بیوگرافی الیزابت رابینسون

برخلاف دوران كنونی كه دوومیدانی به یكی از پرطرفدارترین رشته‌های ورزشی بدل شده است و روزی نیست كه رسانه‌ها خبر ركوردشكنی در مواد مختلف دوومیدانی را به سراسر دنیا مخابره نكنند، در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم، بسیاری از مواد دوومیدانی مثل امروز همگانی نشده بود و مخالفان بسیاری با برگزاری این بازی‌ها در سراسر دنیا وجود داشتند. مثلاً وقتی برای اولین بار مسابقه دوی 800 متر در المپیك آمستردام برگزار شد و بسیاری از زنان شركت‌كننده در این مسابقه از حال رفتند، این امر موجب شد كه مسابقات دو در مسافت‌های بیشتر از 400 متر برای زنان برای مدت 32 سال ممنوع شود. چون احساس می‌شد كه زنان توانایی شركت در این مسابقات سنگین را ندارند. در این شرایط نام یك دانش‌آموز 16 ساله به عنوان اولین قهرمان تاریخ دوی صد متر زنان جاودانه شد.

الیزابت رابینسون ملقب به بتی در 23 آگوست 1911 در ریور دیل آمریكا متولد شده بود و تا سال 1928 در هیچ‌گونه مسابقه رسمی شركت نكرده بود. روزی بتی با سرعت درحال دویدن بود كه معلم ورزش او متوجه شد كه استعدادی بی‌نظیر را كشف كرده است. از آن پس بتی زیرنظر مربی خود با دقت و تمركز بیشتری به تمرینات ادامه داد و به سرعت بدل به یكی از امیدهای دوومیدانی آمریكا شد. تنها چهار ماه به المپیك آمستردام (1928) باقی مانده بود و قرار بود كه برای اولین بار در این المپیك مسابقه دوی سرعت زنان نیز به بازی‌ها اضافه شود. در این شرایط بتی برای اولین بار در یك مسابقه رسمی در هوای آزاد شركت كرد و با استعداد بی‌نظیر خود ركورد دوی 100 متر زنان جهان را شكست(!)

چنین شد كه او عضوی از تیم‌ملی دوومیدانی آمریكا شد و در بازی‌های المپیك در بین چهار شركت‌كننده فینال 100 متر با اختلاف نیم متر نسبت به نفر دوم، قهرمان المپیك شد و نام خود را جاودانه ساخت. رابینسون یك نقره نیز در دوی 400 متر امدادی زنان كسب كرد و با افتخار به وطن خود بازگشت. سه سال پس از این فتح بزرگ، رابینسون در یك سقوط هواپیما به شدت مجروح شد. به‌طوری كه وقتی یك مرد او را دید، احساس كرد كه دخترك از دنیا رفته است. مرد بتی را در اتومبیل خود قرار داد و برای كفن و دفن به پزشكی قانونی برد!

اما بتی زنده بود. او هفت هفته تمام بیهوش بود. اما سرانجام به زندگی بازگشت. هرچند علیرغم این نجات معجزه‌آسا به مدت دو سال از دوومیدانی دور بود. زمانی هم كه می‌خواست به دوهای سرعت بازگردد متوجه شد كه پاهایش هیچ‌گاه مثل گذشته خم نمی‌شوند. حتی نمی‌تواند برای قرار گرفتن در خط شروع مسابقه قوز كند! بتی هرگز تسلیم نشد و آخرین شانس خود را از دست نداد. او تصمیم به شركت در دوی امدادی 400 متر گرفت. جایی كه دیگر خم شدن لازم نبود.

او سرانجام در المپیك 1936 برلین به بازی‌ها بازگشت و دومین طلای المپیكی خود را كسب كرد. بتی رابینسون كه یك بار مرگ را شكست داده بود، سرانجام در 18 می 1999 درگذشت. این بار دیگر بازگشتی در كار نبود...