نقد فیلم سراسر شب ، سراسر عیب

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

به لطف بسیاری از فیلم سازان جدید، فیلم های خوبی ساخته می شود که هم هنگام تماشایشان و هم زمانی که برایشان نقد می نویسیم لذت میبریم و همین ها هستند که خون تازه ای به رگ سینما تزریق می کنند و می توانند در سطح جهانی هم برایمان آبرو بخرند.

و صد افسوس که این موفقیت ادامه ی راه فیلسمازان کهنه کار خودمان نیست و آنها مجبورند درسشان را از جایی دیگر بیاموزند. چون اگر می خواستند  به راه بعضی از پیشکسوتان بروند ما شاهد فیلم هایی شبیه " سراسر شب " بودیم.

اگر قرار بود ما لیستی از فیلم های خوب ببینیم، هیچ جا راحتتر از سرچ کردن در اینترنت کارمان را راه نمی انداخت و لازم نبود حدود دو ساعت وقتمان را هدر کنیم و فیلم ببینیم و در آخر هم یادمان نماند که کی چی گفت. کاش حداقل سر سوزنی از هنر فیلم سازانی که نام برده شد در فیلم خرج می شد. "موتمن" از آن دست فیلم سازانی ست که فقط با فیلم نامه خوب میتوانند خودی نشان دهند مانند فیلم شب های روشن و تله فیلم دماغ.

بگذریم. فیلم ماجرای یک دختر در شب است که گویا میخواهد انتقامی، چیزی بگیرد که با اتفافات بی معنی دیگری دست به گریبان می شود و در آخر هم عاشق می شود. اتفاقات بی معنی دیگری از قبیل اینکه دختری به شدت کتک خورده، کل فیلم با یک نفر دیگر به دنبال کسی هستند که دختر را کتک زده بعد آخر فیلم میفهمیم که کسی که کتکش زده برادرش است!!! خب دلیلت برای این که " سراسر شب" دنبالش میگشتی دقیقا چه بود؟؟!! از همه خنده دارتر پوشش صاحب کافه بود که مثلا کمونیست بود. الان خود کمونیست های شوروی، اگر هنوز وجود داشته باشند دیگر به آن سبک لباس نمی پوشند بعد بدون آنکه کسی از زن پرسیده باشد می گوید من را فرستادند آمریکا که کمونیست بشوم!!؟؟ 

یک خط دیالوگ معنی دار از شخصیت ها نمی شنویم شاید گفتن جمله های قصار از بزرگان فیلم سازی برای خود کارگردان جالب باشد، اما میتواند همه ی آنها را در سررسید بنویسد و هر از گاهی از رویشان بخواند و مخاطب هم در کلیه ی فضاهای مجازی خودش همه را میخواند.

مضحک‌ترین صحنه ی فیلم جایی بود که سینا حجازی( علی نامور) به مهتا ( الناز شاکر دوست) می گوید چطوری تاکسی گرفتی؟ در جواب می شنود که همه چیز را در فیلم نباید گفت!! در کل فیلم کلی حرف بی دلیل و بی ربط شنیدیم، حالا یک تاکسی گرفتن هم روی آن ها. هر چه به ذهن فشار می آوری که یک دو خطی، یک پیش فرض برای داستان ( داستان که نه، تکه هایی که به هم چسبیده بودند) پیدا کنی، نمی توانی. نه شروع نه پایان، نه اوج نه عطف ، نه آن طوری که امیر جعفری در نقش فیلمساز می گفت پیچ اول و دومی برای داستان.

آدم ها همینطور بی دلیل به هم مربوط بودند و ربطشان را فقط خود فیلمساز می داند البته شاید هم نمی داند. و فقط دارند اطلاعاتی از فیلم و کارگردان های مختلف ارائه می دهند. 

این فیلم نه سبک جدیدی و متفاوتی است نه ساختارشکنانه‌ نه هیچ چیز دیگر.