تاریخچه مد و فشن

آسمونی : اولین طراح مد تنها یک خیاط لباس زنانه نبود. قبل از تأسیس اولین خانه طراحی لباس در پاریس، خلق و ایجاد مد توسط افراد ناشناخته صورت می گرفت. موفقیت فراوان این افراد ناشناخته صورت می گرفت. موفقیت فراوان این افراد به علت ارائه خدمات فراوان در تولید لباس بود. در این دوران بود که بیشتر خانه های طراحی لباس شروع به استخدام افراد هنرمندی کردند که طرح های مختلفی برای لباس ها نقش می زدند. اگر مشتریان از طرح راضی بودند، لباس را خریداری می کردند. بنابراین، سنت طراحی لباس به جای ارائه لباس دوخته شده و کامل به مشتریان به عنوان یک شاخه اقتصادی شروع به فعالیت کرد.

آغاز قرن بیستم

در اوایل قرن بیستم، بیشتر مدها از پاریس و گاهی از لندن سرچشمه می گرفتند. مجلات مد از سایر کشورها ویرایشگرانی را به نمایشگاه های مد پاریس ارسال می کردند. فروشگاه های بزرگ خریداران را به نمایشگاه های پاریس می فرستادند و از آنجا لباس هایی خریداری می کردند و طرح آن را کپی می کردند. در اوایل قرن بیستم مجلات مد شروع به چاپ عکس های مختلف از طراحی لباس کردند. این مجلات در سراسر دنیا به خوبی فروش رفتند و مورد پسند عموم قرار گرفتند.

دهه 1900

لباس هایی که توسط زنان شیک پوش پوشیده می شد، همانند لباس هایی بود که در دوران رونق و شکوفایی Chales Worth رایج شده بودند. اما در اواخر قرن نوزدهم، افق های صنعت مد گسترده تر شد که شاید دلیل آن صنعتی شدن زندگی زنان بود. از آن به بعد زنان شیک پوش لباس های زیر و روی خود را بدون کمک دیگران بر تن می کردند. مزون Redfern اولین خانه طراحی مد بود که برحسب درخواست زنان برای آنها لباس می دوخت. پیراهن های زیبا مهمترین بخش لباس های زنانه را تشکیل می دادند. پس از آن کلاه های خوب طراحی شده نیز تبدیل به یکی از بخش های مهم لباس زنانه شدند. کلاه های مد هم کوچک و هم نازک بودند و دقیقاً روی بالای سرقرار می گرفتند و با روبان، گل و حتی پربسته می شدند. چترهای آفتابی هنوز در این دوران به عنوان ابزار تزئینی به خصوص در تابستان مورد استفاده قرار می گرفتند.

دهه 1910

در سال های اولیه این دوران پیروی از مد کمی انعطاف پذیر شد. در پاریس اولین طراحان شروع به ترویج مد در سراسر جامعه کردند. مشتریان شلوارهای تنگ، کلاه و رنگ های مختلف و شاد کیمونو را وارد حرمسراها کردند. Paul Poiret اولین دست لباسی را طراحی کرد که زنان بدون نیاز به خدمتکار برتن کردند. انقلاب های هنر Deco این بار شروع شد و در بسیاری کشورهای آن زمان رواج یافت. کلاه های نمدین ساده، کلاه های بی لبه و پارچه های نازک و توری در دهه 1910 رایج شدند. شایان ذکر است که بگوییم برای اولین بار شوی لباس زنانه در این دوران راه اندازی شد.

