معرفی کشور کوزوو

جمهوری کوزوو کشوری واقع در جنوب شرق اروپا ، جنوب صربستان ،شمال آلبانی و مقدونیه و شرق مونته نگرو است. کشور کوزوو یکی از کشورهایی است که در قاره اروپا واقع شده است. برای آشنایی با کشور کوزوو این بخش آسمونی را بخوانید چرا که به معرفی کشور کوزوو می پردازیم.

معرفی کشور کوزوو

به گزارش آسمونی کوزوو (به آلبانیایی: Kosovës، در صربی: Kosovo، Косово) با نام رسمی جمهوری کوزوو (به آلبانیایی: Republika e Kosovës، در صربی: Republika Kosovo، Република Косово) کشوری در شبه‌جزیره بالکان در جنوب خاوری اروپا است. کوزوو در سال 2008 از صربستان اعلام استقلال کرد اما صربستان این استقلال را به رسمیت نشناخته و آن را بخشی از خاک خود می‌داند. 110 کشور دنیا تا 27 فوریه 2017 کوزوو را به رسمیت شناخته‌اند و این کشور به عضویت نهادهای بین‌المللی همچون بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول درآمده‌است. اما روسیه و چین دو عضو دائم شورای امنیت استقلال کوزو را به رسمیت نشناخته‌اند و این کشور به عضویت سازمان ملل درنیامده‌است.

کوزوو پس از اعلام استقلال یک‌جانبه نام خود را از اقلیم کوزوو به جمهوری کوزوو تغییر داد. این کشور با مساحت 10٬887 کیلومتر مربع، صد و شصت و نهمین کشور جهان از نظر مساحت است. همچنین با جمعیتی در حدود 1٬859٬000 نفر (برآورد 2014) صد و پنجاهمین کشور جهان از نظر جمعیت است. جمهوری کوزوو از غرب با آلبانی و مونته‌نگرو، از شمال و شرق با صربستان و از جنوب با مقدونیه همسایه‌است. بزرگترین شهر و پایتخت این جمهوری پریشتینا است. از شهرهای مهم آن می‌توان به پریزرن، فریزای، میتروویتسا، گیاکووا و پچ اشاره کرد.

بیشتر قومیت این جمهوری را آلبانی‌تبارها تشکیل می‌دهند، اما 4 درصد صرب و 4 درصد دیگر اقوام هستند. دین بیشتر مردم اسلام است، اما اقلیت‌های ارتدوکس و کاتولیک و دین‌های دیگر نیز در آن ساکن هستند. یورو واحد پول جمهوری کوزوو است و سیستم حکومتی جمهوری پارلمانی با یک مجلس قانونگذاری در آن حاکم است.

کوزوو در قرون وسطی بخشی از صربستان محسوب می‌شد و از قرن پانزدهم تا ابتدای قرن بیستم تحت حکومت امپراتوری عثمانی قرار داشت. در اواخر قرن نوزدهم این منطقه مرکز جنبش استقلال‌طلبی آلبانیایی‌ها شد. شکست عثمانی در جنگ اول بالکان (13–1912) موجب شد تا کوزوو به قدرت‌های فاتح بالکان تعلق گیرد. پادشاهی صربستان بخش بزرگ کوزو را تصاحب کرده و قسمت‌های غربی هم ضمیمه خاک مونته‌نگرو شد. در پایان جنگ جهانی اول هر دو کشور بخشی از پادشاهی یوگسلاوی شدند و بعد از جنگ جهانی دوم کوزو به عنوان یک استان خودمختار به عنوان بخشی از جمهوری صربستان در جمهوری فدرال یوگسلاوی قرار گرفت.

