "آنتی گون" (حامد محمدطاهری) تهران، تئاترشهر، تالار شماره2؛ 1376
- "عروسی خون" (علی رفیعی) تهران، تالار وحدت؛ 1378
- "شبهای آوینیون" (کورش نریمانی) تهران، تئاترشهر، تالار چهارسو؛ 1378
- "شبهای آوینیون" (کورش نریمانی) آلمان؛ 1379
- "والس مرده شوران" (کورش نریمانی) تهران، تئاترشهر، تالار چهارسو؛ 1380
- "عشق آباد" (حسن میرباقری) تهران، حوزه هنری، تماشاخانه مهر و کاخ سعدآباد؛ 1380
- "بازرس «به کارگردانی» علیرضا کوشک‌جلالی“، تهران، تئاترشهر، تالار اصلی؛ 1380
- "در مصر برف نمی‌بارد «به کارگردانی» علی رفیعی“، تهران، تئاترشهر، تالار اصلی؛ 1381
- شب هزار و یکم (بهرام بیضایی) تهران، تئاترشهر، تالار چهارسو؛ 1383
- "کسی نیست همه داستان‌ها را به یاد بیاورد" (رضا حداد) تهران، تئاترشهر، تالار قشقایی؛ 1382
- "خرس و خواستگاری" (حسن معجونی) تهران، تئاترشهر، تالار سایه، 1383، روسیه، مسکو؛ 1384
- "الوتریا" (وحید رهبانی و محمدرضا جوزی) تهران، تئاترشهر، کارگاه نمایش؛ 1384
- "در خانه ایستاده بودم و..." (تیونش نظم‌جو) تهران، تئاتر شهر، کارگاه نمایش؛ 1385
- "پای دیوار بزرگ شهر" (محمد حسن معجونی) تهران، فرهنگسرای بهمن ـ تالار مولوی، ششمین جشنواره تئاتر بانوان؛ 1386
- "یک مکاشفه ..." (رضا حداد) ایرانشهر؛ 1388
- "عاشقیت در پاورقی" نوشته: مهسا محب‌علی، کارگردان: لیلی رشیدی، بازیگر: شبنم فرشادجو، زمان و مکان اجرا: اردی‌بهشت 1388؛ تالار استاد انتظامی، خانهٔ هنرمندان ایران)
- مکاشفه در باب مهمانی خاموش؛ رضا حداد؛ 89–1388، تماشاخانه ایرانشهر، همچنین اجرا در کشور کره، سئول 1389
- آمدیم، نبودید، رفتیم؛ رضا حداد؛ 91–1390 تماشاخانه ایرانشهر
- این تابستان فراموشت کردم؛ بهاره رهنما؛ سالن انتظامی خانه هنرمندان، 1390
- کلمه سکوت کلمه، مائده طهماسبی، تماشاخانه ایرانشهر سالن سمندریان1391
- تن‌تن و راز قصر مونداس، آروند دشت آرای، تماشاخانه ایرانشهر، 1391
- خانه پاکیزه، مانلی حسینپور 1392
- هملت، آرش دادگر 1392
- سمت آرش دادگر 1393
- کسی نیست همه داستان‌ها را بیاورد 1393
- چمدان (فرهاد آئیش) تهران، تئاترشهر، سالن اصلی؛ 1394
منشی صحنه
- «ریچارد سوم» (داود رشیدی) تهران، تئاترشهر، تالار اصلی؛ 1377
تله تئاتر
- «دریاروندگان» (محمد عاقبی) شبکه چهار؛ 1384
- «شایعه» (داوود رشیدی) شبکه چهار؛ 1388
جوایز
- دریافت تندیس بهترین کارگردانی "نمایش آرامش از نوعی دیگر" در پنجمین جشنواره تئاتر بانوان؛ 1385
- دریافت لوح تقدیر بهترین بازیگر زن ازجشنواره فجر برای نمایش"شبهای آوینیون؛ 1378
- کاندید بهترین بازیگر زن بخش بین‌الملل جشنواره فجر برای نمایش هملت 1392
مصاحبه با شبنم فرشادجو
شما بازیگر حرفه‌ای تئاتر هستید. چگونه شد از صحنه نمایش به قاب تلویزیون کوچ کردید؟
بازیگر که نمی‌تواند بین تئاتر و سینما و تلویزیون تفکیک قائل شود. ممکن است یک روز تئاتر کار کند، مدتی بعد برود سینما و از آنجا هم به تلویزیون. بازی در سریال در حاشیه به واسطه تماشاگر تلویزیونی‌اش برایم تجربه متفاوت و خوبی بود.
نقش هاله و ویژگی‌های شخصیتی‌اش چگونه شکل گرفت؟
من در مجموعه «شوخی کردم» نقشی را بازی کردم که خیلی مورد توجه قرار گرفت. آقای مدیری تمایل داشت این شخصیت را به دلیل آن که در شبکه نمایش خانگی خوب دیده نشد، به تلویزیون بیاورد. این گونه شد که شخصیت هاله شکل گرفت و به عنوان یک سر پرستار هویت پیدا کرد.
هاله روحیه تندی دارد و دمدمی مزاج است.
