طرفداران لیورپول و تحریم روزنامه سان

فوتبال و هواداران

اختصاصی آسمونی / مهدی زارعی

معمولا بینندگان تلویزیونی یا خوانندگان روزنامه ها و سایتها، اتحاد هواداران یک تیم را داخل ورزشگاه می بینند، چه در زمان تشویق کردن، چه در زمان شکل دادن به یک طرح آجری و یا زمانی که بازی ها کسل کننده می شود، با انجام حرکت موج مکزیکی. اما طرفداران یک تیم می توانند به راحتی اتحاد خودشان را در بیرون از زمین هم به رخ بکشند و اهدافشان رو پیش ببرند. اما چگونه؟ فقط کافی است مروری داشته باشیم به انبوه کتابها و مطالبی که به رفتارهای لیورپولی ها بعد از فاجعه هیلزبورو پرداخته اند. مثل کتاب « زنگ ها روی توپ» نوشته « دن ویلیامسون»

تیم های لیورپول روز 15 آوریل 1989، درست 77 سال بعد از فاجعه تایتانیک و غرق شدن این کشتی غول پیکر، قرار بود و ناتینگهام فارست در نیمه نهایی جام حذفی مقابل هم قرار گیرند.  زمین بی طرف هیلزبورو برای این مسابقه برگزیده شد. استادیوم هیلزبورو شهر شفیلد مثل بیشتر استادیوم های آن دوره صندلی نداشت و تماشاگران از جایی تراس مانند به شکل ایستاده، بازی را نگاه می کردند و نرده های کوچک، ردیف تماشاگران را از هم جدا می کرد. هواداران دو تیم، همانطور که در بازی‌های داخلی انگلستان مرسوم است، از هم جدا شدند و سهم لیورپولی‌ها سکوهای غربی ورزشگاه بود، که در بازی‌های خانگی شفیلد به تماشاگران مهمان داده می‌شد. هواداران لیورپول که از ظهر به ورزشگاه آمده بودن، مجبور شدند از نرده‌های چرخان قدیمی و کوچک سکوی غربی وارد شوند. لحظه به لحظه به ازدحام جمعیت اضافه شد و پلیس وقتی با حضور بیش از حد جمعیت در بیرون ورزشگاه روبرو شد، در تصمیمی شگفت‌انگیز، یکی از دروازه‌هایی که فقط برای خروج هواداران استفاده می‌شد را باز کرد. با این کار ورود جمعیت شتاب زیادی گرفت. مردم هم در حالی به داخل ورزشگاه هجوم می‌بردند، که نمی‌دانستد مشغول له کردن جلویی‌ها هستند. در این موارد پلیس مامورانی در ورودی هر بخش مستقر می‌کند تا با پر شدن آن بخش، بقیه هواداران را به سمت سایر قسمت‌ها هدایت کند؛ اما هیچ پلیسی آنجا حاضر نبود. فقط پنج دقیقه از شروع بازی گذشته بود که ری لوییس داور دیدار ، این مسابقه را قطع کرد. در اون لحظات هواداران لیورپول از سر و کله هم بالا می رفتند تا زنده بمانند. سرانجام 94 نفر مردند؛ از کودک 10 ساله تا پیرمرد 67 ساله.

تحریم روزنامه سان بلافاصله پس از اتفاق، پلیس دلیل فاجعه را اوباش‌گری تماشاگران اعلام کرد. بعد نوبت رییس وقت یوفا رسید که طرفداران لیورپول را هیولا بنامد  و سپس نوبت به روزنامه سان رسید که تیترهایی کاملا به ضرر هواداران بزند. سان نوشت « برخی هواداران، افسران پلیس را که مشغول دادن تنفس مصنوعی بودند، کتک زدند.» و « برخی طرفداران جیب قربانیان را زدند.» مطالب کاملا مغرضانه و به ضرر لیورپولی ها بود . اما همین مقاله بود که لیورپولی ها را، بیش از گذشته با هم متحد کرد. آنها تصمیم گرفتند روزنامه سان را بایکوت کنند. حافظه تاریخی بریتانیایی ها در همه زمینه ها فوق العاده کار می کند؛ از جمله در بین هواداران لیورپول و آنها هرگز مردگان آن روز و البته توهین های پلیس و روزنامه سان را فراموش نکردند و تحریمشان 3 دهه ادامه پیدا کرد. اما این بخش کوچکی از کار بود. آنچه اهمیت داشت، اعاده حیثیت از هوادارانی بود که چوب بی کفایتی پلیس را خوردند و بعد از کشته شدن، ملقب به اراذل و اوباش هم شدند و البته، طبق گزارش پلیس، همگی آنها مست معرفی شدند! نبرد آنها 23 سال به درازا انجامید و بالاخره در روز 12 سپتامبر 2012 لیورپولی ها به هدف خودشان رسیدند. هیات بررسی فاجعه، نتایج دو سال تحقیق خود را پس از مطالعه بیش از 400 هزار صفحه اسناد منتشر کرد. این هیات ، تماشاگران لیورپول را بی گناه معرفی کرد و ناکارآمدی پلیس را عامل فاجعه دانست.  هر چند اگر نیروهای امداد سریع تر عمل می کردند حداقل 41 نفر از قربانیان زنده می ماندند. کار به جایی رسید که حتی دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا به صورت رسمی از خانواده های قربانیان عذرخواهی کرد. روزنامه سان هم ناچار به عذرخواهی شد و سردبیر وقت روزنامه گفت که باید به جای تیترهایی که در حمایت از پلیس زد، از کلمه « دروغ» استفاده می شد. هواداران لیورپول نشان دادند که با داشتن اتحاد و البته حافظه تاریخی قوی، می توان به هدف رسید. حتی اگر 23 سال زمان ببرد. آنها ثابت کردند که هیچ کدام از هواداران تیمشان، چه مرده و چه زنده، هرگز تنها قدم برنمی دارند!