دهه 1920

دوران میان دو جنگ جهانی دوران طلایی مد لباس های فرانسوی بود. ماشین ها جایگزین کالسکه ها شدند. شاهزاده ها و ملکه ها تاج های خود را کنار گذاشتند و از لباس هایی شبیه لباس هنرپیشگان فیلم ها استفاده کردند. کمی بعد از جنگ جهانی اول، تغییرات اساسی در مد ایجاد شد. کلاه پوش های پف کرده جایگزین چترهای کوتاه شدند. زنان شروع به پوشیدن لباس هایی شبیه مردان کردند. اگرچه در آغاز در بعضی کشورها مدهای لباس برای هردو جنس به یک شیوه طراحی شده بود، اما تا سال 1925 با آغوش باز از مدهای جدید استفبال کردند. استفاده از سبک فرانسوی در این دوران میان زنان جوان بسیار رواج یافت. استفاده از کلاه های ورزشی در این دوران میان زنان و مردان رواج یافت. پوشش مردان آمریکایی تقریباً به شکل غیررسمی درآمد که در واقع نشان دهنده ی طبع جوان و راحت پسند آنها بود. در قرن بیستم تقریباً هیچ کس از پوشش لباس ها به سبک جوانان اجتناب نمی کرد. پیراهن های قدیمی بلند جای خود را به پیراهن های کوتاه دادند. مردان از لباس های ورزشی استفاده می کردند مانند پیراهن های بافته و شلوارکوتاه که شلوار گلف نامیده می شد. دیگر استفاده از کت های دنباله دار رایج نبود.

دهه 1930

در دهه ی 1930 بسیاری طراحان با نقد طراحی های قدیمی، شروع به حفظ سبک های فمینیستی کردند. مد لباس های زنانه، از لباس های خشن مردانه تبدیل به لباس های مناسب زنانه شد. بالاتنه لباس ها با حاشیه از پایین تنه جدا شد و استفاده از لباس های شب تنگ در این دوران رواج یافت. بدن زنان شروع به تغییر شکل کرد، زنان شروع به لاغر شدن کردند. مد لباس های زنانه کم کم به شکلی در آمد که امروزه لباس ورزشی نامیده می شوند.

اواسط قرن بیستم

جنگ جهانی دوم باعث ایجاد تغییرات قراوان در صنعت مد شد. بعد از جنگ، پاریس تبدیل به مرکز جهانی مد شد. سبک های جدید جوان پسند در نیمه دوم قرن مد شدند. زمانی که نصب سیستم حرارت مرکزی در منزل ها رواج یافت، لباس ها نازک تر شدند و پارچه های نرم و نازک تر وارد بازار شدند. در غرب، استفاده از سبک های سنتی میان افراد طبقات بالای جامعه و کارگران تقریباً ناعادلانه شد. اروپایی ها تمایل بیشتری به استفاده از لباس های ساده و ورزشی داشتند. آمریکایی ها گاهی از طراحی های لباس زنانه استفاده می کردند. هزینه تولید مواد اولیه لباس ها تقریباً کاهش یافت و فناوری های تولید لباس بسیار پیشرفته تر شدند.

دهه 1940

بیشتر مزون های لباس زنانه در پاریس طی جنگ جهانی دوم تأسیس شده اند. طبق برنامه های آموزش مجدد که توسط فرانسوی ها صورت گرفت، طراحی لباس تا نیوریوک گسترش یافت. برعکس افراد سبک گرا، آزادی خواهان از سبک های لباس زنان و مادران، عرضه سیاست داشتند. در آلمان نیز کمی از سبک های فرانسوی تبعیت شد. طی دوران سخت جنگ جهانی، تعداد لباس ها و طراحی آنها کاهش یافت و لباس های شب ساده تر شدند و از پارچه هایی دوخته شدند که در همه جای دنیا یافت شدند. از سال 1940 به بعد، اجازه دوخت لباس با بیش از 4 متر پارچه برای پیراهن داده نمی شد، و بلوزها تنها با یک متر پارچه دوخته می شدند. در دهه 1940 شهر پاریس به آمریکایی ها اجازه داد تا طراحان منحصر به فردش استفاده نمایند. طی جنگ جهانی دوم لباس های شب به سادگی دوخته می شد و شبیه لباس کار مردان بود. در سال 1944 لباس های سبک ورزشی کم کم رواج یافتند. طراحی لباس زنانه با مارک کریستین دیور در فوریه 1947 آغاز شد. این کلکسیون لباس متشکل از لباس هایی با سینه های کوچک، نیم تنه های زیبا و دامن کامل بود که تمامی بدن را می پوشاند. پس از جنگ جهانی دوم مجدداً استفاده فراوان از پارچه برای دوخت لباس رواج یافت.

