- آسمونی
- مجله اینترنتی
- چهره ها
- چهره های ورزشی
- گفتگو با حمیدرضا زورآوند

گفتگو با حمیدرضا زورآوند
هنرستان جهان پهلوان تختی همدان محلی مناسب برای پرورش قهرمانان ورزشی آینده بود. این هنرستان در سال ۱۳۸۴ تأسیس شد و اکثر قهرمان های ورزشی شهر در این مدرسه درس خواندند. تعداد ورزشکاران کلاس ما به قدری زیادی بود که وقتی فصل مسابقات می رسید، کلاس به کلی تعطیل می شد!
این ها گوشه ای از صحبتهای حمیدرضا زورآوند است. گفتگوی آسمونی را با زورآوند می خوانیم. ببینیم او چگونه به المپیک رسید.
* از خودت و خانواده ات برای خوانندگان بگو.
- من متولد 23 دی ماه 1368 هستم و در یکی از روستاهای همدان به نام «گنبد» به دنیا آمدم. پدرم بنای ساختمان بود و خانواده ای هشت نفره داریم که من فرزند سوم آن بودم. در کودکی هم خیلی شلوغ و پر شر و شور بودم.
* ورزش را از چه زمانی شروع کردی؟
- تقریبا از سال ۸۰ در محیط های ورزشی بودم. چند سالی فوتبال بازی کردم و اولین عنوان ورزشی ام را در مسابقات فوتسال دانش آموزی همدان به دست آوردم. مدت کوتاهی هم به بدنسازی روی آوردم اما از سال ۸۴ به صورت حرفه ای وارد دوومیدانی شدم
*درباره هنرستان تربیت بدنی ات بگو. چه کسانی به این رشته بروند بهتر است؟
- هنرستان تربیت بدنی جذابیت های فراوانی برای علاقه مندان به ورزش دارد و از طرف دیگر، محیط آن، طوری نیست که تنها به دروس اختصاص پیدا کند. به همین خاطر برای ورزشکاران و افرادی که در پی جنب و جوش هستند، عالی ترین گزینه است. از طرف دیگر هنرستانی ما معلم هایی با سواد ورزشی بالا داشت که واقعا کمک های فراوانی به بالا بردن دانش و آگاهی دانش آموزان میکردند.
*چرا از فوتسال به دوومیدانی روی آوردی؟
- من فوتسال بازی میکردم و دروازه بان بودم. البته همیشه دوست داشتم در پست های دیگر توپ بزنم. اما چون دروازه بانی ام خوب بود، اعضای تیم اجازه نمی دادند که جایی به جز دروازه بازی کنم . کم کم از فوتسال فاصله گرفتم . مسابقات دوومیدانی مدارس هم در حال برگزاری بود و معلم ورزشم آقای فخرایی گفت برای این مسابقات، تو را انتخاب کرده ام. از آن به بعد دیگر دوومیدانی را رها نکردم.
*از اولین مسابقات و عناوینت بگو. خاطره ای از آن روزها به یادت مانده است؟
- بعد از آن که چند ماه تمرین کردم، در مسابقات غرب کشور در مواد ۶۰۰ متر و۱۰۰۰ متر شرکت کردم و در هر دو ماده اول شدم. رکورد هایی که در این دو ماده به دست آوردم، در چهار منطقه کشور جزء بهترین ها بود. در همان سال(1384) در فصل تابستان و در رقابتهای دانش آموزان کشور در ماده ۱۵۰۰ متر هم عنوان سوم کشور را از آن خود کردم.
یادم می آید که مسابقات استانی در پیست علیمرادیان نهاوند برگزار می شد و من هم در دوی 1500 متر شرکت کرده بودم. باران شدیدی می آمد. شدت باران و تگرگ به اندازه ای زیاد بود که همه داور از محل مسابقه رفتند و تنها یک داور ماند تا زمان مسابقه را ثبت کند. یکی از ورزشکاران هم از حال رفت. در چنین شرایطی اول شدم و نخستین عنوان خود را به دست آوردم.
*تمرینات سنگین دوومیدانی خسته کننده نیست؟
-در کل دوومیدانی شاید از دور، زیاد جذاب به نظر نیاید. تمرینات متوالی هم می تواند خسته کننده باشد. زیرا تمرینات استقامت یکنواخت است اما اگر با کمی خلاقیت، تمرین ها را به شکل متنوعی انجام دهی، قطعا لذت بخش خواهد شد. واقعیت این است که هر کسی به شکل جدی ورزش کند، دیگر هیچ وقت از تمرین کردن خسته نخواهد شد. واقعیت این است که من به ورزش، معتاد شده ام!
*از کِی پیاده روی را به عنوان تخصص خودت انتخاب کردی؟ رکوردت الان چقدر است؟
-همان طور که گفتم در اوایل کارم در دوهای نیمه استقامت و استقامت کار میکردم . در سال 85 عضو تیم ملی دانش آموزی بودم و به مسابقات جهانی ام رفتم. در آن مسابقات، مقام سوم تیمی را کسب کردیم . اما بعد از گذشت یک سال مربی ام گفت: در ماده پیادهروی فعالیت کن. من هم به صحبت مربی ام گوش کردم و قهرمان ایران شدم. الان هم رکورد های باشگاهی و. بهترین رکوردهای کشور هم متعلق به من است.
*شاید خیلی ها بعد از خواندن این گفتگو بخواهند پیاده روی حرفه ای را شروع کنند. توصیه قهرمان ایران به آنها چیست؟
- هیچ ایرادی ندارد که دیرتر وارد رقابتهای حرفه ای شوند اما در این مدت اصول و تکنیکهای پیادروی را به خوبی یاد بگیرند. به این ترتیب بعدها از آسیب های مَفصَل در امان خواهند ماند. ضمن این که تقویت و انعطاف پذیری عضلات بسیار مهم است، حتما ناظری بر تکنیک خود داشته باشند که ایرادها و مشکلات تکنیکی را بهتر دیده و به آنها بگوید.