القاب تیمهای فوتبال چگونه انتخاب می شوند؟

این روزها داشتن لقب برای تیمهای ورزشی، مساله ای عادی هست و اکثر تیمها لقبی مخصوص به خود دارند. مساله ای که برای هواداران آنها کاملا پذیرفته شده است؛ برای مثال همه به ژاپن از نماد گوزن استفاده کند و لقبش هم، گوزنها باشد.در طرف دیگر آسیا الهلال عربستان بعد از اینکه از این نام برای خود استفاده کرد، هلال ماه در آسمان آبی رنگ را به عنوان نماد خودش استفاده کرد و آسمان آبی هم رنگ لباس این تیم شد تا با عنوان« آبی ها» شهرت پیدا کند.

اما این نوع نامگذاری از چه زمانی مرسوم شده است؟

لقب گذاشتن روی تیمهای فوتبال، یکی دیگر از عادتهای انگلیسی ها بود؛ کشوری که فوتبال با قوانینش در آنجا آغاز شد و روز به روز کامل شد.

 جزیره نشین ها برای انتخاب لقب، کار را سخت نمی کردند. رنگهای لباس یک باشگاه یا حتی نمادی که آن تیم استفاده می کرد، می توانست بهانه ای برای شکل گیری لقب باشگاه باشد. در مواردی، تغییری کوچک در اسم باشگاه کافی بود تا لقب آن تیم شکل گیرد. مثلا به جای اسم « منچسترسیتی» عبارت «سیتی» را به شکل « سیتیزن» در می آوردند و لقب تیم قدیمی شهر منچستر به« همشهری ها» تبدیل می شد.

یا به جای عبارت« تاتنهام هاتسپر» از واژه اسپرز استفاده می کردند که هم شبیه پسوند هاتسپر بود و هم به معنای« مهمیز» که آن زمان در نماد باشگاه دیده می شد.

منچستریونایتد هم « شیاطین سرخ» نامیده شد؛ طبیعی است که باید یه شیطان سرخرنگ را درون نماد این باشگاه دید. « توپچی ها» یا گانرز هم لقب آرسنال شد. دلیلش هم خاستگاه نظامی باشگاه و قرار گرفتن توپ جنگی در نماد باشگاه بود.

وستهام هم به خاطر دو چکشی که در نماد خودش بود، هَمرز( چکشها) لقب گرفت. لقبی که نشان می داد گروهی کارگر و آهنگر، این تیم را تشکیل دادند.

در مورد بلکبرن، رنگهای آبی و سفید استفاده شده در لباس باشگاه، به لقب باشگاه تبدیل شدند.

 این عادت بعدها به سرعت به سایر نقاط اروپا هم گسترش پیدا کرد و بعد از چند دهه، دیگر کمتر تیمی بود که لقب نداشته باشد. مثلا بارسلونا به خاطر رنگ آبی و اناری لباسش، از همین رنگها در نماد خودش استفاده کرد و همین دو رنگ هم در لقبش جای گرفتند؛ یعنی آبی و اناری ها. تقریبا همه باشگاههایی هم که از رنگهای قرمز و سفید در پیراهن خود استفاده کردند، عنوان« روخی بلانکو»( قرمز و سفیدها) گرفتند؛ همان طور که تیم ملی اسپانیا را« لاروخا» می گویند به معنی قرمزها.

در این بین، اتلتیکو مادرید یکی از باشگاههایی بود که لقبی جالب به آن تعلق گرفت. آنها به « تشک سازان» معروف شدند. زیرا لباسهای راه راه آنها دقیقا مثل تشکهایی بود که در اسپانیای یک قرن پیش در آن کشور تولید می شد.

البته حتما نباید یک تیم، فقط یک لقب داشته باشه. مثل بایرن مونیخ که ابتدا با عنوان باواریایی ها شناخته می شد و بعدها به خاطر ستاره های فراوانی که داشت، به «اف.س.هالیوود» ملقب شد، یا رئال مادرید که در دو دهه اخیر در کل دنیا با لقب« کهکشانی ها» شناخته شد.

چیزی که در تمام این عناوین مشخص است، استفاده از نمادها و رنگهای یک تیم برای انتخاب لقب هست. چیزی که کمتر در فوتبال ایران دیده شده و جز مواردی خاص، کمتر تیمی را می توان دید که توجهی به نمادهای شهر خود داشته باشد.

کاش باشگاههای ما هم قبل از هرچیز رنگ و نمادی ثابت و با هویت برای خود انتخاب کنند، قطعا القاب آنها هم به مرور، شکل می گیرند. درست مثل سایر تیمهای بزرگ و کوچیک در سراسر دنیا.