انواع مارک چای خارجی

آسمونی در این بخش برندهای معروف چای خارجی را به همراه عکس و توضیحات آن ها برای شما عزیزان منتشر می کند. همچنین مطلب بسیار جالبی در مورد بسته بندی کردن چای های خارجی با نام چای ایرانی را در پایان این مقاله آورده ایم که پیشنهاد می کنیم حتما مطالعه بفرمایید. از اینکه آسمونی را همراهی می کنید سپاسگزاریم.

براساس آمارهای اعلام‌ شده مصرف چای روزانه جهان با انواع چای تولیدشده در آفریقا، خاورمیانه، جنوب آمریکا و آسیا به سه‌ میلیارد فنجان رسیده‌ است.

با توجه به تقاضای بالای چای و جهانی شدن این نوشیدنی، بازار تجارت این محصول نیز در سطح جهانی با استقبال زیادی روبه‌رو شده‌ است.

10 برند معروف چای جهان

شرکت انگلیسی tetley به عنوان دومین غول تولید کننده چای در تمام جهان بعد از شرکت یونیلور شناخته میشود، این شرکت تقریبا در تمام جهان شبکه توزیع چای دارد و بیش از 40 کشور را پوشش می دهد. چای کیسه معروف این شرکت 60 طعم مختلف دارد و محصولات چای سبز و .. را نیز در بسته بندی های مختلف ارائه می دهد. این برند متعلق به شرکت معروف تاتا چای هند است که در سال 2000 خریداری شده و با این کمپانی ادغام شد.

 9.یورکشایر چای

این چای بسیار معروف سیاه که توسط بتی و تیلور (Bettys and Taylors) در کمپانی هاروگیت (Harrogate) ساخته شده است از سال 1886 شروع به فعالیت کرده است در آن زمان این محصول توسط تیلور فروخته می شود ولی بعدا توسط بتی خریداری شد، این کمپانی یکی از بزرگترین تولیدکنندگان چای و قوه در سرتاسر جهان است و محصولات خود را در بسته بندیهای مختلف و در نامهای چای لوکس طلایی، یورکشایر فصل و .. را تولید میکند.

8.بیگلو

این برند در سراسر جهان به نام بیگلو معروف است. این شرکتی آمریکایی که به طور خانوادگی اداره می شود توانست در سال 2009 تقریبا 90 میلیون دلار کسب درآمد کند که برای یک شرکت خصوصی بسیار عالی به نظر میاید ، این شرکت مزارع کشت چای در کارولینای جنوبی دارد و انواع چای سبز، سیاه و سفید را تولید می کند ، شهرت اصلی برند آن به خاطر عدم افزودنی در محصولات خود است و سعی دارد به شکل خالص محصولات خود را فرآوری کند.

 7.لیپتون

لیپتون یکی از نامهای تجاری مشهور شرکت یونیلور است. یونیلور یکی از بزرگترین کمپانی های جهان است که هر کس در این صنعت مشغول به کار هست این برند را می شناسد.تقریبا هر محصولی مرتبط در این صنعت را تولید می کند. محصول چای لیپتون مخصوصا چای کیسه ای آن ابتدا در انگلیس تولید و سپس به سراسر جهان معرفی شد.این شرکت تمرکز بسیار زیادی بر روی این محصول کرد و نام آن هم از مبتکر این طرح توماس لیپتون گرفته شد این شرکت حدود 125 سال است در این صنعت مشغول به فعالیت است.

 6.Dilmah

Dilmah نام محصول برند معروف چای سیلان است، این برند به قدری معروف با کیفیت و محصولات آن خوش طعم و عطر است که بیش از 92 کشور جهان صادرات دارد و در بسیاری از این کشورها نمایندگی،خواستگاه این چای کشور سری لانکا هست و از سال 1974 مشغول به کار هست.

5.جمهوری چای(The Republic of Tea)

این شرکت آمریکایی انواع چای ها و نوشیدنی های مختلف از چای را با استفاده از محصولات ارگانیک تولید و در سراسر جهان توزیع می کند این شرکت ابتدا مشغول به تولید نوشیدنی های مختلف بود ولی از سال 1992 تخصصا بر روی چای متمرکز شد.

4.هارنی و پسران (Harney & Sons)

شرکت آمریکایی Harney & Sons تولیدکننده چای های لوکس در سال 1983 آغاز به فعالیت کرد. این شرکت محصولات بسیار با کیفیت در بسته بندی های فله و کیسه ای در قوطیهای فلزی نفیس تولید و عرضه می کند، محصولات این شرکت در هتل های مجلل، فروشگاه های بزرگ و .. توزیع می گردد. این شرکت در سال 2009 نامزد دریافت بهترین برند چای در جهان شد.

