نگاهی به فیلم یدو

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

تلویزیون با تبلیغاتی وسیع خبر پخش فیلم "یدو" را برای روز اول عید داد وبا  این  عنوان کهً فیلم بدون اکران عمومی یک سره روی آنتن رفته و همگان می توانند این فیلم را ببینند.

اما هیچ کس نگفت که برداشت و اقتباس از رمان های بلند و تبدیلشان به فیلم سینمایی تبحر و تجربه می خواهد و نود درصد موارد آن چیزی که باید از آب در نمی آید چه برسد به تبدیل کردن یک داستان کوتاه به یک فیلم بلند که فکرش هم اشتباه است چه برسد به این که آن راهم  عملی هم بکنند.

اگر بخواهیم دو خطی داستان را بگوییم چیزی شبیه این می شود: مادری به خاطر بزش با جان خودش و بچه هایش زیر خمپاره و موشک و ... بازی می کند و حاضر نیست از آبادان برود چون ممکن است برای حنا خانم ( بز مذکور) اتفاقی بیفتد!!

هیچ کدام از صحنه های فیلم نتوانست ذره ای احساسات مخاطب را برانگیخته کند. البته این صحنه ها روی کاغذ جذاب بوده‌اند اما موضوع تصویر چیز دیگری است. به عنوان مثال پسری اصفهانی مامور خنثی کردن خمپاره یا هر اسم دیگری می شود. همین سکانس به حدی مصنوعی اجرا شده که انگار یک فیلم غیر جدی در حال پخش است. خصوصا در جایی که تماشاچیان با حرکت دست پسر سرهایشان را می دزدند که انگار برداشتی از سکانس بانک در فیلم " دزد عروسک ها " بود. برای توضیح بیشتر، در سکانس ذکر شده مشتریان بانک‌برای این که پول به دست دزد نیفتد دستش ده بازی‌می کنند و مدام سرهایشان را می دزدند و سکانس بانمکی ساخته شده. 

بگذریم، لازم به تذکر است که یک فیلم زمانی جذاب و قابل پیگیری است که کنش و واکنش در سراسر فیلم جریان داشته باشد و قهرمان به خاطر هدفش بجنگد حالا یا به آن می رسد یا نمی رسد.