- آسمونی
- مجله اینترنتی
- ورزشی
- اطلاعات فوتبالی
- فینال جام حذفی انگلیس( 1934)؛ خبرنگار قهرمان
فینال جام حذفی انگلیس( 1934)؛ خبرنگار قهرمان
این شرکتها 65 قطار ویژه برای طرفداران تهیه کردند. علاوه بر آن، بیشتر از 10قطار هم از شهر منچستر، عازم لندن شدند. رقابت دو تیم حتی بر روی مواد غذایی مورد استفاده هواداران نیز تاثیر گذاشته بود. به قول یکی از مقامات ومبلی:
وقتی دو تیم شمالی را در فینال می بینیم، همیشه آمار استثنایی در مورد تقاضا و خرید پای گوشت وجود دارد که یک غذای شمالی است. البته امسال یک تیم جنوبی در فینال حضور دارد. به این ترتیب می توان انتظار داشت که نیمی از هواداران ومبلی خواهان پای گوشت و نیم دیگر خواستار ساندویچ باشند.
مسوولان ومبلی علاوه بر این مواد،50 هزار بطری آبجو هم تدارک دیدند و بیشتر از یک بطری برای هر دو تماشاگر بود! در پایان مسابقه هم درآمد فینال به 24950 پوند رسید که نسبت به یک سال قبل کمی افزایش یافته بود.
دو تیم با حال و هوایی متفاوت از یکدیگر وارد مسابقه شدند. منچستر سیتی ترجیح داده بود برای آمادگی هر چه بیشتر، روزهای قبل از فینال را در هتلی در ساوث پورت سپری کند. سیتیزن ها جمعه به جنوب سفر کردند و شب قبل از بازی در چینگفورد اقامت کردند.در حالی که اعضای پورتسموث تصمیم گرفتند از پورتسموث به جای دیگری نقل مکان نکنند.
از 93 هزار بلیت اختصاص یافته به مسابقه ومبلی، 40 هزار بلیت مخصوص صندلی ها بود و 53 هزار بلیت به کسانی تعلق می گرفت که جایگاههای ارزان و ایستاده را ترجیح می دادند. بلیت ها از 21 شلینگ قیمت داشتند که البته در بازار سیاه حتی قیمت آنها به 6 برابر قیمت واقعی شان نیز رسیده بود. این آمار سبب شد که ریس دیویس، نماینده پارلمان نگرانی خود را در مجلس اعلام کرد که فوتبال کاملا مقام خود را به عنوان یک سرگرمی از دست داده است.
هر دو تیم فینالیست از دور سوم جام وارد رقابتها شدند؛ جایی که از بد حادثه 12 تیم دسته اولی طبق قرعه حریف یکدیگر شدند تا شش تیم دسته اولی در پایان دور سوم از جام کنار روند. سیتی کار را با یک برد مقدرانه و آسان(3-1) در خانه بلکبرن آغاز کرد و آن گاه در حالی مقابل هال سیتی(4-1) و شفیلد ونزدی(2-0) پیروز شد که در برابر هر دو حریف، دیدار نخست را با تساوی(2-2) به پایان رساند. برتری مقابل استوک(1-0) و استون ویلا(6-1) سیتی را به ومبلی رساند و این تیم حریف پورتسموثی شد که در مسیر ومبلی ابتدا با منچستریونایتد(1-1) کرد و پس از برد(4-1) برابر همین حریف در دیدار تکراری، موفق شد در برابر گریمسبی تاون(2-0)، سوانزی(1-0)، بولتون(3-0) و لسترسیتی(4-1) پیروز شده و به فینال صعود کند.
لحظه کلیدی در جام حذفی فصل 34-1933 در فاصله 17 دقیقه مانده به پایان مسابقه نهایی رقم خورد. لحظه ای که جیمی آلن- کاپیتان ومدافع بلند قامت پورتسموث- دچار مصدومیت شد و برای لحظاتی زمین مسابقه را ترک کرد. تا آن لحظه پورتسموث با تک گل دقیقه 28 سِپتیموس راترفورد از منچسترسیتی پیش بود و به نظر می رسید که ترفندهای جک تین مربی خرافاتی پورتسموث این بار هم جواب داده است. تین همچون تمام مسابقات قبلی پورتسموث در این جام، روی کفش هایش جوراب سفید پوشیده بود و با همین ترفند می خواست باز هم برنده شود. اما مصدومیت جیمی آلن رویاهای او را بر باد داد. تنها یک دقیقه بعد، به دنبال پرتابی از مت بازبی بازیکن اسکاتلندی سیتی، توپ به اریک بروک مهاجم سیتی رسید و با پاس او، فرِد تیلسون دروازه حریف را گشود و کار را به تساوی کشاند. در دقیقه 88 مسابقه نوبت به آلن هِرد- دیگر اسکاتلندی سیتی- رسید که توپ را به تیلسون رسانده و زمینه ساز گل دوم ارغوانی پوشان در این مسابقه شود. حالا فقط دو دقیقه تا قهرمانی سیتی باقی مانده بود.
حالا فرانک سوییفت دروازه بان سیتی می توانست نفسی به راحتی بکشد. وقتی پورتسموث روی عکس العمل ضعیف او به گل رسید، او افسوس خورد که چرا در هوا مرطوب آن روز از دستکشهای پشمی خود استفاده نکرده است تا این گونه توپ با برخورد با انگشتان او راهی دروازه شود. اما حالا شرایط تغییر کرده بود. او که به تقلید از جاک گیلفیلان دروازه بان حریف ترجیح داده بود در دیدار فینال با شماره یک وارد زمین شود، در سال 1949 در کتاب زندگینامه خود درباره این لحظات پر استرس نوشت:
یک عکاس پشت دروازه من بود و ثانیه به ثانیه گذشت زمان را اعلام می کرد؛ او با این کار خود به شدت مرا عصبی کرده بود.
اما سرانجام بازی به پایان رسید و سیتی با هشت بازیکن باقیمانده از فینال 1933 به قهرمانی رسید. سوییفت هم با خیال راحت روی زمین ولو شد و از حال رفت. او می دانست که اشتباهش روی تک گل حریف با این قهرمانی به فراموشی سپرده خواهد شد. بعدها سوییفت آن چنان درخشید که در تیم ملی هم جایگاه خود را تثبیت نمود و حتی کاپیتان سه شیرها نیز شد. او بعدها به خبرنگاری روی آورد و دست تقدیر او و مت بازبی را تا آخرین لحظات زندگی در کنار هم قرار داد. در سانحه هوایی مونیخ در فوریه 1958 سوییفت به عنوان خبرنگار در کنار تیم منچستر یونایتد بود و یکی از کشته شدگان این سانجه. 22 نفر دیگر نیز در مونیخ کشته شدند؛ از جمله هشت بازیکن منچستر یونایتد. مت بازبی مدیر یونایتد هم به شدت زخمی شده بود اما سرانجام زنده ماند و دورانی جدید از شکوه و افتخار را برای شهر منچستر و نیمه قرمز آن، رقم زد.
