زبان چینی یا به طور دقیقتر زبان‌های چینی بخشی از خانواده زبان‌های سینی-تبتی را تشکیل می‌دهند. روز 20 آوریل از سوی سازمان ملل متحد به عنوان روز زیان چینی انتاب شده است که  اهمیت بسیار زیاد این زبان که در حال حاضر بیشتر گوینده را در دنیا دارد، نشان می دهد.

 زبان مادری حدود یک پنجم مردم جهان یکی از انواع زبان چینی است. زبان چینی کاملا بر پایه نمادها و نشانه ها می باشد. برای مثال 土 خط وسط پیشانی ببر است که نشان از بزرگی و امیر بودن است. این زبان در خود زبان چینی و سرزمین چین به نام‌های ژونگ‌ون (中文، Zhōngwén)، خن‌یو (汉语/漢語، Hànyǔ) و خوَیو (华语/華語، Huáyǔ) نامیده می‌شود. زبان اصلی و عمده و رسمی در سرزمین چین، چینی ماندارین یا پوتونگ‌خوآ می‌باشد

زبان چینی با 1٬390٬000٬000 نفر گوینده پرشمارترین زبان دنیا به‌شمار می‌رود.

اهمیت آهنگ‌ها در زبان چینی

فرق عمده زبان چینی ماندارین با اکثر زبان‌های دیگر جهان در آهنگین بودن آن می‌باشد. بدین صورت که هر هجا در این زبان (chang, chung, bei, ba, lai و...) در 4 آهنگ و تعدادی از هجاها نیز به صورت استثنائی در 5 آهنگ تلفّظ می‌شوند.

• در آهنگ اوّل هجا به صورت یکنواخت و کشیده تلفظ می‌شود.
• در آهنگ دوّم، در هنگام تلفّظ هجا صدای فرد به صورت تدریجی به سمت بالا می‌رود.
• در آهنگ سوّم صدای فرد ابتدا به سمت پایین سقوط می‌کند و سپس به سمت بالا اوج می‌گیرد.
• در آهنگ چهارم هجا به صورت دفعی و ضربتی تلفّظ می‌شود.
• تلفّظ پنجم هم که به صورت استثنائی در برخی هجاها وجود دارد فاقد آهنگ است و هجا به صورت معمولی بیان می‌شود.