- آسمونی
- مجله اینترنتی
- علمی و دانستنی
- حیوانات
- معرفی نژاد گربه های ایرانی
معرفی نژاد گربه های ایرانی
گربه های ایرانی یکی از کهنترین گونه‌های گربه است. گربه‌های مو بلند از حدود قرن 16 میلادی و حتی زودتر از آن در کشور ایران دیده شده‌اند.این گربه‌ها در سال 1620 توسط پییترو دلاول به ایتالیا و فرانسه و بعد از آن به انگلستان وارد شدند.
هیچ گربه وحشی مو بلندی وجود ندارد و مشخصا این یک جهش ژنتیکی در گربه مو کوتاه است که تحت تاثیر آب و هوای سرد ایران قرار گرفته‌است. در گذشته تصور می‌شد این گربه از نسل گربه‌های وحشی آفریقایی باشد اما این نظریه امروزه رد شده است. ظاهر این گربه به این صورت که کنونی نبوده و ظاهر کنونی این گربه حاصل صدها سال نژاد پروری اروپائیان است. در واقع نسل کنونی این گربه‌ها بسیار زیباتر از نسل گذشته آنهاست.
یک گربه ایرانی (پرشین کت)اصیل موهایی پر پشت دارد.دارای پاهایی کوتاه یک سر بزرگ و پهن همراه با گوش‌ها و چشم‌هایی جدا و دور از هم و یک دهان کوچک است. چشم‌های آنها بسیار حساس است و صاحب این گربه باید هر روز حداقل یک دفعه آنها را تمیز کند. حالت بینی و دهان کوچک آنها باعث میشود گرد و غبار به آن جذب شود و نفس کشیدن را برای او سخت کند. همچنین این گربه به خاطر موهای بلندش باید هر روز نظافت شود و موهایش شسته شود و شانه زده شود. عمر این گربه حدود 10 سال است، اما در شرایط خوب تا 19 سال هم می‌رسد. رنگ چشمانشان آبی یا نارنجی یا دو رنگ است البته نوع چشم آبی آنها مستعد کوری است.
تاریخچه گربه ایرانی در حقیقت تاریخچه تمام نژادهای مو بلند است ، زیرا تقریباً با اطمینان می توان گفت که تمام گونه های مو بلند از نژادهای ایرانی به وجود آمده اند . البته
نژاد Balinese (سیامی مو بلند) و نژادها سومالی (Abyssinian مو بلند) دو استثنا بر این مدعا هستند. تصور می شود این نژاد ها از جهش یک نژاد مو بلند مستقل به وجود آمده باشند. این که اولین گربه های ایرانی کی . کجا پیدا شده اند ، مشخص نیست . با این حال شهرت و افتخار آنها به طور کلی نصیب مردم کشور ایران (ایران قدیم) گردیده است. گربه های مو بلند از حدود قرن 16 میلادی و حتی زودتر در این کشورها دیده شده اندو این در زمانی بوده است که اولین گربه های از این نوع به اروپا راه یافته اند. هیچ گربه ای از نژادهای وحشی وجود ندارند که موهای بلند داشته باشند ، بنابراین باید پذیرفت که این ویژگی از یک جهش در گربه های مو کوتاه که حتماً از خواستگاه مصر برخواسته اند ایجاد شده است. آب و هوای سرد تر زمستانی ایران بدون شک چنین جهشی را امکان پذیر کرده است. از زمان به وجود آمدن این گربه ها علاقه زیادی در بین دوستداران گربه برای نگهداری آنها ایجاد شد. این علاقه باعث شد که این گربه ها ارزش بیشتری نسبت به خویشاوندان مو کوتاه خود پیدا کنند. تصور می شود گربه های خانگی به نام علمی Felis Catus ، از گربه جنگلی Felis Chaus یا گربه وحشی افریقایی ، Felis Lybica مشتق شده باشند. این گونه به گفته بعضی از جانور شناسان نوع خاصی از گربه وحشی اروپایی ، Felis Sylvestris تلقی می شوند. اگر این نظر صحیح باشد ، گربه خانگی با نام باشکوه تری یعنی Felis Sylvestris Catus ، نامگذاری خواهد شد.