3.Tazo

نام مشهور tazo در دنیای صنعت چای نام شناخته شده ای هست. این شرکت محصولات چای گیاهی بسیار مشهوری دارد. این شرکت در پورتلند آغاز به فعالیت کرد و بعد توسط شرکت استارباکس خریداری شد این برند جایگاه ممتازی در بازار چای جهان برخوردار است.

2.Celestial Seasonings

ادویه بهشتی! یک نام دوست داشتی و بسیار معروف در جهان است. این برند محبوب ترین برد در نزد مردم آمریکا شناخته شده و آن به خاطر طعم و محصولات متنوع آن است فروش سالانه این برند فقط از محصول چای آن 100 میلیون دلار بوده است.

1.Twinings

Twinings برترین و قدیمیترین برند چای جهان از سال 1706 در انگلستان توسط شرکت مواد غذایی بریتانیا تاسیس گردید در حال حاضر شرکت اول تولیدکننده چای جهان است. هر نوع محصول مرتبط با چای در این کمپانی تولید و به سراسر جهان صادر می شود، مزارع فراوان کشت چای در بهترین نقاط جهان را دارا می باشد شبکه توزیع بسیار عالی نیز در این شرکت وجود دارد.

چای خوش طعم خارجی در بسته خوشرنگ ایرانی

اینجا، ته، توی شهر تهران، سر عصری پاییزی، یک استکان چای خوش طعم و لب سوز، نه تنها می چسبد، بلکه لب ها را به هم می دوزد و برای مدتی پروسه خوردن دندان ها را به هم متوقف می کند! یک پذیرایی عالی با کمترین هزینه؛ سنتی که ایرانی ها مبدعش هستند. گرچه دیگر ذائقه مردم اغلب کشورها از قهوه برگشته و چای را ترجیح می دهند.

وقتی قرار باشد درباره چای و چای فروش ها گزارش بنویسی، ناخودآگاه یاد چهارراه سیروس و کوچه های تنگ و پاساژهای تودرتو و شلوغی های کلافه کننده می افتی؛ جایی که دیگر بورس چایی فروشی شده است. اما قبل از اینکه راسته خیابان پانزده خرداد را بگیرم و بروم تا ته مولوی، سنت شکنی می کنم و جلوی تک مغازه ای می ایستم تا از فروشنده اطلاعاتی بگیرم. اتفاقاً فروشنده از اعضای صنف چای فروشان است: «بیشتر چایی ها از هندوستان و سریلانکا وارد می شوند.» چایی ها دو نوع هستند: سیلان و کلکته. اما از هر نوع که باشند، جنس شان یا قلم است یا باروتی زرین یا شکسته.

بهترین و مرغوب ترین برند چایی ها، چای دارجیلینگ است. رنگ و لعابش هم زیاد نیست و طعم گسی دارد. اگر با خوردن این چای کمی شاد و شنگول شدید تعجب نکنید. ماده نشاط آوری به نام گزانتین داخل آن وجود دارد. این چای با تمام محسناتش، عیب بزرگی دارد. کمیاب است و قیمت آن گران! هر سال در هند تنها 10 تن از آن تولید می شود که کیلویی 15 تا 20 هزار تومان است.

چای معروف دیگری هم به اسم «زر دار» وجود دارد که لابه لای آن خرده های طلایی چای می بینی. این خرده ها چای را خوش طعم می کنند و به آن طعم خوبی می دهند.

اسم چای کله مورچه را نشنیده بودم که توضیحات جالبی می شنوم: «نوع دیگر چای، سی تی سی است که اصطلاحاً به آن کله مورچه یا چای ساختگی می گویند. برگ های سبز چای را با دستگاه ریز می کنند. هندی ها و انگلیسی ها آن را با شیر می خورند. مرغوب ترین آن برای کشور کنیاست.» برخلاف برنج که هرچه کهنه تر باشد، مرغوب تر است، چای هرچه نوتر، بهتر!

فروشنده مخالف سرسخت چای عطری است: «چای عطری علاوه بر اینکه برای قلب ضرر دارد، خوش طعم هم نیست.»

مشتری ها در تردد هستند و هرازگاهی راهنمایی می خواهند. از فرصت استفاده می کنم تا لااقل به بهانه گزارش هم که شده فوت و فن های شناخت چای خوب از بد را یاد بگیرم: «وقتی چای را دم می کنی، اگر تفاله اش قهوه ای یا سبز یکدست باشد، چای مرغوب است و اگر به رنگ سیاه و... باشد، باید آن چایی را پس بدهی»!

