14 ذی الحجه؛ شق القمر

روز 14 ذی الحجه برابر است با روز معجزه شق القمر

آسمونی : در بین آن همه ظلمت و تاریکی و شرک و بت‌ پرستی تنها پیامبر اسلام صلوات الله علیه ، محور توحید و یکتاپرستی بود که از خدا خانه پرتو گرفت و چون ماه به خانه‌اش روشنایی می‌بخشید.

روز به روز بر تعداد پیروانش افزوده می شد و منطق قوی و کلام دلرباش همگان را شیفته خود کرده بود. بعد از گذشت چندین سال و بعد از ارائه بسیاری از نشانه‌های رسالت، یکی از بزرگترین این نشانه‌ها جلوه‌گر شد.

یکی از روزها که رسول اکرم صلوات الله علیه با پیروان خود به طرف مسجدالحرام در حرکت بود. دشمنان او که وجودش را مانع سیطره بی‌چون و چرای خود بر طبقه مستضعف جامعه می‌دانستند، تقاضایی کردند.

درخواست آنان چیزی بود که امیدوار بودند، پیغمبر اکرم صلوات الله علیه نتواند اجابت کند ودر بین همه رسوا شود ولی به خواست خداوند نتیجه کار برعکس انتظار آن‌ها شد و با اینکه با وجود معجزه بزرگ و جاودان پیامبر اکرم صلوات الله علیه یعنی قرآن مجید، حجت بر همگان تمام شده بود، اما باز هم رسالت جهانی او نیازمند تقویت بود. لذا معجزه‌ای دیگر نمایان شد.

آنان گفتند: «اگر راست می‌گویی و پیغمبر خدا هستی ماه را به دو نیم تقسیم کن. نیمی را در راستای کوه صفا و نیمی را در راستای کوه مروه قرار بده».

همه حاضران در فکر فرو رفتند و منتظر ماندند تا پایان کار را ببینند.پیامبر اکرم صلوات الله علیه به همراه پیروان خود طواف خانه معشوق را به جای آورد و به درگاه او، به نماز و استغاثه ایستاد.

سپس مثل همیشه رو به حضرت امیر علیه السلام نمود و فرمود: علی جان! برخیز و کنار کوه صفا بایست و هروله کنان به طرف کوه مروه برو و با صدای بلند این اذکار را بگو:« بارخدایا! صاحب کعبه و مکه و زمزم و مقام و ای فرستنده پیامبر مکی! به ماه اجازه بده که به دو نیم تقسیم شود، نیمی بر سر کوه صفا و نیمی بر سر کوه مروه قرار گیرد، که ندای نهان و آشکار ما را شنیدی و به همه چیز عالم و آگاهی».

سران شرک، طبق عادت همیشگی مشغول مسخره کردن شدند. ولی هنوز دعای حضرت علی علیه السلام تمام نشده بود، که آسمان و زمین به حدی به تکاپو افتاد که گویا نزدیک بود آسمان بر زمین بیافتد.

ترس تمام وجود مردم را فرا گرفته بود و با نگرانی ناظر و شاهد این واقعه بزرگ بودند.

ناگهان با اشاره انگشت پیامبر اکرم صلوات الله علیه، ماه به دو نیم شده نیمی سر کوه صفا و نیمی بر سر کوه مروه قرار گرفت و تمامی شهر مکه را منور ساخت. مؤمنان فریاد زدند و تکبیرگویان، ایمان خود را به خدا و پیغمبرش اظهار داشتند. اما سران کفر باز هم با تمسک به حربۀ اتهام سحر و جادو، عناد و لجاجت غیرمنطقی خود را برملا ساختند.