دریاچه زریوار مریوان

ان یار دل آرا که رخش جلوه گر است نرگس غمزه زنش مست و عشوه گر است (حبیب شکوری)

خورشيد اخلاق نونهالي در مريوان مويش از سر رميد نالان شدآن طفل وآهسته بركنجي خزيد غم عالمي بردل نشست آن نازپرورده را قطره هاي اشگ وي ازديده بردامان چكيد زين سبب غمي سنگين بر دل مادر نشست پدر ملول و آه سوزان از دل كشيد آموزگار خردمند ماهان را نگر موي سرازته تراشيد ماهان راچوديد ايكه خوابي وغافل ازخواب گران خيز كه خورشيد اخلاق ازمريوان آمدپديد بلي مريوان است و خاك ايران ما كه نام نيك اش به اقطارعالم رسيد بگفتا (حبيب )پيامي به عالم دهيد اين درسي ازاسلام است و قرآن مجيد ( حبيب شكوري )

گر ازحال و روزم خبرداشتی زپایت تا به سر شرر داشتی (حبیب شکوری)

شب چو دربستمومست از می نابش کردم ماه اگر حلقه به درکوفت جوابش کردم دیدی ان ترک خطا دشمن جان بود مرا گرچه به خطاعمری دوست خطابش کردم

افرین هنوزم شعرای قشنگ میگین .شعری هم که گفتی واسم نگه داشتم ،هنوزجالب ولی خیلی چیزها دیگه برام جالب نیست مثل معرفت ،صفای دوست،نان ونمک،........

ziba va delneshin bod. . . movafag va sarboland bashi

دلو گیانم فدای تو به وره بولام جیانو دلم،همو ژینم خوشم ده وی وره بولام

تصاویر منظره وشعر زیبایی بود :wink: بسیارممنونم :)

زریوار چنین است در مریوان بگفتار ها به اقوال مستان یا که هشیارها زریوار ما با آب زلالش سراسرپنداست فارغ زپندارها که اینجا ستمگرپادشه درقدیم صاحب تاج وتخت وهم دربارها حکمران به زورشمشیر و نیزه بسته یکایک هم دست جبارها نگاه چپ در حریم عارفی وآنهم درحریم قطب دلدارها عارف بیرون شد از بیم آبرو باعیالش زشهر روبه کهسارها نالان کشیدسوزنده آه ازنهاد آه سوزان از کار بدکردارها بنازم دست تفدیر ، پروردگار به آنی فروکشت تخت ودربارها چشمه هاجوشیدوصدهاچشمه شد آبش روان ز هرسوب ه جویبارها پدید آمد دریاچه ای دلربا وآن شمشیرونیزه شدسبزنیزارها بستر آرامش صاحبدلان را گویدفرو ریزدکاخ جبارها کنون زیباساحلش خواند زدور پیر و برناعاشق یاکه دلدارها صفائی داردغروبش بی مثال تابلم لغزد از لای نیزارها ولی مرقدآن وارسته عارف زیارتگه و درمان بیمار ها (حبیب) ار بگفتارک وتاه آمده این شنیدست واندک ازبسیارها زریوارا زرنگارستی بمان چون درگران نگین سبز کهسارها (حبیب شکوری : زمستان 1387 مریوان)

یاد بادا مریوان زمستان یابهارش عاشقان را یار و نگار اندر کنارش زریوارست و اورامان یا که شاهو طبیعت را نگین به صد هالاله زارش (حبیب شکوری)