با لمس چای هم می شود پی به کیفیت آن برد: «چای مرغوب باید زبر و خشک باشد. چای نامرغوب توی دست پودر می شود و کاملاً پوک است.»

بسته بندی های خوشرنگ چای احمد و محمود روی سکوی جلوی مغازه را نگاه می کنم و چشمم می افتد به چای سبز. سال ها پیش، نزدیک کنکور کارشناسی، همه سفارش می کردند که برای تقویت حافظه چای سبز بخورم. فروشنده اشاره می کند که چای سبز برای مداوای پزشکی از چین وارد شده است. نوع دیگری از چای هم اینجا هست: چای ترش! که از مکه وارد می شود. به نظر نمی رسد چای خوش طعمی باشد. اما ظاهراً خواص زیادی دارد و برای درد معده، حکم شربت آلومینیوم ام جی را دارد!

به پیاده روی در خیابان پانزده خرداد ادامه می دهم، ناصرخسرو و پامنار را رد می کنم و بعد چهارراه سیروس و بعد از خیابان مصطفی خمینی به مولوی می رسم. از در ورودی بازار وارد می شوم، اینجا حال و هوای متفاوتی دارد. اولش تنباکو فروش ها را می بینم. یک لحظه سر که برمی گردانی می بینی، طرفی از پیاده رو ازدحام شده و دستفروش ها جنس های دست دوم شان را بر سر چوب حراج زده اند. معتاد و کارتن خواب هم زیاد می بینی. آدم هایی که زیر پوست بی خیالی، چهره های غمزده ای دارند. آنقدر که دلت می خواهد قید این گزارش را بزنی و برگردی در دل شهر، همان جا که بودی. بعضی از مغازه دارها سرشان شلوغ است و بعضی ها مگس می پرانند. مغازه های خشکبار و چای هم کمی پایین ترند. پی فروشنده ای را می گیرم که می گویند قدیمی ترین چای فروش بازار است: مغازه حاج آقا محمدزاده و پسران. مغازه ظاهر شلخته ای دارد. اغلب مغازه های چای فروشی چنین وضعیتی دارند. شاید برای اینکه قرار نیست مشتری مدت طولانی در مغازه سیر کند. به قول مغازه دارها، اغلب خریداران چای را نمی شناسند و در این زمینه تعطیلند! پس کمی قیمت ها را بالا و پایین می کنند و دست آخر بعد از چانه زدن، اعتمادشان را می سپرند به حرف های فروشنده و با دست پر و گاهی هم خالی می روند پی کارشان.

بالای دیوار مغازه عکس پیرمرد چای فروش و پسرانش خودنمایی می کند. مشتری های داخل مغازه هم یک حاجی می گویند و 10 تا حاجی از دهان شان بیرون می آید. اما او هم همان اطلاعاتی را می دهد که مغازه دار قبلی داده است. چای ها به صورت فله ای وارد ایران می شوند و بعد در کارخانه ها بسته بندی شده و هر کس که بخواهد آن را به اسم شرکت خود در بسته بندی دلخواه وارد بازار می کند!

چای ایرانی هم که اصلاً به زبان فروشنده ها نمی آید: «چای ایرانی داریم. ولی اصلاً کسی نمی خرد. قیمت بهترین چای ایرانی کیلویی 1500 تا 1700 تومان است. اما نامرغوب ترین چای سریلانکا زیر پنج هزار تومان قیمت ندارد.»

از یکی از مغازه دارها سوال می کنم که چرا تولید چای ایرانی اینقدر محدود است: با کلی محافظه کاری جواب می دهد: «تولید کم نیست. عمل آوری چای مناسب نیست. ذائقه مردم به چای خارجی عادت کرده است. البته چین اول چای ایرانی هم مرغوب است و هم گران تر. ولی در کل چای ایرانی مثل قدیم ها طرفدار ندارد.» علت را می پرسم: «بذرهای نامرغوب. بذر مرغوب وارد نمی شود و از طرفی بذرهای داخلی را هم در زغال می خوابانند. یعنی از بذرهای قدیمی استفاده می کنند و به زمین های چای هم رسیدگی نمی شود. در حال حاضر بسیاری از زمین های چای مسکونی شده اند.»

دلم به حال این برگ های سبز چای ایرانی می سوزد، وقتی می شنوم که هر سال کلی از آنها را به صورت فله ای تبدیل به کود می کنند تا به کشورهای دیگر بفروشند. فقط به جرم اینکه طرفدار ندارند!