با فروپاشی یوگسلاوی در آغاز دهه 1990 منازعات قومی دیرپای میان صرب‌ها و آلبانیایی‌تبارها شدت گرفت و در جریان جنگ کوزوو (99–1998) به اوج خود رسید. این جنگ با دخالت ناتو به پایان رسید. ناتو یوگسلاوی را مجبور کرد که نیروهای ارتش خود را از کوزوو خارج کرده و این منطقه به موجب قطعنامه 1244 شورای امنیت به عنوان تحت‌الحمایه سازمان ملل تعیین شد. در 17 فوریه 2008 پارلمان کوزوو اعلام استقلال کرد و بیشتر کشورهای عضو ناتو، اتحادیه اروپا و سازمان همکاری اقتصادی و توسعه کوزوو را به رسمیت شناخته‌اند، اما هیچ‌یک از کشورهای مستقل مشترک‌المنافع و سازمان همکاری شانگهای آن را به رسمیت نشناخته‌اند. صربستان همچنان کوزو را به عنوان یک دولت مستقل به رسمیت نمی‌شناسد اما بر اساس توافق سال 2013 بروکسل مشروعیت نهادهای دولتی کوزوو را پذیرفته‌است. قضات دیوان بین‌المللی دادگستری هم در سال 2010 به درخواست صربستان یک نظریه مشورتی در مورد مشروعیت قانونی استقلال کوزوو صادر کرد و به اتفاق آرا نتیجه گرفتند که این اعلام استقلال مقررات حقوق بین‌الملل را نقض نکرده‌است.

تاریخ کشور کوزوو

کوزوو در سال 1389 میلادی توسط مراد اول به امپراتوری عثمانی ملحق شد. در جنگ اول بالکان در سال 1912 صربستان بار دیگر کوزوو را تحت کنترل خود درآورد. پس از جنگ جهانی دوم دولت جمهوری فدرال سوسیالیست یوگسلاوی، کوزوو را با نام استان خودمختار سوسیالیستی کوزوو به عنوان بخشی از جمهوری سوسیالیستی صربستان، به رسمیت شناخت. پس از چهار دهه، آلبانیایی‌تبارهای کوزوو تبلیغات وسیعی را به منظور خودمختاری بیشتر ترتیب دادند. در سال 1974 از جانب دولت یوگسلاوی، وضعیتی برابر با یک جمهوری به کوزوو اعطا شد و در قانون اساسی یوگسلاوی نیز به تصویب رسید. با وجود اعطای قانون‌گذاری به آلبانیایی‌تبارهای کوزوو، ناسیونالیست‌های آلبانیایی پا را از این نیز فراتر گذاشتند و در دههٔ 80 میلادی با برگزاری شورش‌های خیابانی، خواستار استقلال کوزوو از یوگسلاوی شدند. ناسیونالیست‌های صرب کوزوو به رهبری اسلوبودان میلوسویچ، با تظاهرکنندگان آلبانیایی‌تبار درگیر شدند و این درگیری‌ها به خشونت کشیده شد. در سال 1989 و تحت رهبری میلوسویچ، صربستان قانون اساسی را به تصویب رساند که خودمختاری کوزوو به حداقل رسید. در سال 1991 نیز رهبران آلبانیایی کوزوو در پاسخ با برگزاری یک همه‌پرسی استقلال خود را از صربستان اعلام کردند. میلوسویچ که در آن زمان به رهبری یوگسلاوی نیز رسیده بود، سرکوب گسترده‌ای را علیه دولت غیررسمی کوزوو که در آن زمان بر عهدهٔ ابراهیم روگووا بود و همچنین آلبانیایی‌تبارهای کوزوو آغاز کرد. در سال 1995 ارتش آزادی‌بخش کوزوو با ماهیتی شورشی و شبه‌نظامی تشکیل گردید. در سال 1998، میلوسویچ کارزاری را به منظور مقابله با شبه‌نظامیان کوزوو بنیاد نهاد و دست به سرکوب زد. ناتو در مارس 1999 بدون اجازه سازمان ملل به یوگسلاوی (صربستان و مونته‌نگرو) حمله کرد و کشور را طی 78 روز بمباران می‌کرد. دلیل حمله نقض حقوق آلبانیایی‌تباران کوزوو و همچنین جلوگیری از قتل‌عام و نسل‌کشی آلبانیایی‌تباران از سوی حکومت صربستان اعلام شد. پس از بمباران نیروهای صرب در ژوئن 1999 از کوزوو عقب‌نشینی کردند. شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه شماره 1244، مصوب سال 1999 در کوزوو یک حکومت موقت ایجاد کرد که تحت نظارت سازمان ملل کار خود را آغاز کرد. بنا به این قطعنامه، حق تمامیت ارضی صربستان نیز محفوظ شناخته شد.