دهه 1950

دهه 1950 دهه ای برای بهبود وضعیت جامعه از نظر اقتصادی بود. مد در این سال ها بسیار پیشرفته تر از دهه های 1920 و 1930 بود. بر خلاف این نظریه که زنان در این دوران حق کار، شرکت در انتخابات و رانندگی بودند و حقوق آنها باید از لباس هایی زیبا که با پارچه هایی گران دوخته شده بود با بازگشت مد به سال های پیشین، تعدادی از طراحی های قدیمی نیز مورد استفاده قرار گرفتند که در رسانه ها نیز رشد چشمگیری داشتند.

دهه 1960

تا دهه 1960، ایتالیا مرکز مد در جهان بود. به هر حال میان سالهای 1960 تا 1969 انقلابی بنیادین در مد صورت گرفت. از دهه 1960 به بعد، تمایلات پیروی از مد یک جانبه نبود بلکه دارای انتخاب های متعددی بود. افراد جوان، دارای قدرت و فرهنگ بالا، اکنون از پوشش منحصر به فرد خود و با انتخاب خود استفاده می کردند. در این دوره مد لباس جوانان کاملاً مجزا از افراد مسن بود. در گذشته، عدم پیروی از مد بدن معنا بود که فرد پیر شده است، اما در دهه ی 1960 عدم پیروی از مد در واقع به معنی آزادی فردی بود. زنان در دهه 1960 شروع به پوشیدن لباس هایی به سبک دخترانه و بچه گانه کردند، آنها دامن هایی کوتاه می پوشیدند که در واقع شبیه به لباس های دهه 1920 بود. در آغاز این دهه دامن ها تا روی غوزک پا بودند اما کم کم کوتاه تر و کوتاه تر شدند تا در سال 1965 به بالای زانو رسیدند. در این دهه در پوشش مردان تغییر چندانی ایجاد نشد. مهمترین تغییر در پوشش مردان در دهه 1960 وزن پارچه هایی بود که در دوخت لباس مورد استفاده قرار می گرفت. استفاده از پارچه و شیوه تولید یک دست لباس کاملاً متفاوت با دوران قبلی بود. لباس ها به شیوه ای دوخته شدند که وضعیت ظاهری بدن به صورت کاملاً طبیعی نمایان می شد. رواج شلوارهای جین در این دهه باعث شد که مدل لباس مردان دچار تغییرات کلی شود. مردان جوان از پیراهن های منحصر به خود با رنگ های شاد و تی شرت های جوان پسندانه استفاده می کردند. در این دوره مردان چندان از کراوات استفاده نمی کردند.

دهه 1970

این دهه به ده «احترام به سلایق شخصی» معروف است. بعضی از طراحان، این دهه را دهه بهترین سلیقه ها می دانند. شلوارهای جین در این دوران تقریباً پاره و نخ نما شدند. نقش و نگار کشیدن روی پارچه لباس ها به وفور دیده می شد. با ارائه قانون مدنی به سیاه پوستان در آمریکا، و بازتاب روح موسیقی سیاه پوستان در سراسر دنیا، پوششی مجزا به نام فرهنگ سیاه پوستی نیز به بازار آمد. جیمز بران دایانا رز و آنجلا داویز سبک های مختلف مو و لباس را مد روز کردند. در این دهه نسل های جدیدی از لباس های مردان وارد بازار شدند که هدف آنها تغییر پوشش «سخت و ناراحت» گذشته بود. برای فروش لباس هایی که به تازگی مد می شدند، یک مرد جوان آنها را بر تن می کرد و به نمایش می گذاشت. در این دهه پوشاک مردان با تمامی سال های گذشته قرن بیستم متفاوت بود. در واقع پوشش مردان با تمامی سال های گذشته قرن بیستم متفاوت بود. در واقع پوشش مردان با مارک پیرکاردین متحول شد : پیراهن هایی با شانه هایی کوچک ـ آستین های تنگ ـ بدون کراوات ـ بدون جلیقه ـ یا پیراهن های روپوش. در مجالس تشریفاتی که کمتر رسمی بودند، مردان از لباس هایی که هم زنان و هم مردان می پوشیدند، استفاده می کردند. در مواقع دیگر، طراحان از طرح های لباس رایج در دهه 1930 استفاده می کردند. لباس های با سبک قدیمی جای خود را به تی شرت هایی با رنگ های شاد و یقه های 7 دادند. مردان برای پوشاندن گردن خود از گردن بند نیز استفاده می کردند.

