نگاهی به گرینلند، فیلمی با مضامین عمیق انسانی

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

داستان فیلم یک موقعیت تقریبا آخرالزمانی را به تصویر می کشد. زن و شوهری که دچار اختلافات خانوادگی هستند به تقاضای زن از هم‌ جدا زندگی می‌کنند. آنها یک‌ پسر هفت ساله دارند که به دیابت مبتلاست. قرار است شهاب سنگی‌ با کره ی زمین‌ برخورد و آن را نابود کند. تعدادی از انسان ها از جمله همین خانواده برای رفتن‌ به پناهگاهی سری انتخاب شده اند. 

در لایه ی اول و ظاهری فیلم با خانواده ای طرف هستیم که علاوه بر مشکلات خودشان و موقعیتی که برای کره ی زمین‌ پیش آمده، در راه رسیدن به پناهگاه با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم‌ می کنند. اما در لایه ی زیرین نیاز اعضای خانواده به یکدیگر را در می یابیم و این که چگونه با کنار هم قرار گرفتن احساس آرامش و امنیت بیشتری دارند. آنها که به خاطر خیانت مرد از هم جدا زندگی می کردند و تقریبا یکدیگر را ترک کرده بودند در خلال رسیدن به هدف ظاهری دریافتند که چقدر به با هم بودن نیاز دارند. ترکیب زیبای لایه ی اول و زیرین‌ زمانی به اوج خود رسید که جهان در حال فروپاشی است و آن سه نفر  به هم پیوسته اند‌. درست است که دنیا متلاشی شده اما آن سه به پیوند و یگانگی عمیقی رسیده اند. تا قبل از آن خانواده ی مرفهی بودند و دنیای اطرافشان زیبا بود اما روابطشان به شدت آسیب دیده بود. ولی وقتی از پناهگاه بیرون آمدند دنیا متلاشی شده بود اما آن‌ سه تبدیل به آدم های دیگری شده بودند که خوشبختند‌.

نقطه ی اوج فیلم نامه هم جایی بود پس از پشت سر گذاشتن یک سری از مشکلات زن و مرد در اتومبیلشان با جملاتی نشان می دهند که آن دیگری را بخشیده‌اند و گذشته‌را فراموش‌ کرده اند. ریتم و تمپوی داستان کاملا رعایت شده بود و پس از یک‌ سکانس با ریتم تند به مخاطب اجازه ی نفس کشیدن می داد و صحنه را به فضایی آرام تر می سپرد. نه مانند فیلم Tenet که با ضرباهنگ‌ تند و نفس گیر در نزدیک به سه ساعت فرصت فکر کردن را هم از مخاطب می گرفت.

فیلم پیامی‌ زیبا و انسانی داشت. این که شادی و خوشبختی که از بیرون تزریق می شود می تواند در اندک زمانی از بین برود اما آن نشاطی که از درون می جوشد همیشه و دائمی خواهد بود.