در 17 فوریه 2008، مجمع ملی کوزوو رسماً استقلال خود را از صربستان اعلام کرد. آمریکا و بسیاری دیگر از کشورهای اروپای غربی و جهان استقلال کوزوو را به رسمیت شناختند، ولی صربستان و روسیه از به رسمیت شناختن استقلال کوزوو خودداری کردند. آمریکا اولین کشور جهان بود که یک هیئت دیپلماتیک به کوزوو اعزام کرد. در انتخابات کوزوو نیز، فاتمیر سجدیو در 10 فوریه 2006 با کسب اکثریت آرای مجمع ملی به عنوان رئیس‌جمهور کوزوو انتخاب شد. هاشم تاچی نیز در 9 ژانویه 2008 با صلاحدید مجمع ملی به سمت نخست‌وزیر کوزوو برگزیده شد. قانون اساسی کوزوو در 9 آوریل 2008 تصویب و در 15 ژوئن قابلیت اجرایی پیدا کرد.

جغرافیای کشور کوزوو

پایتخت کوزوو، شهر پریشتینا (Pristina) با 630 هزار نفر جمعیت می‌باشد. مساحت کوزوو 10٬887 کیلومتر مربع و جمعیت آن 2 میلیون و 127 هزار نفر است.

از مهم‌ترین شهرهای کوزوو می‌توان به ژاکووه 403 هزار نفر، پودژوه 319 هزار نفر و پریزرن 168 هزار نفر اشاره کرد.

کوزوو از نظر اقلیمی دارای آب و هوایی قاره‌ای است به طوری که دارای زمستان‌هایی سرد و پر برف و تابستان‌هایی نسبتاً گرم است. جریان‌های هوای سرد آلپ و هوای گرم و مرطوب مدیترانه‌ای باعث ایجاد تنوع آب و هوایی در این منطقه شده‌است. کوزوو کشوری بلند و مرتفع است همچنان که پست‌ترین نقطهٔ این کشور کنارهٔ رود درینی بارده در کنار مرز با آلبانی با 297 متر ارتفاع و بلندترین نقطه، قلهٔ دراویکا با 2٬565 متر ارتفاع در غرب این کشور قرار دارد.

تقسیمات کشوری کشور کوزوو

کوزوو مشتمل بر 11 بخش می‌باشد:

• دکان (Dekan)
• دراگاش (Dragash)
• کاسونیک (Kaconik)
• لیپیان (Lipjan)
• میتروویسه (Mitrovice)
• اوبیلیک (Obiliq)
• پریشتینا (Pristina)
• پریزرن (Prizren)
• روهاوک (Rahovek)
• ویتی (Viti)
• زوبین (Zubin)

اقتصاد کشور کوزوو

به گزارش آسمونی واحد پول کوزوو، یورو با واحد جزء سنت است. هرچند دینار صربستان نیز در امور اقتصادی و تجاری قابل استفاده‌است. از مهم‌ترین صادرات کوزوو می‌توان به انواع فلزات، تولیدات چرمی و ماشین‌آلات اشاره کرد.

ترکیب نژادی کشور کوزوو

در کوزوو، آلبانیایی‌ها با 92٪ اکثریت و صربها با 4٪ و بقیه نیز با 4٪ اقلیت را تشکیل می‌دهند. بر پایهٔ آمار ارائه‌شده در اطلاعات‌نامه جهان، 92٪ جمعیت کوزوو را آلبانیایی‌ها و بقیه را صرب‌ها، بوسنیایی‌ها، گورانی‌ها، کولیها، ترکها، مصریها و دیگر قومیت‌ها تشکیل می‌دهند. برپایه تخمین کتاب حقایق سی آی ای در سال 2009 جمعیت این کشور 1٬804٬838 تن است که از این میان 88٪ آلبانیایی، 7٪ صرب و 5٪ سایر گروهای قومی (بوسنیایی، گورانی، رومن، ترک، آشکالی، مصری، کروات) تشکیل می‌دهند.

اکثریت آلبانیایی‌تبارهای کوزوو مسلمان هستند و این مسئله در خصوص بوسنیایی‌ها، گورانی‌ها و جوامع ترک و برخی از گروه‌های روکمی، آشکالی و مصری نیز صدق می‌کند.

دین کشور کوزوو

بیش از 95٪ مردم کوزوو پیرو اسلام هستند و در حدود 4٪ از مسیحیت پیروی می‌کنند.

صرب‌های کشور کوزوو

صرب‌ها در نواحی شمالی زندگی می‌کنند و 4٪ از کل جمعیت را شامل می‌شوند و زبان صربی نیز رسمی است. درمناطق شمالی کوزوو دینار صربستان به‌کار برده می‌شود.