فینال جام حذفی انگلیس 1933؛ بازیکنانی با پیراهن های شماره دار

معمولا تماشاگران فوتبالی عادت داشتند که دو تیم اورتون و منچستر سیتی را با پیراهن های آبی در میدان مسابقه ببینند. اما شباهت پیراهن های دو تیم سبب شد که هر دو تیم در فینال از پیراهن دوم خود استفاده کنند. اورتون با پیراهن سفید و شورت و جوراب مشکی و من سیتی با پیراهن قرمز و شورت سفید و جوراب مشکی وارد میدان شدند. اما ابتکاری که پیراهن های دو تیم را جذاب تر از تمام پیراهن های قبلی جام حذفی کرده بود، شماره هایی بود که پشت پیراهن دو تیم دوخته شده بود. اورتونی ها به ترتیب شماره های یک تا یازده را پوشیده بودند که تِد ساگار دروازه بان تیم پیراهن شماره یک را پوشید و شماره های 2 و 3 متعلق به بیل کاک و وارنی کرسوِل مدافعان تیم اختصاص داشت. شماره های 4، 5 و 6 را سه هافبک تیم(کلیف بریتون، تامی وایت و جاک تامپسون) بر تن کردند و بالاخره اعداد 7 تا 11 به پنج مهاجم تیم اختصاص یافت؛ آلبرت گِلدارد، جیمز دان، دیکسی دین، تامسی جانسون و جیمی استاین).

شماره های بازیکنان من سیتی به شیوه ای کاملا متفاوت انتخاب شده بود. لِن لانگفورد دروازه بان سیتیزن ها شماره 22 به تن کرد و دو مدافع تیم(سید کان و بیل دِیل) پیراهن های 21 و 20 را پوشیدند. سه هافبک تیم( مت بازبی، سام کاوِین و جکی برِی) شماره های 19، 18 و 17 را به خود اختصاص دادند و سرانجام از شماره های 16 تا 12 به پنج مهاجم تیم اختصاص پیدا کرد؛ اِرنی توزلند، بابی مارشال، آلک هِرد، جیمی مک مالان و اِریک بروک).

92950 نفر مسابقه را از نزدیک تماشا می کردند که دوک یورک، بارون فون فرانکشتاین( نماینده سیاسی اتریش)، دریاسالار سر لیونل هالسی، و تیم کریکت هند غربی در بین این تماشاگران بودند. اما پادشاه جورج پنجم به خاطر هوای نامساعد موفق به حضور در ومبلی نشد. برای جلوگیری از ورود غیرمجاز مردم به مجموعه ومبلی ده مایل (16 کیلومتر) سیم خاردار برای ایمن سازی مسیر مورد استفاده قرار گرفت و دو تیم در حالی فینال را آغاز کردند که اورتونی ها یک هفته قبل از بازی را در شهر باکستون سپری کردند و از آبگرم طبیعی آن استفاده کردند. آنها سرانجام در آستانه بازی اردوی خود را به دورکینگ انتقال دادند. در حالی که منچسترسیتی هفته منتهی به مسابقه را در بوشی گذراند  که کمتر از 17 مایل با لندن فاصله داشت.

اورتون تا قبل از فینال لحظات دشوار زیادی را در جام سپری کرده بود. لسترسیتی در دور سوم، دو بار برد را از آنها گرفت تا این که اورتون بالاخره(3-2) برنده شد و بری هم با اشتباهات خود (2-0) مغلوب اورتون شد. ستاره دیدار با لیدز هم ساگار دروازه بان اورتون بود که با مهارهای خود زمینه ساز برد(4-2) اورتون شد. در حالی که دو گل نخست تیم پیروز را دیکسی دین و استین مستقیما از روی نقطه کرنر به ثمر رساندند. برد (6-0) مقابل لوتون تاون دسته سومی هم چندان آسان نبود و نیم ساعت ابتدایی بدون رد و بدل شدن گل به شکلی پایاپای گذشت تا آن که آتشبازی اورتونی ها آغاز شد. در نیمه نهایی و برد(2-1) برابر وستهام هم وودز بازیکن وستهام موقعیتی عالی را از 5.5 متری دروازه از دست داد تا اورتون سرانجام به لطف یک اشتباه برنده مسابقه شود.

سیتی هم عملا به لطف درخشش اریک بروک فینالیست شده بود؛ بازیکنی که آن قدر درخشید که نشریه منچستر گاردین نوشت او به خاطر نمایش با شکوهش باید به تیم ملی انگلیس دعوت شود. سیتی کار را با تساوی(1-1) مقابل گِیتس هِد دسته سومی آغاز کرد و در مسابقه تکراری(9-0) پیروز شد. در برد(2-0) مقابل والسال دسته سومی- که آرسنال قدرتمند را حذف کرده بود- بروک هم موجب اخراج یک بازیکن حریف شد و هم دو گل تیم خود را به ثمر رساند. بروک در برد(4-2) مقابل بولتون هم هت تریک کرد و سرانجام دو برد مقابل برنلی(1-0) و دربی کانتی(3-2) سیتی را به فینال ومبلی رساند.

اما توان سیتی پس از رقابتی پایاپای در فینال به ناگاه فروکش کرد؛ وقتی که سرانجام نیمه اول بازی با گل جیمز استین به سود اورتون تمام شد. در نیمه دوم نوبت به دیکسی دین(52) و جیمز دان(80) رسید تا اختلاف دو تیم را افزایش دهند.

همه چیز برای سیتی از دست رفته بود و جانسون مهیای زدن گل چهارم شده بود اما درست لحظه ای که او می خواست نتیجه را چهار بر صفر کند، داور سوت پایان را به صدا در آورد و اورتون با نتیجه(3-0) برنده و فاتح جام شد. این نتیجه ای درخشان برای تیمی بود که یک سال قبل قهرمان لیگ شده بود، اما سال 1933 را با رتبه دهم لیگ به پایان رساند. برای سیتی تیم شانزدهم لیگ هم نایب قهرمانی جام حذفی نتیجه بدی محسوب نمی شد.

هرچند که مهمترین یادگاری این فینال، پیراهن های شماره دار بودند و به زودی بازیکنان همه تیمها موظف به پوشیدن پیراهن های شماره دار شدند؛ البته نه به سبک این مسابقه با شماره های مورد نظر اتحادیه، بلکه به دلخواه خود بازیکنان.