رنگ و آناتومی از شباهت کمتری نسبت به همنوعان اولیه خود برخوردارند. این پدیده حاصل سالها کوشش مستمر در جفت کشی انتخابی این موجودات است. اگر می توانستیم به زمانهای قبل برگردیم ، متوجه می شدیم که گربه های مو بلند از ایران به اروپا ، به خصوص کشور فرانسه ، جایی که مورد توجه زیاد مردم قرار می گرفتند ، حمل می شدند. طبیعی دان فرانسوی Comet de Buffon کتاب Historie Naturelle خود را در سال 1756 میلادی نوشت. او در کتاب خود ، به متنی از قرن 16 میلادی که به وسیله یک جهانگرد ایتالیایی به نام Pierto della vella نوشته شده ، اشاره کرده است که گربه های مو بلند آن روز را توصیف کرده و بر این نکته تأکید نموده که آنها از منطقه ای در ترکیه بوده است. دیپلمات پرآوازه فرانسوی Cardinal Richelieu که در سال 1642 میلادی از دنیا رفت ، از دوستداران فوق العاده گربه ها بوده است. شگفت این که او درست در زمانی می زیست که کلیسا خود از بزرگترین دشمنان گربه ها بوده و به دستور آنها ، گربه ها را از بالای برج ها پایین می انداختند ، می سوزاندن و از راه های مختلف با بی رحمی با آنان رفتار می کردند. Richelieu صاحب یک Chat Angora به نان Lucifer به رنگ سیاه بوده است. به نظر می رسد که در آن روزگار بیشتر موضوع این بوده که چه کسی صاحب گربه است. در واقع وضعیت صاحب گربه تعیین کننده این موضوع بوده که آیا گربه ها دارای روحی پاک ، یا همنشین و هم قدم شیطان اند.
به همین ترتیب شاید می بینید در اروپا در قرن 19 میلادی ، گربه های مو بلند را بنابر میل صاحبان آنها گربه ایرانی یا Angora می نامیدند و این حقیقت که تفاوت های کوچکی چه از نظر موها و چه استخوان بندی بین این دو نزاد شبیه به هم ولی مختلف وجود داشته ، مورد توجه واقع نشده است. Harrison Weir انگلیسی که از او به عنوان پدر نگهداری از گربه های خانگی یاد می شود ، در اواخر قرن 19 میلادی گفته که گربه ای دو رگه زیادی به عنوان نژاد روسی ، Angoran یا نژادهای ایرانی به فروش می رسیدند که این نکته به روشنی نشان می دهد که او به تفاوت میان گونه های ایرانی و Angoran واقف بوده است. مشاهده تابلوهای نقاشی از گربه هایی که به همراه صاحبان خود در طول قرن 18 میلادی به تصویر کشیده شده اند ، تصویر واضحی از ظاهر گونه اصیل گربه ایرانی به ما می دهد و آنها خیلی شبیه Angora های امروزی بوده اند. این بدین معنی است که آنها یک سر عادی گربه مانند با پوزه ای که به طور آشکار گُوه مانند است ، دارند. آنها استخوان بندی خوبی داشتند ولی نه خیلی حجیم. موها خیلی بلند و ابریشمی ، نه بیش از اندازه فشرده و نه پشم مانند بوده اند. در سال 1968 میلادی Chas Ross گفته جالبی را در کتاب Book Of Cats راجع به گربه های ایرانی ذکر می کند. با وجود این که او همانند Buffon که در 100 سال قبل از خود رنگ گربه های ایرانی را خاکستری می دانسته ، ولی بر این نکته نیز تأکید می کرده که نژاد گربه ایرانی موهای بسیار بلند و ابریشمی ، شاید بیش از نژاد Angora داشته اند. او ادامه می دهد آنها بی اندازه آرام و ملایم از لحاظ رفتاری بوده و احتمالاً یکی از زیباترین این گونه بوده اند. به نظر می رسد که در آن دوران رنگ آنها ، نه استخوان بندی آنها معیار اصلی افتراق بین گربه های اصیل ایرانی و گربه Angoran بوده است. در هر صورت در آن زمان هیچ انجمنی برای گربه ها ، هیچ کتابی برای جفت انداختن آنها و هیچ شجره نامه ای برای ارزشیابی آنها وجود نداشته است. اگر شخصی ادعا می کرده که دارای یک گربه ایرانی یا Angoran است ، هیچ کسی واقعاً نمی توانست خلاف ادعای او را ثابت کند (غیر از طریق رنگ آنها) ، زیرا هیچ استاندارد و هیچ راهی برای نفی چنین گفته ای وجود نداشته است.
