فینال لیگ قهرمانان اروپا( 66-65)؛ رئال مادرید - پارتیزان بلگراد

در فصل 66-65 لیگ قهرمانان اروپا پارتیزان، اولین نام کوچکی بود که مانع نیمه نهایی را پشت سر گذاشت و فینالیست شد.

تیم اینتر که دو بار پیاپی قهرمان اروپا شده بود، این بار توفیقی نیافت و در نیمه نهایی با نتیجه (2-1) مغلوب رئال مادرید شد. رئالی ها قبل از اینتر، مقابل فاینورد هلند (6-2)، کیلمارناک اسکاتلند (7-3) و فرنس واروش مجارستان (5-1) به برتری دست یافتند.

در سوی دیگر تیم فوتبال پارتیزان بلگراد نماینده یوگسلاوی ابتدا در برابر نانت فرانسه (4-2) به برتری دست یافت و آنگاه مقابل وردر برمن آلمان (3-1)، اسپارتاپراگ چکسلواکی (6-4) و منچستر یونایتد (2-1) پیروز شد و برای اولین بار به فینال جام باشگاه ها رسید. تیم فوتبال پارتیزان بلگراد پس از برد(4-2) در برابرنانت فرانسه، وردبرمن آلمان(3-1)و اسپارتاپراگ چکسلواکی( 6-4) به نیمه نهایی این رقابت ها صعود کرد و در این دور دست به کاری بزرگ زد. نماینده یوگسلاوی در خانه دو گل به منچستریونایتد زد و هر چند در اولدترافورد با یک گل شکست خورد اما در مجموع(2-1) پیروز شد و فینالیست شد.

Down the memory lane: 1966 European Cup – FK Partizan

دیدار نهایی در روز 11 می 1966 به استادیوم هیسل بروکسل برگزار شد ولی پارتیزان نتوانست به شگفتی های خود ادامه دهد و با باخت به رئال مادرید نایب قهرمان اروپا شد. شاگردان میگوئل مونیوز هم با برتری (2-1) مقابل نماینده یوگسلاوی سرانجام ششمین قهرمانی خود را کسب کردند. فرانسیسکو خنتو کاپیتان رئال باز هم در ترکیب تیم خود حضور داشت و ششمین قهرمانی خود را در اروپا به دست آورد.

ایگناسیو زوکو بازیکن سابق زئال با غرور از ششمین قهرمانی رئال حرف می زند. او می گوید:

لیگ قهرمانان عاشق رئال مادرید شد و رئال مادرید عاشق لیگ قهرمانان. هنوز هم حس خاصی نسبت به آن داریم؛ یک ارتباط خاص. این حس در ششمین جام ما جور درآمد. مدت ها منتظرش بودیم؛ در اعماق روحمان بود و بالاخره به آن رسیدیم!

سید لو در کتاب ترس و نفرت در لالیگا می نویسد:

بالاخره؟! فقط شش سال از آخرین باری که مادرید آن را برده بود می گذشت. آن ها دو فینال از 1960 بازی کرده بودند. اما آن « بالاخره» با عقل جور در می آید. شش سال تحمل برای تیمی که پنج بار اول را قهرمان شده بود این ترس را به وجود آورده بود که شاید جام باشگاهها برای همیشه آن ها را رها کرده باشد. بیشتر این حس بد بدین خاطر بود که اواخر 1962 مادرید واقعا ورشکسته بود؛ آلفردو دی استفانو هم در 1964 از باشگاه جدا شد. این پایان یک دوران طلایی بود. در دو سال بعد از آن هم فرنس پوشکاش و خوزه سانتاماریا هم جدا شدند و زمانی که رئال به فینال 1966 راه پیدا کرد، تنها پاکو ( فرانسیسکو) خنتو از نسل طلایی باقی مانده بود.

پس از آن، رئال مادرید همچنان پرافتخارترین تیم اروپا باقی ماند. حتی با این که ناچار شد 32 سال برای رسیدن به قهرمانی بعدی خود، انتظار بکشد.

متأسفیم که این مطلب مورد پسند شما واقع نشده است.

لطفاً با اعلام دلیل نارضایتی خود، ما را در تولید مطالب بهتر یاری نمایید:

بروز نیست کامل نیست اشتباه است دلایل دیگر

دلیل خود را توضیح دهید:

ثبت انصراف

همچنین بخوانید

سرسره بازی رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا

منبع: آسمونی