دقیقا. مخصوصا این کار را کردیم که با نقش برادرش، دکتر صحرایی متضاد باشد و همین تضاد یک کار طنز خلق کند. کار رئالیستی که انجام نمی‌دهیم.
این ویژگی‌ها را خودتان به نقش اضافه کردید یا در طراحی شخصیت آمده بود؟
در متن بود و آقای مدیری هم با توجه به شناختی که از من و کارم داشت، نقش را در آورد.
تا چه حد دستتان در ایجاد تغییر و جرح و تعدیل در شخصیت و دیالوگ‌های نقش هاله باز بود؟
آقای مدیری دست بازیگر را باز می‌گذارد. یعنی نمی‌گوید این کار را بکن و آن را نکن. تصویربرداری را فقط در زمانی که نکات کوچکی می‌بیند یا می‌خواهد ریتم کار تندتر شود، متوقف می‌کند. در مجموع دست بازیگرانش را باز می‌گذارد و معمولا هم تک برداشت می‌گیریم.
بداهه هم می‌گویید؟
بله اما خیلی کم. شاید در حد 10 درصد.
یک ویژگی شاخص بازیگران تئاتری استفاده زیاد از اجزای صورت و بدن برای اجرای نقش است. این قاعده در بازی شما در نقش هاله هم به طور محسوس قابل رویت است. این روش برای تماشاگر تئاتر قابل پذیرش است اما برای مخاطب تلویزیونی چطور؟
مخاطب تلویزیون ممکن است ابتدا در برابر چنین بازی‌ای مقاومت کند، اما بعد از مدتی برایش جا می‌افتد که این شخصیت این مدلی است؛ تند تند حرف می‌زند، قیافه‌اش را چنین می‌کند و چشم‌هایش را درشت و نازک می‌کند، و در نهایت او را می‌‌پذیرد. به مرور عادت می‌کند.
ویژگی‌های مخاطب در تئاتر برای هنرمند تعریف شده و تکلیفش مشخص است. به عنوان یک بازیگر که عمده فعالیتش روی صحنه است، چه تعریف و تصوری از مخاطب تلویزیون دارید؟
من سطح کار و سلیقه‌ام را به خاطر مخاطب پایین نمی‌آورم بلکه سعی می‌کنم سلیقه مخاطب را ارتقا دهم. ترجیح می‌دهم تماشاگر خودش را با من هماهنگ کند تا من با او.
یعنی با این دید و نگرش وارد تلویزیون شدید که با کارتان سلیقه مخاطب را عوض کنید یا ارتقا دهید؟
فکر می‌کنم سلیقه مخاطب تغییر می‌کند. اوایل پخش سریال شاید برای بیننده این سوال مطرح بود که چرا هاله این قدر جیغ و داد می‌کند و با پرخاش با برادرش صحبت می‌کند؟ ولی اکنون دیگر او را پذیرفته و باور کرده است. این نشان می‌دهد که مخاطب پذیرفته که مرا با بازی متفاوتی ببیند.
به تفاوت بازی تئاتری و تمایزش با تلویزیون و سینما اعتقاد دارید؟
بله، قطعا.
با این حساب کار کردن جلوی دوربین سخت‌تر است یا روی صحنه تئاتر؟
قطعا بازی روی صحنه دشوارتر است. به دلیل حضور تماشاگر و نبود امکان تصحیح کار یا برگشت به نقطه اول و شروع دوباره.
این روزها از مردم کوچه و خیابان بازخوردی هم گرفته‌اید؟
روزهای اول خیلی‌ها می‌گفتند که تند تند حرف می‌زنی. با این حال من نوع بازی‌ام را تغییر ندادم و صبوری کردم تا از سوی مخاطب پذیرفته شوم. حالا دیگر می‌گویند که چقدر بامزه حرف می‌زنی و تندتند حرف زدنم برایشان جالب به نظر می‌رسد.
سریال در حاشیه با اقبالی که به خود دیده می‌تواند یک شروع خوب برای بازیگری تان در تلویزیون باشد؟
این چیزها چندان برایم ملاک نیست. تلاش می‌کنم انتخاب‌های خوبی داشته باشم. همین الان هم اگر یک تئاتر خوب پیشنهاد شود معطل نمی‌کنم. 20 سال است که تئاتر کار می‌کنم؛ اگر می‌خواستم درگیر شهرت شوم که خیلی زودتر وارد تلویزیون می‌شدم. بستگی به انتخاب خودم دارد. شاید برگشتم به تئاتر و یک نمایش جدید را کارگردانی کردم.
پس می‌شود از قول شما این تیتر را زد که هنوز هم یک تئاتری هستم.
خب بله، دوست دارم نگاه مردم هم این گونه باشد. برایم خوشایند نیست که تماشاگر با دیدن من فقط بخندد. من بازیگر جدی تئاتر هستم و نقش‌های جدی را بازی می‌کنم. دوست ندارم مثلا بروم در پمپ بنزین و همه با انگشت مرا به هم نشان دهند که این بازیگر سریال مثلا «در حاشیه» است. نمی‌گذارم این اتفاق بیفتد. قطعا در آینده انتخاب‌های بهتری خواهم داشت.
