گزیده ای از کارگاه بیان بدنی بازیگر

کارگاه تخصصی حامد نصر ابادیان در جشنواره فجر

چهارشنبه اول اسفند ۱۴۰۳

مرجان دلپسند

#گزیده ای از کارگاه بیان بدنی بازیگر در چهل و سومین جشنواره تئاتر فجر #

در روز سوم و چهارم بهمن ماه کارگاه تخصصی در خصوص تئاتر و بازیگری تئاتر در کارگاه نمایش مجموعه تئاتر شهر برگزار شد .
مدرس این کارگاه تخصصی حامد نصرآبادیان بود .
در این کارگاه نمایشی با نگاهی روانشناختانه به بحث بازیگری و باورپذیری نقش و چگونگی تاثیر احساساتی از قبیل ترس ،خشم و شادی بر مغز و تاثیرات آن بر کنش های رفتاری انسان پرداخته شد .
در ابتدای شروع این کارگاه تخصصی ابتدا شرکت کنندگان به معرفی خود پرداختند .سپس استاد نصرآبادیان پرسش هایی در مورد مغز و بدن از آنها پرسید .
سپس استاد نصرآبادیان به توضیح یک نظریه علمی در مرود آناتومی بدن انسان اشاره کرد.
به گفته ایشان زمانی که ما می خواهیم احساس قدرت نماییم ، در ابتدا بدن ما دچار یک واکنش فیزیکی کشدار می شود. برای مثال زمانی که یک قهرمان دو و میدانی از خط پایان می گذرد ،دستانش را بازمی کند و بدن او یک فیگور کشیده خواهد شد .
فیگوری که نماد پیروزی است .در این زمان هورمون تستوسترون ترشح می شود. زمانی که برای تست بازیگری به یک دفتر سینمایی یا تئاتر می رویم ،برای اینکه خودمان را مشغول نشان بدهیم ،موبایل به دست می گیریم و خودمان را جمع و جور می کنیم . در این حالت شخصی که برای مصاحبه مقابل او قرار گرفته حس بزرگی خواهد کرد .
اتفاقی که در چنین مواقعی رخ می دهد . در ادامه این کارگاه استاد نصرآبادیان از شرکت کنندگان خواست تا حس های ترس ،خشم وشادی را اتود بزنند تغییراتی که در بدن خودشان مشاهده می کنند را مورد مداقه قرار بدهند. به گفته ایشان زمانی که شما کلماتی مانند ترس ،خشم و شادی را می شنوید ،آنچه در بدن شما رخ می دهد همان فیگور است و حس واقعی آن کلمات را نشان نمی دهید . فیگور شما را به آن حس می رساند . اتفاقی که در این زمان اتفاق می افتد ؛برعکس است و ذهن فرمان نمی دهد.در این حین بدن فرمانده و ذهن فرمانبر می شود.
این اتفاقی است که دربازیگری رخ می دهد . یعنی من در این زمانه به عنوان یک بازیگر باور می کنم که باید این حس را داشته باشم .این باورپذیری نقش است و باورپذیری حس در اندام واره های بدنی اتفاق می افتد .
این اولین اتفاق در بدن است و بدن این واکنش را به کنش رفتاری تبدیل می کند . وقتی این فیگور به آن غلظت حس می رسد، مغز هم باور می کند .
این رویداد مهم در این فرایند باورپذیری است ،چه از ذهن به بدن منتل شودیا بالعکس .
این همان اصل اول بازیگری یعنی باورپذیری نقش است . چون ما داریم نقش کس دیگری را بازی می کنیم.
وی تئاتر را یک هنر دیداری دانست ‌. زمانی که ما یک فیلم یا نمایش را می بینیم ،یک اتفاق بصری رخ می دهد . حتی نمایشنامه خوانی هم این روزها به سمت اجراخوانی رفته است . یعنی دارم کاری انجام میدهم که تاثیری را ببیند . بدن من دارد ناخواسته دچار یک کنش رفتاری می شود . اتفاقاتی که برای نمایش های رادیویی یا دوبله هم اتفاق می افتد . اتفاقی که در بازیگری روی صحنه اتفاق می افتد.