تاریخچه درخت کاج کریسمس

همانطور که ما ایرانی ها در عید سفرۀ هفت سین پهن میکنیم و آن را با سین ها می آراییم اروپایی ها نیز عیدشان را با کاج و صنوبر آراسته و زینت داده شده شروع می کنند درختی که با انواع آویز ها و چراغ های رنگی و زیبا حال و هوای تازه ای به خانه آنها می دهد و کادوهایی که در زیر این درخت پنهان میشود و پیدایش آن می تواند برای هر شخصی سورپرایز جذابی باشد.

چون درخت نماد سر سبزی و طراوت و زندگی است مسیحیان همیشه در کریسمس از درخت استفاده میکنند و کریسمس بدون کاج برایشان معنا ندارد.

شاید برایتان جالب باشد که بدانید تاریخچۀ درخت کریسمس به کجا باز می گردد.

سنت درخت کریسمس، به آلمان قرن شانزدهم میلادی و زمانی که مسیحیان،درختان تزیین شده را به خانه های خود آوردند،برمی گردد.همچنین در آن زمان عده ای هرم هایی از چوب می ساختند و آنرا با شاخه های درختان همیشه سبز و شمع تزیین می کردند و از دوران ملکه ویکتوریا، مردم برای زیباتر کردن این درخت،جواهرات و تزییناتی را از آن می آویختند.

به تدریج رسم استفاده از درخت کریسمس در بخشهای دیگر اروپا نیز طرفدارانی پیدا کرد.در تزیین درختهای کریسمس اولیه، به جای مجسمه فرشته در نوک درخت،از فیگورهای پریهای کوچک- به نشانه ارواح مهربان- یا زنگوله و شیپر- که برای ترسانیدن ارواح شیطانی به کار میرفت- استفاده می شد.بعد ها در قرن هجدهم میلاد،روشن کردن درخت توسط شمع ها آغاز شد و موقعی که برق اختراع شد ،برق توانست به وسیله چراغ های کریسمس جایگزین شمع شود.امروزهاشیاء مختلفی ز جمله حلقه گل،زرورق،آبنبات عصایی بر روی درخت کریسمس میگذارند.یک فرشته یا ستاره ممکن است در بالاترین قسمت باشد که نشان دهنده میزبان فرشتگان است.

سال ها پیش از ظهور مسیحیت، گیاهان و درختانی که در تمام طول سال به رنگ سبز باقی می ماندند، در فصل زمستان برای مردم معنای ویزه ای داشتند. درست مانند مردم بسیاری از کشورهای دنیا که در این عید مذهبی خانه شان را با درختان صنوبر و کاج زینت می دهند، مردم باستان نیز شاخه های همیشه سبز درختان را بر در و پنجره خانه هایشان می آویختند. در بسیاری از کشورها معتقد بودند که گیاهان همیشه سبز روح شرارت، بدی و بیماری را از زندگی شان دور خواهد کرد.

در نیمکره شمالی کوتاهترین روز، و بلندترین شب سال در 21یا 22 دسامبر است که به آن «انقلاب زمستانی» می گویند. بسیاری افراد باستان خورشید را خدایی می دانستند که در زمستان های هر سال بیمار و ضعیف می شود. آن ها هر سال زمستان به امید خوب شدن خدای خورشید، انقلاب زمستانی را جشن می گرفتند. شاخه های همیشه سبز به آن ها یادآوری می کرد که آن هنگام که تابستان بازگردد و خورشید دوباره قوی شود، تمامی گیاهان دوباره سبز خواهند شد.

مصریان در جشن انقلاب زمستانی (کوتاهترین روز و بلندترین شب هر سال) شاخه های سبز رنگ نخل را به نشانه «پیروزی زندگی به مرگ» به خانه های شان می بردند.

مردم روم از درختان صنوبر برای تزیین نیایش گاه های خود استفاده می کردند.

درخت کریسمس سمبولی از روح زنده حضرت مسیح است. مسیحیان این درختان را نماد زندگی همیشگی با خدا می دانستند.