خدمت بزرگ ایتالیایی ها به تورنمنتهای ورزشی

رقابتی که هشت دیدار افتتاحیه داشت

اختصاصی آسمونی

نوشته از مهدی زارعی

این روزها وقتی یک تورنمنت، در یک کشور برگزار می شود، هیچ کسی انتظار ندارد که رقابت ها فقط در یک شهر از کشور میزبان انجام شود؛ حتی تو مسابقاتی مثل المپیک که در ظاهر یک شهر خاص میزبانی را عهده دار می گردد.

در این سالها شاید المپیک ها ظاهرا در شهرهایی مثل آتن، پکن، لندن یا ریو بوده اند، اما کسی نیست که نداند خیلی از رقابتها، مثل مسابقات ساحلی و قایقرانی یا حتی رقابتهایی مثل فوتبال نیاز دارند که در نقاطی غیر از شهر اصلی برگزار شوند. به این ترتیب کشور میزبان می تواند به بهترین شکل از حضور هواداران خارجی در کشور خود، بهره برداری کند؛ اولا هم تراکم علاقه مندان و ورزشکاران را در یه شهر خاص کمتر کند و از طرف دیگر، به اقتصاد سایر شهرهای خودش هم کمک کند.

اما از چه زمانی، این تفکر وارد ورزش شد؟ جواب این سوال مربوط به زمانی است که هنوز امکان پخش تلویزیونی مسابقات میسر نبود و هر کسی می خواست مسابقات یک تورنمنت را ببیند، راهی نداشت جز این که خود را به محل برگزاری مسابقه برساند.

وقتی اولین جام جهانی در سال 1930 در اروگوئه برگزار شد، همه مسابقات در پایتخت این کشور- مونته ویدئو- انجام شد. کسی هم انتظاری غیر از این نداشت. اما طی چهار سال، تغییرات فراوانی به وجود آمد.

وقتی قرار بود در کنگره 1932 فیفا در استکهلم سوند- میزبان مسابقات جام جهانی 1934 انتخاب شود، دو کشور ایتالیا و سوئد پیشنهاد میزبانی خودشان رو به فیفا ارائه کردند. سوئد با مردم ورزشدوست و ورزشکاران آماتور خود، خاطرات زیبایی را با میزبانی استکهلم در المپیک 1912 رقم زده بود و می شد حدس زد که استکهلم، باز هم میزبانی خوبی از یک تورنمنت داشته باشد.

اما مورو و باره سی، دو نماینده ایتالیا طرحی جاه طلبانه را ارائه کردند که تا آن زمان به فکر کسی نرسیده بود. آنها از اهرم هواداران فوتبالی استفاده کرده و گفتند: مگر قصد فیفا توسعه فوتبال نیست؟ ایتالیا هم در جهت همین هدف فیفا، به جای برگزاری مسابقات در یک شهر، این رقابتها را در هشت شهر برگزار می کند. به این ترتیب تماشاگران در هشت شهر مختلف می توانند راهی استادیوم ها شده و فرصت دیدن جام جهانی را داشته باشند. مساله ای که به افزایش علاقه مندان فوتبال در کشور میزبان کمک می کند و کاملا در جهت اهداف فیفا هست.

این پیشنهاد مورد قبول قرار گرفت. ایتالیا میزبان جام جهانی شد و از آنجا که قرار بود مسابقات مطابق فرمول هانری دولونای، یعنی یک حذفی برگزار شود، لازم بود که 16 تیم شرکت کننده، در دور اول- مرحله یک هشتم نهایی- در هشت مسابقه به میدان روند.

ایتالیایی ها ترجیح دادند مسابقات را در شهرهای شمالی و غربی خودشان برگزار کنند که به سایر کشورهای اروپایی نزدیک تر بود و به هواداران آنها هم فرصت می داد، خود را راحت به محل برگزاری بازیها برسانند.

ورزشگاهها هیچ کدام غول پیکر نبودند.

استاد لیتوراله شهر بولونیا( با ظرفیت 50100 تماشاگر)، جیووانی برتا شهر فلورانس( با ظرفیت 47290 نفر)، لوییجی فراریس شهر جنوآ( با ظرفیت 36703 نفر)، سن سیرو میلان( 55 هزار نفری)، استادیو بنیتو موسولینی شهر تورین( گنجایش 28140 نفر)، استادیو جیورجیو آسکارلی شهر ناپل( گنجایش 40 هزار نفر)، استادیو ناتسیوناله رم( 47300 نفره) و استادیو لیتوریو شهر تری یست با گنجایش تنها 8 هزار نفر به فیفا معرفی شدند و نتیجه این بود که همه مسابقه های این مرحله از ساعت 16:30 روز 27 می 1934 آغاز شد؛ اولین و آخرین باری که هشت بازی افتتاحیه در یک جام انجام شد!

***

تجربه موفق ایتالیا در میزبانی این بازیها و حضور 363 هزار نفر تو استادیوم ها در طول مسابقات، فرهنگ جدیدی را وارد مسابقات بین المللی فوتبال کرد. از آن به بعد، هر کشوری که می خواست میزبان شود، اول باید چندین شهر را به عنوان محل برگزاری رقابتها معرفی می کرد.

در آن ایام، زمان مسابقات چندان مهم نبود و این امکان بود که رقابتها را همزمان هم برگزار کرد. اما با ورود تلویزیون و درآمدهای آن برای مسابقات، رقابتها هم هرگز به صورت همزمان برگزار نشد تا تماشاگران تلویزیونی هم راحت بتوانند همه مسابقات را همزمان ببینند.

در حقیقت این تاثیر طرفداران بود که جام جهانی را از یک شهر به یک کشور گسترش داد و بعدها به لطف تلویزیون، حتی ساعت مسابقات را هم تعیین کرد.