تیمی آلمانی با دو هوادار!

اولتراهایی پلاستیکی درون استادیوم

اختصاصی آسمونی

نوشته از مهدی زارعی

« ما کلا همین دو هوادار هستیم»

این جمله ای هست که در فوتبال آلمان و شهر لورکوزن بسیار مشهور است. دلیل این امر نیز ساده است. لورکوزن نسبت به بسیاری از تیمهای آلمانی مثل بایرن مونیخ، دورتموند، شالکه یا حتی اف.ث. کلن، تماشاگران کمتری دارد. به همین خاطر، همیشه طرفداران تیمهای رقیب، لورکوزنی ها را مورد طعنه های خود قرار می دهند که چرا تعداد شما این قدر کم است؟

لورکوزنی ها هم پاسخ ثابتی برای این پرسش دارند. آنها می گویند: « بله؛ ما مجموعا همین دو هوادار هستیم. فوق فوقش سه نفر هستیم!»

همین عبارت، حالا این نقدر تکرار شده که به یکی از معروف ترین جمله های فوتبالی آلمان تبدیل شده است.

اما چگونه ممکن است تیمی هرگز طعم قهرمانی لیگ کشورش را نچشیده باشد، اما هوادارانی پرشور داشته باشد که هرگز تیم خود را تنها نمی گذارند؟

لورکوزنی ها دهه هاست که در آرزوی قهرمانی بوندس لیگا هستند. آنها حتی در این مدت به فینال لیگ قهرمانان اروپا هم رسیدند؛ ولی هرگز قهرمان آلمان نشده اند، تا جایی که رقبا به آنان لقب neverkusen داده اند؛ یعنی تیمی که هرگز نمی تواند قهرمان شود.

وقتی آمار نایب قهرمانی های پنجگانه این تیم در بوندس لیگا دیده می شود، به خصوص نایب قهرمانی های سالهای 97، 99، 2000 و 2002، احساس می شود که واقعا لورکوزن توان قهرمان شدن را ندارد. مخصوصا نتایج این تیم در سال 2002 که علاوه بر عنوان دومی لیگ، نایب قهرمان جام حذفی و لیگ قهرمانان اروپا شدند و باز هم از رسیدن به جام، باز ماندند.

همین مساله، حس مشترکی بین هواداران لورکوزن به وجود آورده است. به همین خاطر است که در استادیوم خانگی شان، بدون این که خیلی ها یکدیگر را بشناسند، اما با یکدیگر مثل اعضای یک خانواده برخورد می کنند. حتی اگر کسی برای اولین بار به استادیوم رفته باشد، بعد از گلزنی لورکوزن و در هنگام شادی هواداران، چنان برخورد صمیمانه ای از سایرین می بیند که خودش را یکی از اعضای این خانواده حس می کند.

لورکوزنی ها حتی در بیرون استادیوم هم، طرفداران تازه وارد ا رها نمی کنند. بارها شده که طرفدارانی برای نخستین بار وارد استادیوم شدند و قدیمی ترها، بعد از این که فهمیدند با طرفداران جدیدی روبه رو شدند، آنها را به رستوران یا کافه دعوت کردند و حتی بعد از بازی هم، آنها را بدرقه کردند.

در نقطه مقابل، خبری از خشونت در بین هواداران لورکوزن نیست. گفته می شود اولین گروه هواداران متعصبی که در آلمان، نام« اولترا» را، بر خودش گذاشت، همین هواداران لورکوزن بودند. با این حال، هرگز نمی توان در استادیوم « بای آره نا» از اولتراهای بایرلورکوزن خشونتی را دید که از سایر اولتراها مشاهده می شود. تا جایی که هواداران تیمهای دیگر، آنها را مسخره می کنند و می گویند: « آنها اولتراهای پلاستیکی هستند!»

مورد جالب دیگری که درباره هواداران آلمانی باشگاه قابل ذکر هست، دیدگاه آنها نسبت به هواداران غیرآلمانی لورکوزن است.

چند وقت پیش بود که نشریه هفتگی باشگاه با گروهی از طرفداران لورکوزن در ایران مصاحبه کرد و هواداران آلمانی لورکوزن وقتی از وجود چنین طرفدارانی در خارج از کشورشان و حتی قاره اروپا آگاه شدند، خودشان پول روی هم گذاشتند و طی یک هفته تعداد زیادی پیراهن و شال و کلاه باشگاه، تهیه کردند و آنها را با پول خودشون برای طرفداران ایرانی لورکوزن ارسال کردند.

***

این ها شرایط یک تیم بدون افتخار در فوتبال آلمان است؛ تیمی که همیشه در بین مدعیان بالای جدول حضور دارد. با این حال جوی که در ورزشگاه 30810 نفری بای آره نا وجود داره، می تواند هر هواداری را جذب این ورزشگاه کند. یک تیم 106 ساله که هوادارانش، برای دوست داشتن آن، نیازی نمی بینند که ویترین باشگاهشان را پر از جام ببینند.