اواخر قرن بیستم

در اواخر قرن بیستم، مد تبدیل به رسمی بی قید و شرط شد و تقریباً در تمام دنیا همه یکسان لباس برتن می کردند. سبک های غربی تقریباً در سراسر دنیا رواج داشتند. مواد مصنوعی مانند لایکرا، اسپاندکس و ویسکوز در بافت پارچه ها بسیار مورد استفاده قرار گرفت.

 

دهه 1980

در درهه 1980 مدها تقریباً به با شکوه ترین شکل ممکن خود رسیدند. صنعت مد در این دهه بسیار رونق داشت. شوهای لباس مرتباً از طریق رسانه ها تبلیغ و پخش می شدند و جای خاصی میان فرهنگ عامه مردم پیدا کردند. آراستن ظاهر در میان تمامی مردم و خصوصاً طبقه جوان جایگاه خاصی داشت. این که زنان و مردان چه موقع از مد سال مطلع شوند، نشان دهنده فعال بودن آنها بود. یک بار دیگر استفاده از پیراهن های بلند به عنوان لباس شب در این دهه رواج یافت.

دهه 1990

در دهه 1990 لباس ها تقریباً به سبک لباس بردگان و غلامان درآمد. ترس بی لباس ماندن کم کم جای خود را به ترس از پوشیدن بیش از اندازه لباس داد. مد در دهه 1990 تقریباً به یک استاندارد کلی رسید : کمی گرایی. برعکس تلاش های فراوانی که طراحان برای طراحی لباس های زیبا انجام دادند، در اواخر این دوران مد به سمت استفاده از لباس های زشت و ناهنجار رفت. رسانه ها تصاویر لباس های ناموزون را تبلیغ می کردند. فشارهای مالی این دوران نیز تأثیر به سزایی در استفاده از لباس های کوتاه و کم داشت.

دهه 2000

دهه 2000 در واقع دهه استفاده از مد به جای هنر می باشد. لباس های مرغوب و قدیمی دهه های 60 و 70 و 80 تقریباً رواج یافتند و به کلکسیون طرح های طراحان بازگشتند. در سالهای اول دهه 2000 مد کمینه گرایی همچنان رواج داشت. بعد از آن طراحان شروع به استفاده از طرح های رنگارنگ تر کردند. مارک های لباس مرغوب کم کم در بازار رواج یافتند و لباس های تنگ تر، موهای بلندتر برای زنان و مردان باب شد. موسیقی رپ نیز تأثیر فراوانی در مد لباس ها داشت. برای بیشتر طراحان ، عوامل مالی بسیار حیاتی بود. بیشتر افراد جوان دریافتند که اکنون نباید با ارائه طرح و الگو برای لباس ها سرمایه خود را به خطر بیاندازند و بنابراین استقلال طلبی خود را محدود کردند. در اواسط دهه 2000 لباس ها به سبک زنانه سوق داده شدند. به این معنا که استفاده از پیراهن زنانه دوباره مد شد. در تابستان 2007 طراحان شروع به تجربه پیراهن های شکل تونیک کردند. رنگ های روشن مد شدند و پوشش مردان تقریباً از اهمیت بیشتری نسبت به دهه 1990 برخوردار شد.