کوله ماینن و متفاوت ترین قهرمانی المپیک

هشت سال انتظار برای رسیدن به باارزش ترین مدال

اختصاصی آسمونی

نوشته از مهدی زارعی

عبارت« انتظار» می تواند کلمه کُشنده برای یک ورزشکار باشد. مثل ورزشکارانی که مدتها تمرین کردند تا در سال 2020 در اوج آمادگی باشند و بهترین عملکرد خود را به جا بگذارند. اما تعویق المپیک، همه برنامه های آنها را به هم زد.

اما این که یک ورزشکار، آیا تا یک سال بعد هم می تواند شرایط آرمانی خود را حفظ کند و بالا رفتن سن و سال، تاثیر منفی در عملکرد او نخواهد گذاشت، این ها مسائلی است که نمی توان به راحتی در مورد آنها قضاوت کرد.

اما این مساله که یک قهرمان برای مسابقه دادن با پرچم کشور خود، مجبور شود مدتها انتظار بکشد، مساله جدیدی نیست و کم نبودند ورزشکارانی که مثلا به دلیل مصدومیت، یک تورنمنت بزرگ را از دست دادند و مجبور شدند برای حضور مجدد در آن، مدتها انتظار بکشند. ولی ماجرای هانس کوله ماینن فنلاندی با همه قهرمانان عالم ورزش متفاوت است.

وقتی کوله ماینن در المپیک استکهلم شرکت کرد، 23 ساله بود. دونده فنلاندی در دوهای استقامت، ستاره رقابتها بود و در دوهای 5 هزار متر، 10 هزار متر و صحرانوردی انفرادی و تیمی، صاحب 3 مدال طلا و یک نقره شد. هر ورزشکاری با این نتایج می توانست به خودش و مدالهایش افتخار کند. اما حس کوله ماینن متفاوت بود.

در آن سالها فنلاند مستعمره روسیه بود و با این که به عنوان عضو IOC اجازه حضور در المپیک را داشت، اما فقط می توانست با پرچم روسیه در رقابتها شرکت کند. کوله ماینن بعد از برافراشته شدن پرچم روسیه به نشانه قهرمانی اش گفت:

ایکاش هیچ وقت قهرمان نمی شدم و این صحنه را نمی دیدم.

زمان گذشت. چهار سال بعد، او آماده حضور در یک المپیک دیگر هم بود. اما جنگ جهانی اول مانع از برگزاری المپیک شد و دونده فنلاندی ناچار گشت چهار سال دیگر را به تمرین بپردازد.

بعد از جنگ جهانی، فنلاند بالاخره استقلال پیدا کرد و در المپیک آنتورپ، کوله ماینن این فرصت را به دست آورد که با پرچم فنلاند در رقابتها شرکت کند.

زمانی که او، دوی ماراتن را با زمان 2:32 ساعت به پایان رساند، رکورد جهان را شکست اما لحظه بزرگ تر، وقتی بود که زمان عکس یادگاری قهرمان رسید و پرچم فنلاند روی شانه های کوله ماینن 31 ساله انداخته شد.

هشت سال انتظار برای رسیدن به یک آرزوی بزرگ؛ قطعا برای کوله ماینن ارزشمند بود.