تاثیر یک روزنامه در اولین پخش زنده تاریخ فوتبال

این روزها پخش تلویزیونی، رادیویی و اینترنتی مسابقات ورزشی، مساله ای کاملا عادی هست و اصلا نمی توان مسابقات را بدون چنین پوشش هایی تصور کرد. اما اگر به سالهای ابتدایی شکل گیری ورزش نوین، عقب برویم ، شرایط را کاملا متفاوت می بینیم و به دورانی می رسیم که هواداران به جز داخل ورزشگاه، در جای دیگری نمی توانستند مسابقات را ببینند. اما با پیشرفت تکنولوژی همه چیز تغییر کرد.

در سالهای بعد از جنگ جهانی اول بود که رادیو به مهمترین وسیله پخش خبرها در سراسر جهان تبدیل شد. هرچه محبوبیت و نقش این رسانه بالاتر رفت، تنوع برنامه های آن هم بیشتر شد و کم کم این فکر ایجاد گردید که چرا از اتفاقات مهم ورزشی، گزارشی کامل تهیه نشود؟

بالاخره فینال جام حذفی انگلیس در سال 1926 فرا رسید. مسابقه ای بین دو تیم لانکشایری( بولتون و منچسترسیتی) که تماشاگران را تا آخرین دقیقه مسابقه نیم خیز نگه داشت. اما آن چیزی که مهمتر از برد بولتون در بازی نهایی بود، گزارش بخشهایی از این مسابقه توسط شبکه رادیویی بی بی سی بود. این اولین بار بود که هوادارن فوتبال، بدون رفتن به استادیوم توانستند جریان مسابقه را دنبال کنند. استقبال از برنامه طوری بود که ایده های جدیدی شکل گرفت. این که چرا مسابقات به صورت زنده گزارش نشوند و هواداران را لحظه به لحظه در جریان اتفاقات قرار ندهند؟

ظاهر این ایده، عالی بود و بدون مشکل. اما یک سوال بزرگ برای مسوولان شبکه مطرح بود. با توجه به سرعت بازی و البته ارسالهای کوتاه و بلندی که می تواند در یک لحظه، جریان بازی را از یک قسمت زمین به قسمت دیگر منتقل کند، یک هوادار چه طور باید به شکلی دقیق متوجه شود که بازی در کجای زمین جریان دارد؟

چیدمان تیم فوتبال

عاشقان فوتبال و کسانی که می خواستند مسابقه آرسنال و شفیلد یونایتد در 22 ژانویه 1927 را از شبکه بی بی سی گوش کنند، لازم بود همگی نسخه ای از روزنامه تایمز آن روز را هم بخرند. اما چه چیز این روزنامه مورد نیاز همه شنوندگان بود؟ جواب این سوال، یک زمین فوتبال بود که تایمز آن را چاپ کرد.  این زمین به بخشهای مختلفی تقسیم شد و هر کدام از این مربع ها با شماره ای مشخص بودند. به این ترتیب گزارشگران در هنگام گزارش بازی توضیح می دادند که اتفاقات هر لحظه در کدام مربع رخ می دهد.

کم کم گزارش های رادیویی به بخشی جدایی ناپذیر از مسابقات تبدیل شدند و لازم نبود یک هوادار، به هر قیمتی خودش را به ورزشگاه برساند؛ البته به این شرط که به شنیدن مسابقه قانع باشد.

اما باز هم تکنولوژی این مشکل را هم برطرف کرد. کم کم تلویزیون به عنوان یک وسیله جدید، وارد خانه ها شد. بلافاصله این ایده به وجود آمد که چرا از تیمهای ورزشی فیلمی در تلویزیون پخش نشود؟

آرسنال اولین تیم دهه 30 بود که مورد توجه دوربین ها قرار گرفت و فیلمی از این تیم- که در آن موقع غول فوتبال انگلیس بود- در تلویزیون پخش شد. در سال 1937، یک دهه بعد از آن که پوشش رادیویی مسابقات فوتبال گسترش پیدا کرد، دوربین ها برای یک مسابقه تدارکاتی راهی استادیوم هایبری شدند.

 با توجه به سابقه کم تلویزیون، پخش یک بازی از این رسانه جدید، یک رویا بود. ضمن این که هنوز هم داشتنِ یک دستگاه تلویزیون برای بسیاری ناممکن به نظر می رسید. به خاطر همین مشکلاتِ آن روزها ، کسی فکرش را نمی کرد که اصلا بتوان به شکلی جدی فوتبال را در تلویزیون پخش کرد. اما در سال 1938 نخستین پخش زنده تلویزیونی هم توسط شبکه بی بی سی انجام گرفت. فینال جام حذفی بین پرستون نورث اِند و هادرزفیلدتاون در حضور 90 هزار تماشاگر برگزار شد و علاوه بر این تعداد، عده ای هم تبدیل به نخستین تماشاگرهایی شدند که فوتبال را از خونه هایشان دیدند. تعداد آنها فقط 10 هزار نفر بود؛ یعنی یک نهم هواداران داخل استادیوم.

اما تکنولوژی تمام موانع رو از پیش رو برداشت و حالا کار به جایی رسیده که یک مسابقه مهم را میلیاردها نفر می توانند در سراسر دنیا دنبال کنند. بدون این که اطلاع داشته باشن، نسل های اولیه هواداران و برنامه های ورزشی، برای دنبال کردن یک مسابقه، چه مشقاتی را تحمل می کردند.

روزنامه ورزشی مهدی زارعی